Alle inzendingen over filosofie/bezieling/geroepen/liefde

mensen zijn de tot vlees geworden gedachten van hun eigen zelf…

geroepene voor het hoogste kerkelijke ambt?…

Pinksterfeest voor de deur een andere wind gaat waaien een feest voor de geest perspectieven gaan draaien Midden mei, bloemen en kleuren de wapens verdwijnen de zon gaat schijnen het zou toch kunnen gebeuren Geweren leggen we neer we zoeken het in woorden geen staakt-het-vuren akkoorden het woord wint het telkens weer O geest, maak…

(hommage aan Kees Stip) Een wasbeer las in Krommenie René Descartes' filosofie: "Ik dacht", dacht hij, "en dus ik was, maar wat was was voor was was was?" Zo liep hij bij 't filosoferen de godganse dag te is-beren.…

je ogen lachen jij hebt altijd al het talent gehad om met je blikken woorden te bezielen ze zoveel warmte mee te geven dat zij in raken hun energie laten stralen in zachte koestering het zijn jouw vragen die het beste in ons naar boven halen met een weerwoord verpakt in onze lach jij maakt het delen compleet omdat jij de pijn…

Het praten wilde geen praten meer, wilde beter onverstaanbaar kunnen lijden de landstaal had geen liefdevolle ogen meer, moest martelend blikken kunnen zwijgen romantisch gevarieerd te keur wilde de allergrootste liefde, de allerkleinste letters kleven, evenals de verscheidenheid..…

Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

speciaal voor jou mijn heilige casanova dit handige spel in reisformaat een troostprijs met bezieling voor afgelopen jaar…

Herman bracht geen rouw maar bezinning, bezieling, bemoediging en troost voor de oermomenten, kruispunten, overgangen van het leven en van de dood maar vooral de verzoening "midden in het leven staan we in de dood" daar is niets mis mee dat is goed dat is het allergrootste dat is ook liefde!…

oceaan zonder eind vissen worden vogels worden geroepen…

Je bent gewoon je bent gewoon een mens dat is een warm en onontwarbaar wezen en toch kun je gebeuren als een wonder want ik heb je geroepen in mijn slaap ik riep je liefde door eigen honger in de eigen stem ontwaakt zag ik: ik heb je niet gedroomd hier ben je je bestaat ik heb je liefgehad dit is de nacht ik heb je lief ik heb je…

liefde omsloten door haarzelf kreukelend in slaap van intimiteit in besef van het niets waaruit het ontstaat bedekt over nieuwe lagen van aarde verborgen in zomen van toekomst bedekkend dwalend in gedachten ontluikend in stille sprongen van oneindige lentewinden koesterend en strelend in elkaar opgaand ritmisch bezielend als ooit tevoren…

zij kende de stilte van binnen waar het leven in kiemen al is gehoord maar geen ruimte en lucht heeft om te beginnen geluid al is gesmoord toch spant potentie al hemel om voor een leven vol liefde te gaan het cruciale moment van bezielen is helaas nog niet zomaar gedaan waar eeuwige lijnen elkaar kruizen contracteert het moment…

verbloem het verlies in schone zinnen en laat bezieling in uw kamers dringen tot de grenzen van de koude vrees die men in vergeelde boeken leest…

Hij zei: “Alle filosofie is taal kritiek.” Grammatica is een gevangenis begoocheling van woorden en verhaal voor waarheid onbedwingbaar hoog als hindernis Een ander zei: “Met niets kom je een kunstwerk minder naderbij dan met kritiek.”…

de liefde kweelt! De schepping lacht ons tegen1 De hemel drupt van zegen, Die hart en zinnen streelt! Daar zweeft de lieve Lente weer Bezielend door de dreven; Het zaad viel om te sterven neer, Riep zij het niet in leven. Zij strooit de bloesems op 't geboomt, Zij kust de knoppen open...…

De bezieling met één gedachte. Geobsedeerd zijn maakt van de gedachte een probleem. Dat probleem zorgt zo voor de nodige klachten. Iedere klacht is een aanslag op het menselijke systeem. Bezieling kan een voordeel zijn als het een leven tot blijmoedigheid inspireert. Doch iedere onmatigheid leidt niet tot passie.…

Gefladder, geroep. Grutto's of tureluurs? Wel? Tureluurs word ik!…

Alleen die Ene die mij niet los wil laten die vraagt met Hem op weg te gaan zal mij in de hemel met liefde beladen als wat ik bezit - voor anderen laat openstaan!…

lees wat filosofie van vroeger dagen en je vraagt je af hoe ze zo konden denken maar dat is ook zelf een filosofische vraag je denkt aan het denken terwijl de avond valt en veel later aarzelt het ochtendlicht maar zie daar is de regenboog en in een donkere regen de zon…

laat warmte en liefde in geluk samengaan…

De bij, geroepen door de geur van liefde. Zoekt ijverig de nectar in het hart. Een vlinder zet zich naast de bij. Sluit vriendschap voor het leven. De zon doet de nectar vloeien. Geen distel houd ze tegen. Te zoeken naar het zoet der liefde. De stilte van de morgen roept. De stilte van het kristal dat liefde heet.…

volgens mijn leraar filosofie is ´het existentialisme tromgeroffel op een leeg vat´ daarbij glimlachte hij intens rimpels in zijn gezicht van poëzie vond hij dat daarmee alle gaten in het menselijk denken te pas en onpas worden gedicht een beetje dankzij hem ben ik geworden die ik ben…

Als Candide en het optimisme het pessimisme kan dat niet luchten omdat het een tegenstelling is maar bovenaan staat het positieve dat ik omarm met mijn levensinstelling de filosofie om te overleven niettegenstaande de rimpeling doorheen mijn doorleefd gelaat staat alreeds jaren in mijn genen gegrift. © Laurens Windig…

“Wat zou die Kamerleden toch bezielen? Oké, ik heb die uitspraak ooit gedaan, Maar daarvoor bood ik mijn excuses aan, Toch rijdt dat nu mijn loopbaan in de wielen. Ik was op weg, helaas ben ik gestrand, En (ja hoor!) zonder praatpaal bij de hand.”…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen plotseling van je weg moet zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik zeker verblijven daar is van mijzelf het meest omdat ik niet eens de kans kreeg je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken geen tijd meer om iets…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen als ik plotseling moet gaan zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik eeuwig blijven daar, is van mijzelf het meest omdat ik nu geen kans heb je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken ik je niets meer uit mocht leggen…

O ik speel in dromen in ruimten zonder hoeken, niets te bezeren niets te breken, alleen het licht is dof en onzuiver van geweten De herfst staat pril in het begin en toch is de kou te zien in bomen langzaam sterven ze - al is het niet voor lang - Maar wie ziet het verschil tussen 't geschrei en het gejoel van kindervreugde neen, die tijd…

Doesterig loop ik Buiten - coulissen Die mijn landschap Zo typeren zie ik niet meer Duister denkwerk, Binnenbrand geblust Met farmaco - 'k ben De weg immers kwijt En mezelf net zo goed, Terwijl ik doods loop Te dromen op het pad Dat alleen door de Schemering nog iets Iets verlicht wordt Is daar opeens een vlucht Scholeksters…

ik met jou de liefde bedrijf en de toetsen van klavieren ons dragen als deinende boten…