Alle inzendingen over dichteres

Graag groet ik u nog allen even voor het slapen gaan, dat heeft Alice Nahon mij ooit eens voorgedaan; en wat de criticasters ook maar zullen zeggen: ik hoef ’t waarom toch hier niet uit te leggen? Dus, lieve mensen, goede nacht en slaap maar fijn, Dan zal ook morgen wel een mooie dag weer zijn.…

Ze is een dichteres van elke zak patat. Ik zie haar denken: 'Vent, ga eens existeren!' ---------------------------- Uit: 'Dat zijn zo de dingen waar het hier om gaat', 2002.…

De dichteres beschreef velerlei zuivere getuigenissen en stak haar borst vooruit.…

Degene die naast me staat is stil van geest. Hoeft niets te bewijzen, schreeuwt noch overschreeuwt. Pact van stilte, voor het leven verbondenheid in bescheidenheid. Gelijk ik: wachten in eigen krachten.…

het is nog immer één groot raadsel in de beleving van deze dichteres! Het is wennen, altijd leren kennen wat de gevoelens nou werkelijk willen herkennen. Het was, altijd al zo: voorbestemd richting nieuwe tijd om onderdrukte onbewuste bewuste krachten expressief te uiten in dichterlijk smartelijk gedachte: onverklaarbaar!…

Een pen van het diepste blauw Ontmaagd het gelige blad Tekent sierlijk de bouw Van haar fantasiestad Waarin mensen slapen in wiegen kindjes die hen in slaap sissen De vissen kunnen vliegen En vliegen vredig vissen Tot een plotse pennentrek Het geluk in de kiem smoort Zo bouwt de dichteres een plek Waar alles is zoals het hoort…

- en eenmaal thuis, weet niet waarom ik doe geen lichten aan maar blijf, verstijfd naar de vloer onder mijn voeten staren en voel hoe de Dood naar mij kijkt, zoals een kind naar de laatste rode kers hei dichteres, laat nú horen één leuk vers……

vreugdevuur van de dood - het leven gaat er na de dood niet op vooruit - keert zij haar gezicht naar de barsten van alledag de flakkerende veelheid van het leven kiert tussen haar woorden door zij ziet en schrijft alles op haar woorden baden in welige zomergloed het licht in haar ogen werd niet gegund zij heeft gezien en geschreven de blinde dichteres…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…

Ik kan jouw prachtige gedichten niet beantwoorden met een reactie misschien is zelfs mijn kleinste ik geknecht aan een dichterlijk antwoord voor zover mijn woorden in gedachten reiken, iets bereiken van die rijkdom aan innerlijke emotie van jouw moderne stijl, van pure gevoelens in woordvorm waar blijf ik achter met mijn kleinood en…

Zij drinkt uit regendruppels dromentranen en met een parodie over haar liefde sluit zij de dag maanlied minnend.…

Als ik dan ineens de drift kreeg om een nieuw gedicht op te schrijven, dan greep ik naar mijn pen en notitieblok en ik schreef maar wat heen en als er dan een geheel en iets nieuws te lezen stond, dan had ik toch iets te vertellen wat nieuw en waardevol scheen.…

zij had alleen haar stem te bitsig aangetrokken Coba Naaktgeboren is zeer volbuikig overtrokken publiek is zich ter plekke wezenloos geschrokken na de eerste uit de hand gelopen strofe weggetrokken…

Een dichter was je net als ik, geen dichteres en lange tijd was je hier onbekend. De wetten van je vader teên die swartmens hielden ook jou apart – van ons met name. Totdat je werk, dankzij Mandela, eindelijk openging. Wij zijn familie, hebben voorvaders en strijdbaarheid gemeen, wij spreken zustertalen.…

Ieder zingend als dichteres. Duisternis is afgenomen. Gevleugelde vliegjes. Een vreugdevolle lach, En troostende wiegjes. Soms met een radslag. Zo betoverend zijn de nachten, Waar bellende elfjes komen. Verdriet en leed verzachten. Zo ssssssst slaap en ga dromen.…

O, dat ik ooit nog eens een vers met o beginnen mocht, dat het dan ongezocht een ode werd waarin zeg maar een dode dichteres tot leven kwam ofwel een warm lief lijf tot marmer werd waardoor voor wie daarvoor gevoelig is een adem ging als was het leven nu voorgoed betrapt.…

Op straat zegt een man in zijn telefoon nee zegt niet schreeuwt wie denk je eigenlijk, haalt adem, ziet mij staan, wie denk je dat je bent met je goede manieren zogenaamd die rijke vrienden van je met je vol geplande week je goede baan zijn stem breekt het toestel open die vrouw rolt ineens half over straat, half aangekleed, mascara uitgelopen…

Ze treuren ook erg in het dierenrijk Van slag zijn olifanten, octopussen De kikkers zijn elkaar als troost aan ’t kussen Een slang geeft slissend van zijn droefheid blijk De Oppergrazer daagde, kwam je kapen Nu mag je droomloos, zonder weerga slapen…

Jaren later staat er een dichteres voor de deur. Gejaagd troont ze Amos mee. Zwarte wind wervelend op de kim - het licht is van huis Zij vergt dat hij haar stroeve nek masseert. Haar vel is van fluweel en heuvelend als Umbrië haar borst. Lust kruipt door vingertoppen, en deernis.…

Een geliefde dichteres moest deze wereld ontijdig verlaten zij schreef lange tijd haar ruime denkbeelden met vreugde of leed verschool zich deemoedig onder de vereerde naam van een Oosterse zangeres deze gedichten geven vele lezers bemoedigend hernieuwde zienswijzen blinden kunnen hen ontvangen als kundige klanken moge haar werk…

Deze dichteres nog steeds verliefd op jou! Ik droom. Ik denk. Ik voel: mijn ziel zweeft want jij bent geweldig! Altijd zo geweest zo sterk gebleven in de beleving precies zoals je zei. Geweldig dat je nog steeds het bezielende leven bent! Geweldig, jij zo ongekend zo ongeloofwaardig.…

Kovviekringen op kraant, swaarde vingers op deuren, houk van baank daipweg immekoar zeten, niks opschud, aal hangen, aal stinken noar braand. Computerschaarm groeterg, in reten van toetsenbord ales tabak, vlouerklaid dijkaant koamer net zo slim, koal versleten, aaske- graauw. Wat zel je in t ind as ain van de twij lampen t nog…

in Sellingen is een dichteres Rita Smits die mooie dingen gemaakt heeft ik ken haar niet weet niet eens of ze nog leeft gevormde zinnen bij haar rijmen veel beter dan de mijne Westerwolde natuur, sfeer zet ze ongelooflijk raak neer winden zagziggen schapen die loom liggen witte wieven wuiven dansen op een tange niet ik, zij heeft…

Alle 'normale' woorden en menselijke gebaren konden mij als dichteres niet bedaren!…

het haardvuur hongert ik geef het stuk voor stuk, ‘t gekapte hout van de eik, waarin wij samen, zo dikwijls klommen, na schooltijd terwijl het vuur eet, genieten wij van een op eik gelagerde Saint-Amour en vult warmte en speels vlammenlicht onze nu volledig eiken living alzo, versmelten wij samen in de gloeiing en de herinneringen…

Waar in de bibliotheek zij zat te lezen hoe woorden zich laten voegen en niet begreep hoe een ander moest lachen om de woorden van een dichteres en vroeg wat en hoe, waarom poëzie? Hij, verbaasd dat niet iedere lezer begreep waarom die woorden aandacht trekken door hun muziek en betekenis begon te begrijpen hoe klein de sekte was.…

Misschien word ik wel dichteres, eens, ooit. De bloem der natie, net als Driek van Wissen. Voorlopig hul ik mij in landsbelang in nevelen, mijn ‘F’ een prima schuilhoek. Een alias, want soms ben ik best bang.…

Zij is dichteres en ik heb een foto van haar vrolijke gezicht, uit haar gedichten maak ik op dat zij nogal drinkt en wat erger is, ze lijken verdacht veel op de mijne, zodat het beter is om een te worden, lijkt mij, tenminste in bed, om daarna klassiek te brouilleren, want een eendagsvlieg lijkt ze mij in alle opzichten, ik steel haar mollige…

De andere dichter en dichteres voelt als een soort heiligdom, wat ik niet betreed. De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak.…

Rust nu maar uit, dacht ik met de dode dichteres die recht van spreken heeft, je hebt je strijd gestreden. Probeer niet te zwemmen of adem te halen, geniet maar van het koele mortel om je heen, voel of je het begin van verstening meekrijgt voordat je hart zijn vrede vindt en zwijgt.…