Alle inzendingen over dicht

woord voor woord fluister ik de wereld dicht tot een gulden boek in zoete winterslaap waar herinnering het leven prijst en licht zich spiegelt in een fotolijst flitsen beelden door de tijd doorheen pareltjes van wazigheid baar ik lettertjes W O R D E N nu vonkjes eeuwigheid…

Mijn hoop en dichten, hunkeren en pogen gaan nu nog alleen naar jouw wezen uit, dat heel mijn reden van bestaan omsluit. Zal ook ik ware liefde kennen?…

Dat het rijmt en soms ook dicht.. Is niet te geloven... Leg gevoelens in de woorden neer en dat is wat ik je geef....…

Wachtend tot ik wat zeg Niets is meer zoals het was Je bent vreemd gegaan Het geheim is uitgesproken Stilzwijgend kijk je mij aan Zeg dat het niet waar is Je ogen spiegelen in de mijne Niet is meer zoals het ooit was Je wilt nog uitleggen In je stem de onmacht Zeg dat het niet waar is Maar nee, dat kan je niet Stil valt de deur achter je dicht…

buiten in het donker helemaal alleen in gedachten verzonken stilte om me heen één blik naar boven starend in de lucht schitterende sterren de kou op de vlucht denkend aan gesprekken weer even voorbij en ineens ben je toch heel dicht bij mij een glimlach verschijnt van puur geluk grenzen verdwijnen dit kan niet meer stuk…

Dan gaat er van binnen iets gloeien dan rommelt het in mijn maag mijn hart gaat sneller bonzen om me heen zie ik alles vaag Als mijn ogen zich dan sluiten zie ik jou dicht bij mij.…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar.…

En doe ik mijn ogen dicht……

'k zat gist'ren te dichten als op elke andere dag maar gist'ren was 't anders ik rijmde op jouw lach Geen gedachten in woorden geen woorden op papier maar dromen van je ogen glinst'rend van plezier Toen schreef ik dus mijn dromen gevangen uit de lucht maar net voordat 'k ze opschreef zijn ze dus gevlucht…

De ramen waaien open maar het is windstil tegengesteld aan alle wetten sluiten ze zich weer trillend springen spanjoletten dicht het licht gloeit aan alles is helder de stoelen om de tafel twaalf stuks zijn plotseling ingenomen zwijgende personen staren elkaar aan totdat ik opdracht krijg de deur open te zetten.…

Met een tas om mijn schouder en een bus in mijn hand trek ik de deur achter me dicht Voor jou is het te laat het helpt niet meer dat ik hier loop te collecteren Maar hopelijk zal het voor andere wel helpen zullen anderen genezen zullen anderen weer verder leven zullen anderen niet dood gaan net als jij Stomme kanker..…

ik zag je zwijgen afwezig van de waarheid je kuste haar mond met een oud slaapliedje beveiligd door eeuwen heen je legde haar bloot in het dichte licht van sprookjesland en in het overgaan van stilte naar huilen beefde haar mond toen geluid bewoog zag ik je zwijgen door dagen en jaren heen zag je me huilen toen onschuld…

Gewicht in elk gedicht – hoe vluchtig ook licht bestook ik de duisternis wildernis verdoemenis Geschiedenis nu zonneklaar maar onveranderbaar Richt me tot de luisteraar Gijzelaar van dicht Open mijn gevangenis en bedel naar vergiffenis - een zondaar met bezwaar op schijnbaar eenduidige betekenis Onverstaanbaar aan de top -…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp m'n ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat zij zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent...…

al ben ik nog zo verlegen voor jou kom ik uit de schaduw normaal is onderdanigheid taboe maar aan jou ben ik verslaafd ik nestel me in je lange armen waar je ook bent wanneer je maar wilt een glimp van je is genoeg om me te lokken ja, ik volg je met mijn ogen dicht overal waar jij je licht laat schijnen zal ik zijn en al raak…

Maar als we naast elkaar staan dan zeg ik niks en klap ik dicht. Ik weet niet waarom... Als ik je zie wil ik van alles zeggen of uitleggen, maar ik doe het weer niet. Ik weet niet waarom... Soms denk ik: wat doe ik toch weer dom.…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

als het daag'lijks leven soms wat zwaar valt droom dan maar lekker weg in mij laat de hele meute roddelen en praten droom gewoon van geluk en voel je blij als de zon hierdoor weer schijnen gaat al heb je dan je ogen dicht zal je in jezelf de kracht hervinden naar de vreugde die voor jou nog open ligt…

Ik hoor nog steeds je stem, en weet, het is niet echt, maar in m'n hoofd ben jij degeen die lieve woorden zegt, Met m'n ogen dicht hou ik je stevig vast, verlang steeds meer naar jou, maar is dat ongepast? Mijn hart heb je genomen, je genesteld, diep in mij... uit mezelf laat ik je niet los, waarom laat je mij niet vrij?…

Rondom mij woekerden de rozen toen hij kwam sloegen ze als donkere sprookjes in mijn gevouwen handen dicht ik was gelukkig maar zonder schaamte bracht hij het lichaam waarin ik droomde als een diefstal aan het licht zijn schanddaad werd ontdekt en hij moest vluchten: buiten blafte een hond ik deed of ik sliep nog even streelden zijn…

Samenzijn is het zo overduidelijk en liefdevol Dicht bijeen lopen ze daar en ik... Alleen met duizenden gedachten die me vertellen dat het voorbij is en geen mens houdt mij vast. Geen mens maar wel een gedachte van liefde en hoe het voelde samen hand in hand..…

we voeren van het grote eiland naar het kleine in het begrensde landschap van de boot toe, lach nou, zei ze vanachter de camera sieraden bungelden onstuitbaar mee zijn verre glimlach wrong zich stroperig naar buiten hij keek door het raam opdoemende rotsen weerkaatsten zijn blik hij deed de ogen dicht…

een kind staat stil te kijken mamma huilt, zegt heel zacht pappa is nu bij de sterren het kindje kijkt haar niet begrijpend aan maar pappa is toch sterk hij is toch een soldaat waarom is hij dan dood gegaan hebben die mensen daar hem dan pijn gedaan in zijn ogen blinkt een traan hij drukt zich heel verdrietig en verward dicht tegen…

Er woonde in Jemeppe (Een plaatsje dicht bij Luik) Een graaf die Vlaams en Frans sprak En bovendien nog buik. Vlaams sprak hij met de boeren En Frans met de pastoor. En met zijn knechten sprak hij Vlaams Met Frans er tussendoor.…

Het was oktober, Wanneer de blaren, Rood als rood koper, Of geel van kleur, In dichte scharen Neer komen strijken - Ik liep te kijken En snoof de geur.…

Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

ik kende de melodie van het lied maar pas na driekwart van mijn leven heeft zij eindelijk stem gekregen na een aarzelend begin met kleine lieve woorden kwam jij goed op toon gingen wij als duo voor de mooiste akkoorden nooit was er applaus er waren geen zalen het gordijn viel niet dicht maar bloemen waren er altijd als ik je kwam…

Als bloesem in het voorjaar als dauw op een blad de maan in je ogen het leven als schat de glimlach op je lippen de glans van je haar een blik uit jouw ogen die ik zo bewaar de zee die wij horen een meeuw in het zicht ik schilder de plaatjes met mijn ogen dicht jouw hand in de mijne hier aan het strand een liefde voor leven doen wij…

zo dicht bij jou voel ik hoe het leven telkens weer opnieuw haar mooiheid toont want jij, jij draagt lieflijke kleine vogeltjes naar mijn handen wuivende vlindervleugels die als kriebelwarmte in mijn hart landen bloemenbloeiende ja, groene lenteweides in mijn oogopslag geborgenheid in liedjesmelodieën warme symfonieën…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…