Alle inzendingen over eikenhout

tegen een bronsgroen eikenhouten achtergrond gloriëren ze samen de Goudiep en de Zilverberk…

Gedachten, dwalend uiterlijk Van omhoog gesprongen eikenhout Met een drift Ja de dag zal weer gaan lengen Hoornig verfomfaaid…

moesten het geen vaten zijn van eikenhout?…

Wanneer in`t bronsgroen eikenhout de bladeren gaan vallen, word ik steeds weer herinnerd aan onze jaargetallen. Bij bomen komen blaren weer, zodra het voorjaar wordt, maar ik zit met een kale kop, kom haren steeds te kort. Aha, één ding heb ik toch voor bij bomen in het bos, ik zit nog vol met streken, die laat ik op u los.…

op de landweer prijken bomen, ze komen uit een tijd vol kracht hun blad verliest nooit meer de glans die aangebracht door sterke handen alle tanden van de tijd trotseert daar liep de Peelman, immer trots geen dassenburcht, geen hol waar vossen schuilen, is er ooit ontsnapt aan de stoere aandacht van dit mooie mens een gouden blad, een kale…

Mijn buurman Nico heeft van eikenhout een kleine ruimte voor zichzelf gebouwd waarin hij toch nog ongestoord kan paffen. Als u hem binnenkort een keertje mist dan ligt hij hoogstwaarschijnlijk in zijn kist.…

Bandidosleden raken overstuur Door het gepest van vele burgervaders Vaak zonder reden aangezien voor daders Ze maken hun het rijdend leven zuur Wat racet er door het bronsgroen eikenhout? Het zijn de.....ach welnee ik zag het fout…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

Een zachte 'g' moet kennelijk verhullen Dat de provincie Limburg welbeschouwd Meer misdaad biedt dan bronsgroen eikenhout, Als jij daar van asperges zit te smullen. Al wil je daar als stad of streek niet staan, Soms sta je op een ranglijst bovenaan.…

zacht is de nasmaak van het eikenhouten vat waaraan zij zich rijpte tot rond in fles gebotteld als de zon aan de horizon is de atmosfeer gloeiende waar brandend haar beleving zich in mijn gorgel welt ik proef de ochtendmist die als sluiers geslagen de schotse hooglanden als haar wieg openbaart soepel walst zij de weg via de nippende…

wandelend door het bos ruik ik de wierookgeuren de krachtige balsems van den, beuk en eikenhout langs de paden een zee van varens als in een woud geniet ik van de grijsgroene tot roestbruine kleuren in één nacht van regen en wind kan veel gebeuren als de dagen zonder licht worden, kort en koud wandelend door het bos ruik ik de wierookgeuren…

de tafel het raam terug in de tijd toen stilte nog bestond de punt van de pen in inkt gedoopt het wit dat wachtte vond de tafel en stoel van eikenhout waren nog één geheel ik telde de kralen hoe roetste het raam met rood en groen en geel…

Welnee, de koning is weer opgetreden: El Rey, uit bronsgroen eikenhout gesneden…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

het kiezen kan erg zijn het moeten kiezen is zeker erg meestal niet zo fijn soms gewoon niet te doen haar wereld viel in duigen na het gebeuren van toen nooit zullen die boom en ik nog naar elkaar gaan wuiven niemand had nog erg niemand die wist dat ik voor mijn kind de laatste maal moest kiezen haar eikenhouten kist…

De vroege vogels bakenen zingend hun rijkjes af, roepen me naar buiten Van slapen zwaar verlang ik lucht die koud mijn longen vult en warm het gewicht lichter maakt Vandaag zal ik eindelijk weten of ik uit buigzaam riet besta zich heffend van de platte grond terwijl de storm verdergaat of van afgebroken eikenhout…

mooi die houten nerven van het blonde eikenhout hier is geboden: waken voor lange streken en grote gebaren maar vooral: vergeet de schaduw niet die het wonder doet loskomen van het blonde hout…

voor mij niets eeuwigdurends, geen bezwerende formules geen eikenhouten planken, tunnels, dichte mistbanken die het zicht belemmeren geen patronen die zich aan vaste grond nagelen liever ook geen criteria, een functieprofiel met targets ik zie de afwijking in elke spiegeling van tegenlicht vandaag kijk ik in het water, de enige…

Sluipend door en over elkaar geven elkander geen ruimte vormen zacht licht van de dag om tot nevelige schemer tussen verduisterend eikenhout tot nacht elk zicht ontneemt.…

een hartje van goud ze wist het niet van zichzelf het goud houdt afstand twaalf en een half jaar herinnering in het brons kleurig eikenhout onder eigen helm grote ogen gesloten wanneer vlieg je weer het rode gezicht paars van ingehouden kracht op gouden tors - de paarse vogel in de ondergaande zon kan elke wolk zijn…

het is broos flinterdun en voelbaar een gevoelige avond alleen tussen de levenloze stukken eikenhout en ook het venster biedt geen opening het is breekbaar jij noemt het eenzaamheid ik een afscheid van zonnige dagen tussen de jonge dennen grenenhout lange, blauwe golven jij en je meisjeshaar het is een ramp hier te stranden…

langzaam verandert tijd in lichaam in huis zonder steen bloemloos gebrandneteld tot eikenhout langzaam verandert een gesprek in roddels bij de koffieautomaat blijkt perkament papier te zijn en een testament zonder wil voorlopig is voortijdig maar eigenlijk nooit wel opnieuw steenloos, alleen gedachte eenparig en op een plek zonder plaats…

dat het morgen was verdween de vage kleur van dromen mijn hart barstte haast, door overgaan vol nieuwe adem in gestrekte ledematen kwam dit lijf op gang goedemorgen wereld je bent ingeluid door hoop, gezongen door de zuiverheid van dauw, op oude nacht ik vertrek nu naar de dag -en wacht tot aan de stille overdracht van onschuld op eikenhout…

Maar ik hoor de eikenhouten bevloering kraken. Al weken, maanden, of misschien onbewust nog langer Maar toch hou ik me stil, en sluit me aan bij m’n hart, die teder schreeuwt: Hou je dood! Hou je dood! Hou je dood! En vervolgens gniffelt: We halen een goede grap uit, met Vadertje Tijd. Of was ‘t nou mezelf?…

ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen de morgen verdrijft de nacht op een eikenhouten…

het kloppend hart drijft lucht door buizen die wind omzetten in klinkende lagen opdat in gewelven het met wierook opgestegen lief en leed aan het hemelse wordt opgedragen eikenhouten pilaren dragen het bejaarde lijf door eeuwen heen waar de mens zelve zomaar even in de tijd met handen en voeten zijn toetsen mag raken en…

Een mooie eikenhouten kist, zelfs prachtig afgelakt. Ik kende hem nog van geen kant, en ook niet van een wal. De buren zeiden dikwijls, 'Die man, dat is een kwal.' De stoet, die gaat het hoekje om, ik kan hem net nog zien. `k Riep: Als `k u boven tegenkom, `k ben die zak van nummer tien'. Romeinen 12:3…

Mijn grote eikenhouten klok tikt diepe barsten in de lucht laat stenen muren echo's kaatsen als een carillon op drift. Het is een oude houten klok maar zonder moeite stuurt hij tinnen benen los en vastberaden ritmisch in een cirkel rond.…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar?…

Wij Calvinisten zuinig met geluk kloppen af op ongelakt eikenhout doseren gevoel, vallen we minder diep morgen gaat 't fout, is er verdriet.…