Alle inzendingen over de ja vu

abdijbrood blinkt bruin op de plank ligt al een mes, een vork en boter als de glans gestorven is, neem ik een hap geolied door de aanraking van vers gegist door het moment wendt diens smaak zich tot mijn tong ik proef de arbeid uit een harde tijd handen die het graan vermalen -een machine binnen nu- gedachten dwalen tot een déjà vu…

alles déjà vu reutel ik de resterende dagen. heb alles behalve dit ene.…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…

morgen ga jij verder dan de wolken hier reiken nog onder dezelfde zon al zal de maan roziger schijnen verschillen lachen je toe in weer ontmoeten joviaal en warm begroeten kleuren lichten op in een anders geurende lucht vage herinneringen komen terug het deja-vu helpt bij herkennen en een nog fijner afstemmen op elkaar een…

Er boort zich een echo in zijn gehoor een déjà vu uit lang vervlogen tijden het is vogelzang achter het behang voorjaar ontwaakt met nieuwe spruiten iedere noot gerepeteerd is jong geleerd en nooit vergeten, dit is alles wat we weten er knaagt zich een echo van een kanarie in de binnenstad tijdens een safari het is alsof hij zijn jeugd weer…

vonden mij niet dom ik speelde zomaar op het strand als volwassene met water en rul zand joeg wat schelpen door de zilte wind met handen in gebaren van een kind uren heb ik mij vermaakt tijd heeft me voor dit even niet geraakt herboren ben ik later teruggegaan belde licht verwonderd aan het huis lachte als in deja-vu…

die iedere schrijver kent in zovele kunstgrepen, elk thema neigt naar overdrijving, zwart op wit van dwangmatigheid z’n dwaling te herschrijven, een voor - en naspel tot z’n wedergeboorte lijkt geheim, de schrift naar beleving opgerekt naarmate de schaduwen langer worden, raken dichters op drift en alles eindigt op rijm, een déjà vu…

Wij leven door in hier en nu Met af en toe een déjà vu Van alles wat je hebt doorstaan De lente swingt de bloesem uit Een paashaas grijnst zijn tanden bloot We lopen in een dierentuin Een zeeotter wast er zijn snuit Drijft op zijn rug, sterk uitvergroot Blaast een kolos op zijn bazuin Het Andrieskruis staat dubbel schuin…

jaren later, déjá vu of werkelijkheid, klein, slank, blond. weer stond mijn hart in lichterlaaie, vervuld van liefde voor deze mooie engel. maar het verleden houdt mij tegen om te zeggen, ik hou van jou, bang om haar weer te verliezen…

warme winterjas zorgen dat ik nat verhit verstrikt raak in m'n lange das ik zoek een uitweg en zie dan de etalage van een winkel rijk getooid in kerstgebeuren gouden slingers, kaarslichttwinkel versiering in een wolk van kleuren ik worstel me door het winkelend publiek en word - zodra ik binnen ben - ontvangen door Mendelssohn een déjà vu…

verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel in een gestructureerd beeld ik raakte materie voelde contact wist mij geladen met alles wat ik zag in fysiek openbaren het was een bijna hemels ervaren toch hernam de omgeving zijn deel na dit deja- vu…

Met jouw bijna zwarte ogen kijkt je mij uitdagend aan zwarte vegen op de wangen mondhoeken krullend van plezier Mijn kamer danig op zijn kop hijs ik me in zevenmijlslaarzen stap om auto’s en ander speeltuig heen voorzichtigheid geboden Aan deze déjà vu taferelen hangt een vorig leven waar ook zo’n jochie was zoals jij, maar net iets…

vlammen in het vuur, dat stil een groot verhaal verdraagt had ik gevraagd om liefde rond de omvang van mijn zijn maar het was groots, geen uitgedachte woorden, slechts de ronde toon van vrienden die hun vreugde vonden en de ogen van mijn pijn tijdloos dikke muren houden oude levens vast van zoveel eerder schuiven ze naar nu hun déjà vu…

geschreven met de hand wat vroeger was herhaalt zich haast gênant de nieuwste paden zijn reeds lang betreden wat is het leven meer dan eb en vloed hij heeft de golven vaak zien gaan en komen doch telkens weer de dageraad ontmoet en ongeschokt ziet hij het beeld van nu het wordt voor kennisgeving aangenomen dan lacht hij stil en mompelt: ‘déjà vu…

guur tochtte de wind om de hoek waar ik voor de kou schuilde in vlagen vertelden de desolate stromen hun herfstige dromen uit een wereld die het kleurtapijt voor morgen legde als een sneeuwse bui haar niet bedekte kou snerpte langs mijn ogen die ik toekneep tot een deja vu uit een ver winters ervaren in het verschiet van…

dat non-conformisme heeft mij tot grote verbazing wel andere niet verwachte contacten opgeleverd waarvan ik het bestaan wel vermoedde maar er nog niet goed de vinger op kon leggen zoals deja vu buiten jezelf treden ontmoeten in andere dimensies herhaling en uitbreiding van droomcontacten verbindingen van de diverse gelaagdheden in…

Oma's Droom Een smal boerenslootje zonder peddels Glij ik langzaam door turkooizen Gifgroene polders uitgestrekt piepkleine huisjes links en rechts Zó dichtbij het aanraken mogelijk aanééngesloten op een rij Bukkend onder een dwergenbruggetje spinnenwebben uit het gezicht halend afvragend dit Déjà Vú schitteren kleine raampjes Binnen…

Ik versteende, deja-vu bij de herkenning en wakend verward, verwonderd, zoek ik naar de betekenis..…

Het is zover: opeens ben je veertig, Halverwege, en je trapt in de val Van déjà vu. Je bent ver weg geweest, Je hebt veel gezien. De dingen zijn Zoals ze zijn. Massa’s zonder tal. Darwin schiep een nieuw begin, en de genen Komen bepaald goed uit. Er is geen magie Voor wie de jaren tellen kan.…

Déjà vu Inmiddels is z'n vierde kabinet voor ieders ogen uit elkaar gevallen. Het werd heel laat, vandaar dus al die wallen. De zaak was veel te veel op scherp gezet. Jan Peter kon weer naar de koningin en alles bleef zoals aan het begin.…

vergroot enig mysterie in ’t leven de spanning gevangen tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones en kruis vijven parafraserend zoals een boeiend verhaal wanneer je na zeventiende luistering die perfect geplaatste noot opmerkt en het déjà vu…

Daar, in dat landschap van wit licht, een oord van zeven eeuwen herinneren geleden, overkwam me het déja-vu dat er geen was. In die einder herkende ik enkel mijn duizendvoudige lege ikken, die te wachten stonden om gevuld te worden met branie.…

de dag is onrustig, wil deuren toetrekken ik sta dichtbij en mijn verlangen wordt even groot om jou te vinden ik zal het verleden ontmoeten in toekomstig geluk en weer afscheid nemen tussen de teugjes door het zal niet langer dan één seconde duren glanzend, gretig wanneer de nacht in déjà-vu een nieuw en groot lichaam baren…

het lijkt mij allemaal bekend wat jij nu met mij doet elk woord, elk uniek moment het is raar, weet ook niet hoe alles wat hier vanavond tussen ons gebeurt lijkt op een Deja-Vu…

Jouw eerste blik een déjà-vu het gevoel van zielsverbonden. ik voelde het toen en voel het nu ik heb mijn grote liefde gevonden. Je bent zo vrij zo ongeremd vanaf onze eerste nacht Door mijn liefdesreceptoren heb jij mij in jouw macht. Telkens als mijn ogen jou zien en mijn lichaam het jouwe voelt.…

krijgen uit pure verbazing om het vreemde gebeuren zij pareerde innemend de blikken koos haar moment toen zij alle ogen en aandacht op zich gericht wist haar stem had het zangerig accent van over de grens de zaal was vlot klaar met haar afkomst te determineren alleen ik stond nog steeds perplex in mijn lang durend deja- vu…

Zondag de kerkdag nu een spookdag die de stad verandert in spookstad Onwennig vult men hun hoofden met flauw vertier noemt het plezier Men verdringt achter vensters de leegheid van hun alledaags bestaan Zondags stil en kil rijk verleden treurt op de Utrechts Oudegracht Omgeving waar ik even geen deel van uitmaak door ‘n jamais vu…

Binnen toch wellicht luttelijke minuten komt vast en zeker een déjà vu moment, ook weer een verrassend avontuur. Wat wil tijd verdringen en toch juist benoemen als iets waarin het zichtbaar ook weer tekortschiet. Zullen de roemers aan de lippen van andere mensen gezet worden, hun lippen ons als oude wijn genieten.…

binnen laten heb nog geen ruimte in mijn kop die ander is blijven logeren al weten we beiden: het is op We delen vals herinneringen: jij mag deze, die’s van mij Wie had ‘t over eerlijk delen kijk, ik krijg alle dozen pijn We zijn zo vreeslijk samen samen in ons verdriet om toen en nu om wat zo gruwelijk mislukte met om de beurt een deja-vu…

deze, die’s van mij Wie had ‘t over eerlijk delen kijk, ik krijg alle dozen pijn pijn om wat was en niet zou worden pijn om wat leek en toch niet was pijn om de barsten in de borden pijn om het rijp zijn voor de sloop We zijn zo vreeslijk samen samen in ons verdriet om toen en nu om wat zo gruwelijk mislukte met om de beurt een deja-vu…