Alle inzendingen over diepste rivier

Zal de stad maar verlaten omdat ik jouw ademhart voel in al het onvergetelijke denken o troosteloze nacht zonder doel ik vertrek, maar heb geen antwoord of zwanenzang voor onze vriendschap niet iets als een duurzame oplossing voor het duister dat je meedraagt in het verlangen naar ontsnapping misschien in het diepste van mijn voelen…

Vind ik jouw diepste diepte op de tast? Het licht is gemaakt opdat wij zien en woorden bevrijden, zijn geen last Leef en open je ziel en lichaam Toekomst is herboren, houd me vast…

De leegte voelt eenzaam zonder jouw droomwereld de liefde van jouw tranen maar ik hou mijn smart vast als er een ander komt en ik jou niet wil vergeten misschien is het verstandig het moedigste voor mijn hart om stilte te blijven koesteren nu het zwart op wit vast staat dat je echt dood bent, en gestorven in het diepst van mijn verlangen…

ik zie je staan jouw silhouet tegen de hemel rakend aan een halve maan met een handvol wensen kijk je naar de sterren tot ze vallend gaan en jij de boodschap fluistert uit het diepst van je hart een vraag om sterkte en veel kracht want hoger aan het firmament ver boven het plejadengruis twinkelt een nieuw sterretje haar eerste leefmoment…

Als jij zegt dat individu En context uitgangspunt Voor psychiatrisch onderzoek Moeten zijn worden jouw Woorden genuanceerd als hij Zegt dat het ziektebeeld Voor een groot deel wordt bepaald Door alle moeilijkheden die mensen Eigen zijn en beweert dat alleen Zij die ten diepste aan het leven Lijden aanspraak mogen maken op Vergoeding…

Jij transformeerde mijn ziel in onverwachte gedaantes er bloeide vaak liefde tussen het onkruid van mijn hart met niets tot vriendschap geworden in alles wat leeg en zonder zonde was om mijn bloesem te stimuleren bezocht jij de zotheid van mijn ontheemde dromen ik hechtte mij aan jouw diepste wortels en herkende geen afstand tussen…

Afgebroken tot In 't diepste Fundament werd ik In in de kelder Van het UCP-gebouw Weer opgebouwd Daar, in de onderste Verdieping van psychiatrie Werd ik weer op mijn Beide benen gezet bij Arbeidstherapie - Mozaïek, icoon Ik maakte het bij Jullie doodgewoon En was er blij mee Dat mijn leven bij Jullie en ook door jullie…

Hart in alle Kleppen en kamers Verijsd, bevroren Machinekamer die Mijn leven op gang Moet houden - Want dat is Immers haar taak - Dan zie ik mezelf Weer zitten bij Muziektherapie, Aanzwellende muziek Die doordringt In het binnenste, Mijn diepste kern, Die het ijs van Binnen smelten laat En zie dat het voorzichtig…

Jij gevangen in jouw cocon ik in die van mij, ben ik de groeven in jouw gezicht ontstaan op weg naar waar geen verdriet heersen kan een landschap van ravijnen die bij elke nieuwe regenval rivieren van smart bevatten en ik pieker, pieker me suf zeg jou dat het van vermoeid- heid is, terwijl ik beter weet…

En daarom wil ik een waterdruppel bewonen in de schoot van een trage rivier even ongeboren blijven. Eenmaal in zee, me zorgeloos wentelen in zilveren dagen van rust - wachten op de dingen die komen gaan. Is er een kans dat het zonlicht in mijn waterdruppel breekt en ik weer terug ben, onbevreesd weer al mijn kleuren ken?…

Mijn fantasie zwierf deze nacht naar een ver gedachten land ik zag daar twee rivieren innig meanderen rond de boezem van een berg die eenzaam in de wolken piekt en ik hoorde daar dromen stromen klateren door ravijnen die schuimende wateren hartstochtelijk storten in het blauwe meer en ik voelde mij onverzadigd, ik wilde meer en meer…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

Mijn leven is leeg als een tuin zonder bloemen en jij bent er niet Mijn gevoel is donker als een dag zonder licht en jij bent er niet Mijn verdriet is diep als een zee zonder bodem en jij bent er niet Mijn tranen stromen als een rivier zonder dal en jij bent er niet Mijn hart wordt meegenomen door de wind, want jij, mijn lief, bent er…

hij zo jong nog we gaven hem eigenlijk pas geboren toch kreeg een plaatsje daar op Zorgvlied kerkhof aan de rivier je bent er mooi nooit klaar mee het stormt en regent altijd bij die steen bij al die andere jongskes met gelukkig uitgehouwen ik kan het nog lezen zijn letters verf houdt het hier ook niet twintig al weer zou hij…

Gister liep er een traantje over m'n wangen dat rolde naar beneden stroomde naar de rivier en toen naar de zee. Toen ging dat lieve kleine traantje richting de hemel met het andere water mee. Verplaatste zich landinwaarts richting het westen om daar met liters tegelijk lieve meisjes zoals jou te pesten…

In de tempel van het woud tussen beuken bruine kathedralen doodstil mijmerend fluistert het lover onhoorbaar het geheime verhaal van regendruppels de dromen van de wind En over de wijde heuvels verborgen valleien lome rivieren zeilen zwijgend de wolkenschepen met boven hen het verre niets het lied van oneindigheid…

nadat het land is leeg geroofd het levensvuur is uitgedoofd bomen massaal zijn gekapt de rivieren zijn afgetapt en aarde is verzand wordt aan het werk van mensenhand de duurzaamheid ontnomen geduldig wachten de kiemen van bomen op een mensloze tijd slaan dan hun klauwen uit en komen als overwinnaar uit de strijd Cambodja 2007…

Aqua is mijn lievelingsklank de klotsende en klaterende druppelende en spetterende ruisende en sprankelende klanken van Aqua Aqua is mijn lievelingskleur de azuren of wiergroene of valavondoranje of doorzichtige kristallen van Aqua Aqua is mijn lievelingsvorm als damp als sneeuw als rivier of als zee als plant en als dier als…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

wie maakt me wat riep de schijtluis bij de broodmasjien ik ben geen meelmijt laat staan een valkuil die zich laat malen in de vliegmasjien om fijn te dalen op de hudson rivier zeker ook geen mier al ga ik vaak schuil in een grote hoop en duik retevlug terug in het gat zeg mijn biotoop zo gauw ze me zien…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik, langs de rivieren die naar de zee stromen, langs het bloed dat kolkt en beeft, langs de stilte die alles omringt met geheimen en die voltooit nu en morgen, langs de rafelrand van dit ogenblik.…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…

Hij kende de stroom de bovenstroom maar ook de onder Hij stond open voor het wonder van water, watersnelheid en verval Met de rivier viel niet te spotten beslist was dit geen niemendal Hij roeide,roeide wist van geen wijken zijn scheepje in tweestrijd tussen water en mens Hij kende zijn krachten had slechts een wens: met haar…

en tóch sta ik weer op de brug zie het diepe niet van de rivier noch de vele zilverschubben die zeewaarts zwemmen op haar rug het zwalkend zwerk is koud en vaag rillend doe ik mijn kraag omhoog spreid mijn armen en zie mijzelf wieken gelijk de raaf, oneindig traag…

Onder het zilverwit tapijt van sneeuw en ijs zijn dorp en rivier, vermengd met mens en dier, plots bevroren in de beker van het koude uur. Op deze gestolde en verkilde dag vol met sneeuwbestuifde velden gelijk een eeuwenoud tableau. Houden tijd en klank voor heel even...hun bevroren adem in.…

Die me het spel en de show laat zien, de vorm van de rivier en de kleuren van de hemel. Hij laat me kennis maken met het leven van tevredenheid en leven in blijdschap. Maar vooral laat hij me hier deel uit maken van de golven van het bestaan.…

Mijn hart is over bergen heen gevlogen mijn gedachten hebben rivieren doorwaad mijn gevoel zweefde tussen wolken mijn liefde heeft zeeën doorkruist mijn ogen zagen je van ver mijn armen strekten zich naar jou mijn benen ijlden over het veld mijn adem stokte van verlangen. En aan het eind zakte ik voor je voeten in elkaar.…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…