Alle inzendingen over dichter

De dichter wandelt dromend door de stad Hij kijkt met ogen licht en transparant hoe het leven zich voltrekt Dag en nacht is alles in beweging en staat nimmer stil Getijen vloeien in elkaar stormen razen harten jong golven beuken ouderdom liefdes staren blind de nacht muziek vergeet de jammerklacht De dichter wandelt dromend…

waar de wind vrij spel heeft mijn sporen ruisend verwaaien dichten mijn woorden de gaten van het broze bestaan dansend op het breekbare koord van het leven laveer ik met vallen en opstaan naar de overkant…

met zware woorden dan wel speelse accoorden timmert de dichter het zijnde dicht hij is van een zo groot gewicht dat zijn ego vaak wordt verlicht met de mist die men kent in Londen en omschrijft met groot gemak zijn wazige zonden hij verklaart de eigen spiegel vaak met een duister elan waar reflectie, ongetemd, verdwijnt…

Een pen van het diepste blauw Ontmaagd het gelige blad Tekent sierlijk de bouw Van haar fantasiestad Waarin mensen slapen in wiegen kindjes die hen in slaap sissen De vissen kunnen vliegen En vliegen vredig vissen Tot een plotse pennentrek Het geluk in de kiem smoort Zo bouwt de dichteres een plek Waar alles is zoals het hoort…

Er leven velen in hem, maar zij sluimren. Hij mag hen niet ontwekken, en hij wacht Of geen zich wakker woelen zal, en zacht, Een duif, tot ’t leven kringlen zal en tuimlen. Als hij hun schaduw in de grijze nacht Bewegen ziet, en waagt in de gezichten Een licht te wekken en met hen te richten, Bespeurt hij dat hun masker hem veracht. Zij…

Koudbloedig heerschap, niet geliefd, hoogmoedig, God, een tikje vreemd. Beschaafd geschift, soms stiekem wreed, en zelfs zijn kater blieft hem niet. Corrupte herder over loopse tekens, kettingganger, geketend aan het rijm, van wie men toch vergt dat hij vliegt en dat hij onder ede liegt - en dat moet ons geweten zijn? -----------------…

vallen vanuit hun oorsprong alles behalve toevallig samen met die van de mensheid lopen over van diepe inzichten omtrent de ware aard van beestjes tot knorrepotten zie de uitkomst van steekproef één die met de meest geknede doorsneepoëet herkenbaar aan paranoia acuut ontstaan tijdens samenzwering van tal van vrouwen langs wegen in woestijnen…

Wie ook ondankbaar weze, geen dichteren gewis: zij zijn de dode zo dankbaar dat hij gestorven is... --------------------------------------- sylbe: lettergreep…

dichter te enthousiast schaamrood op kaken siteregel was mij onbekend excuses!…

In de warmte van zijn huis schrijft de dichter zijn lied hij schrijft de waarheid anders schrijft hij niet. Hij ging gehuld in licht, zei ze toen de tiran zijn zweep greep en een andere waarheid eiste.…

een prachtige dag leek het, zo op het oog ééntje waarin je zomaar kunt verdwalen dobberend in een zee van zonnestralen en op dát moment begon haar monoloog mijn God, hoe heb ik zo stom kunnen zijn ik, de nuchterste meid van het noorden gevallen voor een paar mooie woorden gevangene van een Frans Bauer refrein ik, de trut, met mijn contactadvertentie…

Begin er niet voor je eenendertigste mee. Pas dan wordt het niets dat ons allen overkwam sprekend. Denk aan wat je op de laatste pagina van een boek zou schrijven en schrap al het voorgaande en ook dat slot en begin opnieuw te schrijven. Denk zoveel mogelijk dingen bij elkaar uit liefde voor het firmament dat niemand open of dicht zal vouwen…

De dichter houdt veel vragen De lezer eens te meer Maar het verrijkt het leven Verwonderd leest men keer op keer.…

Gedeeltelijk uit verveling en gedeeltelijk uit angst om te vervallen in structuur en eindeloze herhaling besluit De Dichter te dichten op z’n langst en te schrijven zoals het schrijven nimmer ging. Allereerst is daar de diepe slaap met uiteindelijk een droom. Vervolgens mengt Hij beelden. Van vroeger, van nu en bovenal van zichzelf.…

Nee, sprak de dichter tegen zijn gevoelens in Nee, het is mooi geweest het heeft toch geen zin Maar rust kende die dichter niet er lag nog zoveel in het verschiet Neurotisch ontgrendelde hij hem zijn weifelend aangetrokken rem Dus trok hij weer schrijvende ten strijde tegen onrecht en vervalsing van blijde tijden Vestigde de aandacht…

Mijn hand, der spâ verzwaard, heeft 't winter-zwijn gekeeld; de toeë stal geurt zoel en zerp van zwoele vachten; geschuurd de lome last der laatste zomer-vrachten, rust thans mijn naarstig hoofd ter moede vinger-eelt. Geen nijvre zorge meer die zweeg, of zwoegde, of lachte; geen kommer die mijn dage' in hope of deemoed deelt: het duister-wijs…

Je raakte me in woordeloos verlangen doorploegde zo een onontgonnen land Onverzadigbaar bleef ik aan je lippen hangen om het poëtisch spel waarin ik was beland Ik zoog de virtuoze draagkracht van je woorden tot in het diepste van mijn eigen dichtersziel Ervoer je pijn, intensiteit die me zo bekoorde of was het je wondere klankenspel waarvoor…

ik ben een dichter die open dingen dicht van blind spot naar gezicht van duister naar verlicht van onaf naar verricht ik kom steeds dichter en ben eindelijk gezwicht voor juistheid van bericht voor diepgang en gewicht voor passie boven plicht…

Hij stond voor de spleet van zijn venster, In ’t zonnig middaguur, En keek naar de bloeiende fruitboom, Aan de overkant op de muur. Wat mocht hij daar bespieden, Dat al zijn aandacht nam? Het was een kleine vogel, Die telkens wederkwam. Hij droeg in zijn bek een halmpje, Een graspijl, een paardehaar, En vlocht die tussen de twijgjes Tot…

wat voegt dit nog toe vraag ik me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons…

Ik ben dichter en dat maakt mijn gemoedsrust een stuk lichter.…

ver zoek Misschien ziet hij in bomen en planten iets wat zijn schrijversgeest boeit zodat er willekeurige woorden ontstaan en tot een pracht gedicht weer bloeit Of ziet hij op dat bankje misschien een verliefd paartje samen kussen ach je weet met hem maar nooit je krijgt er meestal geen woord meer tussen Het gaat hem net als elke dichter…

hun geluid zetten zij een elektrische maaltijd voor en voeren het beginsels met de kleine lepel van hun stem in hun rauw maar licht gestegen hoofd breken warme eieren hun ogen sluiten in genot en openen zich geel en lauw dan bijten zij in zoete inborst zure levens, zoutpilaren tot de gave meeuwen die de kust bevolken niet langer…

je rommelt wat in marges van nacht & noemt het dromen tot woorden het handschrift vormen van vader - die dood is dat je het eindelijk lezen kan & wakker wordt alsof clichés in pyjama ineens wel draagbaar zijn…

Dichter is dit nu dichterbij of dichter meer gesloten of is het de dichter die dichterbij brengt contacten legt door versmelting van woorden in cadans van de eenvoud dus de dichter is de middenman die gedachten dichterbij brengt die door aaneengesloten woorden het samengaan van denken in gedichten overzet dus ga ik dichterbij in zinnen…

Dat is een dichter waardig En zeg nou zelf, Het lukt wel aardig.…

Ik dicht niet om de tijd te doden Niet om mijn hart te laten gaan Niet uit mijn diep verkrampte noden Of om mijn vijanden te slaan Ik dicht omdat er geen ander is Dan de Dichter, in wie ik mij herken Niet omdat hij zo schrander is Verslagen, leunend op zijn pen Ik dicht niet uit een groot vertrouwen In de schone muze, mij toegezind Niet…

Ook dichters sterven.…

Jouw gedicht maakt me klein nederig in jouw bijzijn je weeft de woorden zo fijn als de mooiste zijde moet zijn jouw gedicht is mijn voorbeeld het is jouw woord dat voorbij komt en mijn hart streelt een talent dat slechts weinigen is toebedeeld.…

En jawel hoor: het paste eveneens Kringloopvers: Met dank aan de dichters Gerrit Komrij (eerste twee regels) en Cees Buddingh (laatste regel)…