Alle inzendingen over doelloze skeletten

Zoals het nu is zal het altijd zijn: de tijd voorgoed gestold in zwart-wit beelden, als vage schimmen uit een duister spel waaraan ik ooit moet hebben deelgenomen Over de schouder van mijn schaduw-ik ben ik gedoemd hen immer mee te slepen een rugzak vol met doelloze skeletten hun vlees verslonden door mijn gulzigheid Een nooit te…

Snijdende woorden Menselijke waardigheid Gevild tot het bot…

Hier zijn de duigen van een leven, aangetast door vuil en kou; een roes van bloed en spieren, vliezen die als schalen hersens droegen en hun idealen, zijn verdwenen in de grond. Tuig waarin de tocht een liedje fluit; koets van been onder de zoden vastgereden, ooit geledigd en vernietigd door de nacht; ribben klemmen als een deur. Daar…

De zandloper der tijd loopt door heden vergaat naar verleden neemt alles met zich mee vervaagt zich tot herinneringen Verbasterde gedachten gemengd in doelloze gesprekken besproken terwijl de zandloper zijn werk doet en de tijd rustig doorvloeit Geworden zijn herinneringen nu voltooid verleden tijd vergaan in de loper Herrezen in herinnering…

In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid heft de kanarie zijn lied aan, altijd hetzelfde lied En in doelloze euforie zet ik mijn leven voort, dolgelukkig dat de slopende, slapeloze nacht tenminste voorbij is....…

het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit de kast blijkt dat de huid niet goed meer past en uiteindelijk zichzelf ontzet tot alleen nog maar een bleek skelet…

Ik had je zo goed verstopt maar steeds dook je weer op in een letter of zelfs in een woord je las mijn gedachten en dus vergezelde je mij in slapeloze nachten en doelloze dagen en stuurde mij aan als ik de weg weer eens kwijt was gelukkig zat je ook in mijn oude regenjas.…

op weg naar nergens komt besef van terug het begon toch ergens misschien is er ’n brug gebouwd op het vale grijs van skeletten elke brug had zo zelf een eigen prijs geluk is bruggen zijn heden uit verleden bruggen voor heden moeten nog verleden bruggen voor nu zijn altijd te laat nieuwe skeletten…

Als skeletten zich uit de aarde wringen ivoren beenderen in 't maanlicht glanzen voelt men in de dodenstad de bevingen. Skeletten, gelovig tot op het bot storten zich in de vollemaan-feesten trouw tot in de dood, 'n ondraaglijk lot.…

in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

ik zag de blokken in je handen veranderen jij speelde met hout wist van bomen zag het groen komen in warme affiniteit jij timmerde geen muren of staalde het skelet maar bloeide puur natuur los van vorm en structuur deelde iedere jaarring zijn eigen vuur jouw bloemen zongen in het bouwen hun veelkleurige melodie kwamen in jouw…

het leven stilt waar bomen in skelet nog rillen onder de noordooster vlokt zacht de eerste sneeuw zij dartelt in het luchtig vallen op de koude schrale wind bewonderd door een spelend kind haar lach brengt weer de vrolijkheid in een witte wereld terug waar stilte van de schepping heerst in het wissen van de sporen zal de winter…

gevlogen door de tijd op vleugels van spijt verwaait het leven en lijdt voor wat niet is en nooit zal zijn oneindig het geluk waarheen deze reis leidt op slechte paden verkeerde wegen de ongelijke strijd van het leven tussen de doelloze pijn en het voorbije zijn verwijdert ons van ons gevoel kom, kom dan terug en laat me voelen…

zag je hand in het donker langzaam verdwijnen je armzwaai lichtte nog even op toen de auto ging rijden terug in de hal van het huis ontbrak er een schaduw de kamer was leeg in het gevoelloze schijnsel van lampen keek naar de klok die zonder te leven de tijd weg leek te geven een doelloze avond in het verschiet zonder jou…

de verschrikkelijke sneeuwman die elk jaar minder eng wordt omdat hij steeds verder wegsmelt maar toch goede hoop houdt weer echt griezelig te worden als hij eenmaal een skelet zal zijn…

Alleen in zijn tweepersoons tombe geeuwde rammelend een eenzaam skelet klaagde steen en been en bromde waar ze bleef al die jaren, de slet Als ze niet gauw komt gaat hij afnokken een skelet heeft recht op een verzet gaat hij met zijn buurvrouw hokken die haar deur op een kier heeft gezet Ze rammelen samen prachtige duetten dromen over…

De schijnwerperlichten Haar soelaas Zij bestemt zo zeker Een laatste keer Wil zij zich geven De doelgerichte stap Rust, nu zo grijpbaar Dichtbij, het einde Van haar zinloze leven Haar silhouet In 't schijnwerperlicht Zijn doelloze paniek Rest nog willoos toekijken Een ijzige gil Door merg en been Een moordende klap De sneltreinmachinist…

Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen boven het land.…

ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen! Handen die ooit nooit stillagen maar nu alleen nog: rusteloze nutteloze dingen lijken.…

Deze lente gaat het toch weer Over jou, alhoewel ik er langzaamaan Wel moe van ben Moe van regen, wind, flarden, Bedrieglijk blauw in de lucht Vage beloften van het einde Van de kou Ik weet wel dat ik toch weer Van je hou, maar moeizaam soms Met dat doelloze Van de vogels die ervan lijken Te houden in regen en wind Te blijven rondhangen…

Ik weet wel dat ik toch weer van je hou, maar moeizaam soms, met dat doelloze van vogels die er van lijken te houden in regen en wind te blijven rondhangen boven het land. ------------------------------------------------ Uit: 'Het orgeltje van yesterday'.…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

ach, ik omzeilde jouw muziek ik strakte de blik in mijn ogen liet de tere snaren niet zien meetrillen niet meer horen mijn rusteloos hart veilig gesloten voor vredige klanken die komen en diepe tonen met jouw dynamiek mijn ontroering merkte je niet mijn doelloze handen stopten met spelen, het gevoel was er niet de rilling van binnen verdwenen…

ook van wie je het niet meer ziet, het nooit meer zult weten hoe het was, uit de resten van plooien en rondingen, het skelet van polsen en enkels, dons en slijmvliezen, woorden en zwijgen, uit alles wat er over is, het gewone, blijft alleen de vreemde zekerheid van dat meisje dat er niet meer is. ----------------------------------…

Bij Waterloo is het skelet gevonden van een soldaat die daar in 1815 is gesneuveld. Tussen twee ribben zat nog een kogel geklemd. ------------------------------------------ Men heeft er een bij Waterloo gevonden, Die daar zijn Waterloo gevonden had. Die constatering was eenvoudig zat: Een kogel die hem dodelijk verwondde.…

soms knookt een hand met kootjes aan geweten in warm vlees dat is geweest ze rammelt dood trekt pezen aan van wat ooit buigzaam en zo soepel was gebleken ik heb haar niet vermoord die hand was me zo heilig gevouwen gingen we akkoord geringd voelde zo veilig toch rigor mortus je in laatst bewegen jouw hete vlees heb ik mijn levenlang…

onze plannen met herfstblaren opgeveegd kijk ik angstig op een harde winter aan zie een bos met zwarte skeletten staan daar heeft het virus zich gretig uitgeleefd en ook deze herfst zal voorbijgaan een herfst in lockdown geleefd...…

Donkere materie Chaos geconcentreerd Onzichtbare serie Gevisualiseerd Doelloze krachtbronnen Doorgaan transformatie Groepering gewonnen Tijdens meditatie Energie onttrekken Stromen uit de Abyss Beweging verwekken Scheppende duisternis De orde heeft richting Aan de wil gebonden Stralende verlichting Als dromen verzonden In…

Nooit, misschien véél later, vond men het onrustige skelet, vibrerende nachtegaalsroep.…