Alle inzendingen over de schaduwzijde

Als ik die aanraken kon voordat die zich neervlijen als ondeelbare feiten op het kussen van de maan en de zon die schijnen op de schaduwzijde van mijn voetnoten .…

Het leven trekt aan mij voorbij als de stroming van het getij kijk ik door beslagen ruiten van binnen uit naar buiten Er hangt een schaduwzijde over mijn bestaan ik zit gevangen in een aflatend lichaam Wie van binnen naar buiten ziet kan soms zien mijn stil verdriet Ik probeer ook de zonzijde te zien door te hopen dat eens misschien een…

In gesloten kamers vol met haat vlogen de jaren als bladeren door de wind waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte tot een blokkade waarin hoop vervlogen was als een molecuul deeltje stof waarin emotionele tranen vervormd…

de zon verbrandde koele regen het licht verschraalde stoffig kleur de wind verstoof langs vele einders de vleugjes van hun vage geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde hun schaduwzijde…

zon verbrandde koele regen licht verschraalde stoffig kleur wind verstoof langs vele einders vleugjes van een vale geur droogte schrompelde de jonge bladeren bracht de plant weer tot woestijn mijn bloemen en hun schoonheid mochten er niet langer zijn wel stenen die ik keerde eindelijk hun schaduwzijde bloot het vage…

De zeventiende eeuw had schaduwzijden Naast meesters met penseel de heer met zweep De slavenhandel was een gouden greep ‘Beschaafd’ maar ook barbaars waren die tijden We maakten winst en werden onbescheiden We gingen telkens vol begeerte scheep En hielpen daardoor ‘goederen’ om zeep We dreven mensenhandel, zaaiden lijden Erken nu het voorvaderlijk…

overvloedige lading bevochten door de zon ruimte prijsgevend voor een kortstondig samenspel gebogen als een lans met een overvloed aan kleuren eeuwig verankerd lijkend bijna wereld overspannend vol schoonheid en geluk welhaast imaginaire ervaring begeesterd door verwondering nieuw perspectief ontvouwend gedempt onverwacht neerdalend de schaduwzijde…

Ze droeg een lange jurk van schaduwzijde en consumeerde vele depressiva. De vrouw, gezeten in een bruin café, bekende, dat ze in d'r doodsverlangen d'r leefkuil door een moordkuil had vervangen. Een schalkse vent deed eensklaps zijn entree. Een riem wou hij d'r steken onder 't hart: in één teug wist de snaak d'r glas te legen.…

In het duister van de lange nacht, zit ik huiverend in het kille licht aan de schaduwzijde van de maan, terwijl in het landschap voor mijn ogen in heldere visioenen van het verlangen, ik jou nog steeds zie in het land der dromen op het pad waar stenen bloemen werden, de dag mijn hand gleed in de jouwe.…

Als straks de zon gaat schijnen en de schaduwzijden verdringt Zal mij geen smart verdwijnen omdat ‘t mij nog altijd omringt Als straks de nacht gaat vallen en ‘t donker zich om mij kleeft Kijk ik met pijn in het heelal en merk ik dat jij daar ergens leeft Als straks lichtjes gaan doven en de hemel kleurt vlug blauw Zie ik in het blauw,…

Een mens leeft zijn droom met zijn lichte en schaduwzijden. Een droom moet haast wel zijn, want morgen is vandaag een van de verleden tijden. Ongrijpbaar het leven. ongrijpbaar de tijd voor iedere sterveling die voor de eeuwigheid strijdt. Ondankbaar het verlangen.…

Ook de dag toont nu Haar schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets…

jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat geluk wordt geboren in eb en vloed waarin het geloof in liefde moet gedijen als een vaste stip aan de horizon, z’n schaduwzijde…

voorwendselen Doen alsof je om me geeft, het beste met me voor hebt Je verleid me met de charme van een zachte heelmeester Het voelt zo vertrouwd Het voelt zo geborgen om me te nestelen in jou schaduw Indien nodig was jij daar, mijn veilige haven Mij zekerheid en houvast verschaffend ….en God bovenal weet dat dat is waar ik naar verlang Alleen de schaduwzijde…

Vele pagina’s hadden een zwarte rand dat was onze schaduwzijde daarover strooide ik zoveel zand tot ik ze weer in het wit omlijnde. Ik heb hemelse dromen gemaakt op aarde die met jou nooit werden vervuld dat onze liefde in een stom onbegrip ontaardde wie van ons beiden droeg hier de schuld?…

De mensontwijkende wandeling wordt een zonwerend stappenplan met zoveel mogelijk schaduwzijden.…

'Neem de schaduwzijden serieus!', zegt Wim Kok zeer terecht, neem het wasmiddel Witte Reus en gooi de muiters van de plecht. 'Hun enige doel is misdaad plegen!', zegt een spreker van de politie, houdt de dieven! houdt hen tegen!, verban hun criminele militie!…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

Er blies een ware strijd voorbij. Koude adem. Stilte. Schoonheid op een paard en duizend zielen in een machtige adem voortgestuwd en gedreven aan de rand van schemerige tijd. Duistere geheimen bliksemen in een flits voorbij, gebroken wit verdwijnt door kieren van bestaan. Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

aan de maanzijde leggen bomen zich te rusten op de stenen van het weggetje langs de zomen waar de weegbree is verdwenen aan de zonzijde liggen bidders lakenlang de luim gestrekt ingekuild als ridders hun reptielenhuid bevlekt aan de keerzijde slaapt een kind dat niets van dromen weet van warmte en bemind tot het zijn naam vergeet…

Vanaf de zijlijn bekeek ik jouw passie de wijzers tikten door het hele uur ik voelde de hartstocht door mijn bot maar het bleek jouw schaduw op de muur. De intense beleving die jij deelde door golvende bewegingen van je haar jouw betoverende silhouet verlichtte mijn balans met een vertragend gebaar. De horizon verduisterde jouw gezelschap…

Toeval bracht jou hier en mij, ik kijk en zet een stap dichterbij om je aan te raken huid en haar, het fluweel van je blad: wat voel jij wanneer ik jou streel? Mijn warmte zoals ik de jouwe? De zon in mij? Mijn tuin is jouw tuin je staat niet in mijn schaduw ik alleen in de jouwe als ik je zon gun vuur, water, aarde en lucht je…

in bewegingloos evenwicht op de hoogste klip onbevreesd voor de afgrond overschouwt de steenbok de wereld zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens die naar de hemel priemen in de karbonkels van zijn ogen smeult het licht zijn machtige kloten bengelen wellustig, zonder schroom, gezwollen van lust en kiemen van leven triomfantelijk…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

de landloper op straat met introverte ogen onder het hemeldak wakker geschud door een hanepoot van de spin werkend aan een toekomstweb ochtendboodschap voor hem hang niet af van één streng die levensbedreigend is als het doorgeknipt wordt…

ik wandel langs de graven alleen de drukte voorbij van de eendagsvliegen ik voel me verbonden met de overkant waar er rust is niemand me opjaagt waar is mijn hart dat geloofde in vriendschap voor het leven nu omgeven door een zwarte kleur de nacht valt vroeg binnen ik verdwijn als een stip in de duisternis mijn ogen vallen toe…