Netgedichten

netgedicht (nr. 14.134):

Na het vele lezen

Net nu, wanneer de werkelijkheid
zich leek te ontbinden,
als een traag dovende gloeilamp
en ik het zoete duister zou omwinden,
alle levensechte kleuren
in het filmrolletje gevangen zetten,
kwam daar het land van ooit terug.

Daar, in dat landschap van wit licht,
een oord van zeven eeuwen herinneren geleden,
overkwam me het déja-vu dat er geen was.

In die einder herkende ik enkel
mijn duizendvoudige lege ikken,
die te wachten stonden
om gevuld te worden met branie.
Allen ongeduldig wachtend
en in jassen gestoken;
met de tooiende kleuren
van wereldlijke regenbogen.

Daar nu, stonden zij allen te wachten,
want ik had een tweede kans gekregen
om opnieuw te beginnen.