Alle inzendingen over druiven

rondom witte muren staat een engelen wacht steriele mondkapjes in vriendelijke gezichten met in hun handen glinsterend metaal zuurstof maskers het barmhartige verhaal doet ons denken aan hemelse geschenken zoete druiven trossen van de wijnstok liefde vormen die niet wijken maar als torens prijken…

Je mag niet eeuwig graan en druiven zijn. Ontledigd van jezelf, genoeg geleefd ! Ik maai je schoonheid weg en in die pijn word jij herboren tot wat vreugde geeft.…

Ik zag bloesems appels druiven waar is die tijd toch heengegaan. Het groen is bijna vervaagd langzaam verkleurt het blad. Aan de stam wordt al gezaagd de beste tijd heb ik gehad. Nu kan ik slechts nog dromen van alles wat ooit eens was. Niets kan nog terug komen vergeelt het groene gras.…

straks sjouw ik met mijn koffer achter mij valt kras de deur in 't slot klokvast vlieg ik op witte wolken naar het zuiden de aarde begroet mij rood wil mij op zijn minst verleiden om te blijven in de netten onder de bomen groen en zwart smakken al olijven maar vooral de oogst van zoete druiven zal beklijven.…

hoe vaak kun je sterven aan dodelijke blikken de bodem raken van een glas bloedrode wijn hoe sterk moet je zijn om te kunnen overleven tussen andermans wanen die zo realistisch lijken hoe lang ben je in staat de zure druiven te slikken waarvan je weet dat ze niet rijpen zonder warme lucht en hoe blauw is het antwoord op al deze ongestelde…

Naar zwoele vrouwen in zomerjurken die met me flirten op het strand en terrassen met druiven aan het plafond…

tussen sokkels en gebroken zuilen die klagen in de wind stoeien witte vlinders op de handen van een kind marmer glanst koelbloedig onkruid groeit gezwind een geur van wilde tijm bloost op de wangen van het kind naar een land om van te dromen ben ik amoureus teruggekomen om tussen druiven en olijven ook wat weemoed te verdrijven.…

ik jaag weer in een herfst die roodkoper lacht op het koppel duiven dat mijn druiven heeft gejat het korhoen of fazantenhaan de meerkoet en de vette ganzen die zo gaan ik jaag maar mijn garagedeur wordt niet besmeurd met hang naar adelijkheid van vogels jaag omdat de herfst weer geurt ja visueel omdat de oogst weer zo intens…

Trillend lekt de maan zilte melk op je amberhuid zacht je vingers, los je haar wind waait lauwe druiven aan Ik drink je lach, je oogopslag jaag je tong op drift in mij hoor de krekel, hoor hem niet glijd en val in leegte diep Voor even één, de eerste keer voor even nergens, niemand meer…

Talentloos, druiven werden zuur. De teloorgang van een eendagsvlieg.…

rivieren die stromen en groeien verdwijnen in het dorstig land nooit de zee zullen bereiken maar wellicht ondergronds hun zoetwatermeren maken wachtend op de wortels van groene wijngaarden samen met de trage aarde tot paarse druiven en bloed de lach van een gelukkige vrouw van een man en een schreeuwend kind haalt water van…

Het is dit of dat, maar nooit dit en dat tegelijkertijd, mijn leven komt en gaat, als katoen, druiven, maaltijden, komt en gaat en blijft dan ineens weg. ----------------------- uit: 'De Kam', 2007.…

ik zie heuvels goudgeel rijpen onder de zomerzon idyllisch vlijen dorpjes hun huizen in siësta rust rondom zuidelijker kleuren druiven tussen donkergroen in het patroon van toen hier kaalt de rots zoeken wortels een bestaan in eeuwenoude trots er wordt naam gemaakt met wijn uit oude gaarden vloeibaar goud uit de zo schrale aarde…

jij mijn rug overtrekt met de wijsvinger waar zenuwbanen geleiden naar ruggenmerg van welzijn jouw haren slepen mee over oceanen van tranen zo zout niets is ons bespaard gebleven zelfs het goede leven dat wij dronken als geperste druiven zelfs nu Tantaluskwelling is geland blijven wij overeind krullend inelkaarsarmen kusme.…

ik heb met jou het woord gebroken gedankt om wat we zijn ik wil je tegenkomen de oogst is toekomstrijp de wijn staat te verdromen je sprankelt in de druiven mijn nectar is zo zoet we leven overvloed samen in het paradijs rakelings langs zonde het verraden gaat door mij want jij bent vrij er is geen slang meer te bekennen…

Persen we met onze blauwe-druiven-kussen de ochtend in een zilveren karaf.…

Liefde schoot de roos, sindsdien ontspruiten druiven, uit dichters brood. Op de kerkhoven begraven varkens truffels, het loof is voor dichters . Poëzie als ei, door de tijden, hard of zacht, blijft deze eetbaar. Opschrift bovengronds de muzen die hij verslond, hij rust in vrede.…

Stil leven is niet dood de vruchten blijven altijd kleuren en gloeien in het licht druiven willen steeds geplukt appels vragen om een beet citroenen om een mes maar de schedels om contemplatie we zetten de tijd niet stil het brood wordt gegeten we zien de perzik bederven of uitgezogen worden door een wesp de dode wijfjesvink ligt op haar…

Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in parelmoer nu jij nog op mijn akkers woont, de zee zich wiegt in zilverzij.…

ik wist van jou maar iedereen belooft zijn trouw aan kerk en vaandels wat zo onschuldig leek bleek in realiteit jong hout in nieuwe takken jij zocht een stam om weer te enten ik wilde groen en druiven zonder krenten samen gisten we tot tafelwijn jij de grand-cru en ik gaf jou mijn laatste druppeltjes azijn…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

Daar worden zure druiven zoeter. Ja, daar gist het bier. Wanneer de dichter uitgesproken is. Wanneer ons vuur gloeien blijft. Wanneer duister lichter wordt. Wanneer de stilte valt. Zo verdicht zich vriendschap. Zo worden vrienden dichter.…

een oude lappenpop is opgestaakt aan het metalen hek dat roestig open kraakt waar ooit het landelijk odeur de hoeve welvaart bracht hangt nu de vuilnisgeur verlaten is het land de wijngaard overwoekerd druiven zuur en klein toch ooit drie sterrenwijn het dorp is grijs vervallen de laatste vrouwen zullen nooit bevallen hun kinderen…

ik raap de nog groene druiven door hagel gevallen op het mos ontrukt aan stramme ranken nog eer zij bloeiden lieten zij de schepper los ik waak bij een stervende mus te pletter gevlogen tegen beton een ongewenste dodelijke kus door een opgebouwde dode muur die van natuurlijk mededogen niet weten kon zo…

Op de rand van elke regel puzzel ik mijzelf tot rijm met de branie van een vlegel die een hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven…

heee … je lacht wat ik heb gezegd weet ik niet meer verstomd kijk ik naar je veranderde gezicht als het zich opent voor mij als een vallei vol rijpe druiven die geplukt willen worden als een koele schaduw die eindelijk zonlicht wil zien als een vlinder die z´n vochtige vleugels aarzelend openvouwt als een lauwe lentewind…

Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren in de rivier van je woorden, in de bedding van je stem.…

Ze zal de rozen nog snoeien, de druiven zien rijpen, een list voor de jagers verzinnen. Laat haar ontdekken dat alle bloed rood is, dat vrijheid niet dood is, en grootspraak niet groot is, maar dat ze rijk wordt hoe meer ze zich geeft. Ze wil het zwijgen aanleren, nog even aanmeren in de rivier van je woorden, in de bedding van je stem.…

Weer een ochtend begonnen fluiten van een gehoorapparaat geur van koffie en thee glas met water gevuld Licht geroosterd brood met groenten salade kiemen, tomaat plakjes kippenrollade Mijn moeder kraakt zucht, het smaakt hoorapparaten fluiten vogels doen het buiten Met een kom yoghurt toe manga, blauwe bessen banaan, witte druiven…

Zou het van de stalen druiven zijn die aan betonnen ranken en langs granieten flanken wedijverden met blauw azijn ? De witte raaf, de grijze krater, de ijle damp trok exploderend over de resten van het kamp waarin geen hart meer klopte het laatste leven stopte zonder getuigen van de ramp.…