Alle inzendingen over duinzand

de rug in het warme duinzand luchtig perspectief vloeit langzaam dicht grijs en dreigend als een verdampte ijzer die terug naar zijn bedding wil september knibbelt al aan de dagen gedempt en nevelig jagen ze zwarte zwermen zuidwaarts luchten lijken hoger gespannen van verwachting de bomen, de bloemen zijn zomermoe ze kleuren ingetogen…

duinzand prikkelt de slaapzak tot we verstuiven.…

Een boze rugstreeppad in Zandvoorts duinen blaast stoom af: "Ik heb geen prinsheerlijk bloed, ben ook geen rijke luis met zat vast goed, toch wil ik door mijn duinzand blijven struinen. Dat crossbelang wordt loeihard overschat dus ga ik op het rugstreepoorlogspad!"…

Gestolde tijd noem jij het moment waarin alles samenkomt waarop te lang al is gewacht, waarin al wat beweegt tot stilstand komt - Maar tijd stolt niet, Loopt als duinzand tussen mijn vingers door, Een zandloper die nooit ophoudt met lopen, die ontelbare korrels laat voortbewegen op de golven van de altijd aanrollende tijd…

(sissend in het ijswater dalend) zo kussen wij boven het koude duinzand. de dag ligt op de rug de mensen gaan de nacht in. in hun verlicht knusse tenten. paal 16: niets...…

in de tiende maand schuift mijn bodem onder de voeten het kan ook zijn dat de geest kiest bij het vallen der bladeren voor een andere route het lijkt of hakken plakken aan de aarde en schoonheid het laat afweten in haar oorspronkelijke waarde het is een brug overgaan zo zwaar als het beklimmen van het rulle duinzand om aan…

jij als jochie weer stap voor stap het duinzand wegtrapt mij keer op keer weer nadeed kijk eens pap heel vlug lijk ik nou niet veel op jou? en loop ik ook weer zo terug redt u het wel? of moet ik gewoon maar weer een handje geven…

Basalt geboord in duinzand weerstaat je schreeuw en waardeloos zeeafval het eerste zand nog kleurt.…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

we lopen samen hand in hand zwijgend naast elkaar op het strand de golven breken op de rotsen de wind waait zachtjes wat duinzand omhoog we gaan zitten en kijken samen naar de golven in het water die op het strand net onze tenen raken je kijkt me aan en lacht heel lief je slaat een arm om me heen en de andere hou je voor me er zit een…

rond weergekeerde hielen rimpelt het water wanneer ik de rust liefkoos van luie lentedagen en iedere gedachte die ik in mijn strandtas wil dragen langs voorbij zeilende woorden en kuierende lippen vangen schelpen het maanlicht die als mijn schaduw, zo traag dansen en draaien ik lees vogels en bloemen in duinzand en wolken pluk…

scherpe kelen een malende schroef tegen de hemel aan de andere kant ligt ook zee met een rand van schuim die opschuift terug kruipt zonder overleg rustig de ijle boog van de stemmen boven spelende kinderen verheft het eiland is even lang als de bries in blauw spoelt onafgebroken speelt zand tegen zee een vrije vesting ruwt duinzand…

Ik blijf nog liggen , ’t is zo heerlijk buiten, al koelt het duinzand af tegen mijn huid. ‘t Strand wordt weer zand, en de zee weer water. Langs vloedlijn slentert man alleen naar later, keurt onderweg gevonden schelp of schat.…

de legerwagen rijdt over het pad door de duinen schokkend zwaar sluiten mosgroene heuvels zonder toeverlaat er is een open plek waar de achterklep neerslaat een vlakte met helmgras sluimert onder de hemel duinzand stompt naar de begroeide kam daar achter nadert zee eeuwig land soldaten springen af schreeuwen bevelen mannen krijgen geen…

de bevrijding maar even door zijn rancuneuze ratten te laten opruimen, je zag opnieuw je verzetsvrienden dodelijk ineenstorten, je voelde weer hun pijn, die weldra de jouwe zou zijn, een haas schoot weg, je lachte wat, 'hij wel', dacht je, 'en ik heb voor niets rechten gestudeerd, want zie aan, hier strompel ik zonder wederhoor door het duinzand…

kamers wemelend van verkleedpartijen kelders gevuld met aardbeienconfituur laat haar koekendesem kneden uit de kleiput van haar handen zoete broodjes bakken met het leven wilde kersen om haar oren hangen laat haar in de zomerwind het witte hoedje dragen verloren door het oorlogskind in jurkjes bol van ongeboren leven laat haar het fijne duinzand…

Hoe dikwijls bracht gij op dit uur Mij van uw gastvrij dorp, uit uwer vrienden woning, Door 't zware duinzand heen, naar 't eenzaam Zeedorp t'huis, Natuur onthaalde ons dan op wisling van vertoning.…