Alle inzendingen over dubbele bodem

Er schittert schoonheid, ondersteboven, dubbel -- in de parkvijver.…

dubbel glibbergroen duikt de koude modder in kikkerdril op komst…

Een kwakende eend scheert over waterspiegel oogt dubbel zo sterk…

ik nam te vaak afscheid van dat wat er niet was ik bezorgde mezelf dubbele pijn…

Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht. ..met mijn ogen dicht, vlieg ik in het ledige, met mijn vleugels van devotie, diep in mijn emotie, zonder voorbestemde route. Zonder randen, zonder bodem, ben ik vederlicht.…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

Hij was doofstom en dronken en had niet in de gaten dat hij, in roes verzonken, met dubbele vinger praatte…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

Dubbele ijspoort: water klatert meerstemmig: twee gletsjers samen.…

en dubbel) in tijd en ruimte vier dimensies weer samengevouwen geplet tot punt nu word ik echt pop en ga ik vlinderen in bonte kleuren bewijzen te leven (dubbel en dwars)…

waar de vruchten van de aarde samen worden gedeeld wordt de warmte van het leven dubbel ervaren…

Met een dubbele flikflak achterwaarts Een schroef, een pirouette Beland ik, zonder nahup Bij zoetelief in bed.…

Voor leden van de Friese volkspartij Is het ofwel het een ofwel het ander: Je bent of Fries of je bent Nederlander, Je bent het uiteraard niet allebei. En in ons parlement dienen de Friezen Dus ook één nationaliteit te kiezen…

Handen zijn het dubbele van de taal. Het hemd is het dubbele van de tafel. Het motorblok is twee keer het hemd. De herrie is twee keer de geste. ----------------------------------- uit: Parmentier jrg. 10, nr 3, 2001.…

wanneer de klok op jong nog staat vier mannen aan een tafel harten omgedraaid gunstig of ongunstig over de tafel rijpen verhalen over vrouwen, uiteraard daarover klinkende glazen dubbele stemmen dubbel nu de klok wat ouder slaat één man nipt zijn borrel lege stoelen vertellen harten nog en hij spoelt stemmen weg…

langzaam zoals de overgang van de schemering naar de duisternis langzaam de diepte in steeds verder naar beneden totdat je niet meer verder kunt de bodem is bereikt kan dat niet wat sneller?…

De pijn die ik onderga, de bodem die daar is. En nu kan ik alleen nog maar afzetten.…

Op de bodem van mijn bestaan kruip ik uit m'n schulp…

pizza krokante bodem tomaten, spinazie, kaas lekker vers en gezond smullen…

Kringen, argeloos draaiend in het rond, vanuit een ruim vergiet doucht de waterplas ruimte beweegt, de polsslag beeft in een sompige bodem.…

De bodem De onderkant Het scherpe Het snijden van de rand De diepe laag Zo zwart Zo ver Zo donker Zo vaag Zakken Dempen Bedelven Maak me klein Klein Zodat ik even niet hoef te zijn…

Herinneringen over liefde van ooit en vriendschap van toen heimwee naar hoe het leven had kunnen zijn maar nooit is geworden je droomt tussen witte lakens van jouw droombed zij fluistert: er is werkelijk plaats voor jouw hart dit is de zielsbodem van jouw levensvreugde deze vriendschap is een droom.…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

Soms denk ik het leven te kunnen doorgronden maar als ik weer in een valkuil trap sta ik met beide benen op de grond voor even en soms langer!…

De archeoloog in de bodem, op laag na laag. Beiden krassen in de oppervlakte van de tijd.…

Helderblauw verdronken water mag ik met je mee in het diepste van mijn zinnen over de zwoele zwijgende zee stromen wij samen door kolken verborgen geheimen die ons meenemen in gedachten stromen uit donkere nachten de weg die wij banen, weg uit droomloze paden uit de bodem van de diepte de spiegeling voorbij…

steeds weer naar omhoog kijken dwingen ze af, terwijl op de grond rottend blad van populieren een zwaar herfstig parfum afgeeft, in ijle geuren, heldere manen overwinnen nu het bleke zonlicht, dat wikt en vecht en strijdt met lage wolken, en zich verloren weet, in deze winterstonde, maar intussen stil en geduldig wacht, tot de aardse gulle bodem…

ik wil alles ik krijg alles ik wil weinig ik krijg niks 2 verschilende levens op dezelfde bodem…

ik aardde diep in vele generaties had mijn bodem lief het weidse land onder de hoge lucht stond altijd borg voor rust nu scheurt de grond trillen lagen in verzet fundamenten zijn onthecht mijn wortels zijn gespleten de toekomst is vergeten het was geen menselijk falen dat de grond zou dalen maar een bewust genomen gok als zij…