Alle inzendingen over fluisteren

tedere glimlach in haar ogen wat hield ze van hem soms hoort ze nog zijn warme stem en stillekes in haar hart staat zijn naam geschreven met een gouden pen onuitwisbaar al had ze later ook weer lief gehad op andere wijze de herinnering aan hem die was nooit verbleekt maar voor altijd in haar hart gebleven en de wind blijft fluisteren…

Stralende ogen kijken mij aan ik kan die blik bijna niet weerstaan zachtjes fluister je in mijn oor ik ga bijna ten onder aan je verhoor je wilt het zo graag weten nee, ik ben je cadeautje niet vergeten het is ook zo spannend om jarig te zijn van de zenuwen doet je buikje pijn maar als het feest is begonnen heb je je buikpijn overwonnen je…

Als ik je zoen Is dat voor even, deelbaar door de tijd Luister ik, fluister ik Verlang naar je lippen en kijk Achterom Hoor ik stappen, grind en Het slot van een fiets Mijn gevoel domineert Verstand is zwak Ik weet dat wij niet bestaan Zeg dat ons Ons niet is De zoen brengt ons samen Weten dat dit slechts voor even…

als ik ooit verdwijn in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten…

Zijn geslepen gezanten Bevolken Volgens heugenis Mijn gedachtewereld Sinds eeuwig Moedwillig Fluisteren ze in mijn oor Er is geen goed en kwaad Geen hemel, geen hel Slechts de geneugten des levens Leiden Tot een zalig bestaan Een bestaan Dat het leven zelf Alzo voorzien heeft Onbezonnen Verorber ik iedere verboden vrucht…

Er zijn zo van die verre tonen dat mans dove oren ze niet willen horen van een ieder die op de vlakten wonen, ze houden zich verborgen, stellen uit tot morgen, in verwachting op de toon waarin niets zal worden verzwegen, waarin méér doorklinkt dan verwacht, luister wat zwijgt uit een eeuwig lied, fluistering van muziek, een kosmische mozaïek…

Ze verenigt zich met haar schijnbare zwijgen om het fluisteren van het verborgen leven te horen schommelend in harmonie, heen en weer. Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk van gedachten om de tedere beroering van het huidige moment te beleven vallend als een druppel in de eeuwigheid.…

mijn hart drinkt de woorden "als de liefde niet bestond" zou ik sterven het zachte fluisteren van de wind zou veranderen in een orkaan van boosheid "als de liefde niet bestond" de glans van mijn haar zou verdoffen de zon zou bomen en struiken verbranden met alle hitte in zich en alles zou verassen "als de liefde niet bestond"…

Vreemd laat zich de liefde lezen door alle staten van jouw lust krachtpatserig bestaan van transparante fluister met gedroogde intentie hang je mijn vanzelfsprekendheid aan randen van de nacht de meest fervente aanhanger slaat zijn tijd kapot om niet te hoeven voelen samen gebald overruled jouw vurigste wens mijn niet te stillen mijn nauwelijks…

ik aanschouw de vleugels van vrijheid en voel, proef het pure leven in het speelse manoeuvreren op het zuchten van de wind ervaar de schoonheid van de bewegende ruimte tussen het blauw, de wolkenpracht het sluimerlicht zo zacht waardig fluister ik: “Mag ik mee, zweven, beleven?”…

tussen jou en mij is slechts één grens huid op huid, de vingers rond de pols van wat we voelen buitenkant binnenkant lippen woelen tot de hartstocht van een paar… hun hardgeworden lust naar zacht gekust bijtende illusies rond een zoetgezogen mond een fluistering ontsnapt gelachen naar de tijd waar jij mijn open armen vond…

De bloemen dromen, fluisteren niet; Ze schijnen lang gestorven. Gene starre door het duister schiet: Ach, zijn ze ook gestorven? Mijn hart verstijft, mijn geest wordt loom Zou niets in mij meer blaken?... Mij drukt als lood een kille schroom, Ach, zou de dood genaken?...…

het bos heeft mij verlaten ik boom in stilte door na het ontluiken onder struiken groeiden wij naar ongekende ruimte om later toch te fluisteren met kruinen samen te luisteren naar de wind regen loogde grond en storm velde de reuzen waar ik bescherming vond nog wortel ik maar aan de rand zie ik de wei en open lucht het bos…

Op de achtergrond reis ik met je mee in zwart-wit als jouw schaduw een silhouet met fluisterende toon. Mijn gedachte die jij openbaart kleurrijk op de voorgrond zo vaart ons levenspad synchroon. Op de achtergrond beleef ik mee in jouw illustrerend landschap waarin jij uitdrukkelijk domineert.…

De momenten uit zijn jeugd die intiem waren met de natuur zoals de natuur kan fluisteren zijn nog bij hem in zijn oude hart in gedachten dromen bomen grazen koeien het gras groen fladderen vlinders fleurig fijn alsof alles opnieuw aan lente went tijdens florabloei in de nadagen van zijn inheemse droombeelden toont hij zich niet langer…

Het hart zwelt open in snaren van verlangen als een stortvloed uit de rode hemel hoorbaar de toekomstige gezangen in de nacht van smart en rouw Och, het zijn de ontroerende innige klanken de aanzwellende muziek puur geluk in de eenzaamheid van dit heelal dat ons teistert met zijn dictatoriale gloed waar ik Uw stem hoor fluisteren…

Vleugjes adem rozenhout zinnenprikkelend Rozenblaadjes dor en droog door betonnen goten rinkelend Hier smeken heet huiverend onvoltooide gebeden fluisterend Dansen escobillas ontluisterend Boven- en onderwereld elkaar kruisend Het is de held die hier overwint Zijn kloppend hart dat de dans begint Hees bevend, het hart brandend…

Wat is er aan de hand Fluister ik zachtjes tegen mezelf Mijn bed bonkt tegen de houten wand Het klopt overal In mijn kamer Wanneer ik met mijn hand Onder de dekens ben beland Bonkend tegen de muur Op een mooi einde gebrand Het resultaat welgemikt in het zand Van het strand tussen mijn benen Jouw lange benen, de geur Het bed tikt tegen de…

zo wandel ik door woorden trek ze aan en stoot ze af, de richting onbepaald hun eigen graf begraven in een vreemd geluid ik hoor een meeuw zijn schreeuw lijkt veel op uitgestorven klanken wrang weggetrokken uit het laatste geluid dat heelhuids langs mijn oren vloog hoog, heel laag of fluisterend ontluisterend stil begin ik…

De anderen blijken gelijker aan mij Ze fluisteren over het begaafde beest dat begrijpt (Aha!)…

Toen het fluisteren van gisteren verzonk in je roodgestriemde huid, trok je de stilte naar binnen, verstard in een ademloze strijd. Toen het zwijgen van gisteren stierf in de sporen van de nacht, verloor je jouw lichaam, verhard door een echoënde tijd.…

slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…… zonder een zoen enkel met een fluistering…

en fluister ik... ik ook van jou...…

kind van de aarde droom in een droom omhels de sterren zonlicht is jouw lach fluister als wind heers over stormen laat tranen als regen verheerlijk dit leven kind van liefde laat de maan jou beminnen wordt één met jezelf kleur regenbogen zin van bestaan schenk ons het leven laat licht in het donker wees aardekind…

Ik mag niets zeggen dus ik fluister woorden In de schittering die kaarslicht heet Alles om ons heen lijkt donker en verlaten slechts een viool speelt een zachte melodie Je hand in de mijne verstrengeld samengebonden, krachtig je lacht van binnen waar vlinders huizen Elke kriebel of iets dat raakt is heftiger dan ooit maar in de kilte…

Gedragen door de wind mijn lief door de wind gedragen Oneindig ver nooit verdwaald in herinneringen rustend rustend Gedragen door de wind mijn lief door de wind gedragen Onder de maan over golven van de zee voorbij de goudkleurige zon zwevend zwevend Gedragen door de wind te licht om te blijven met een glimlach fluister ik…

zinderend, zwoel zwevend over lichte luchten van liefde aaiend, omarmend, vragend een koninklijke kus, keizerskroon zalig zoekend, zacht over armen, ruggen, bast teder tekenend toekomstmuziek strelende handen hoog waaiende, wollige woorden fluisterende, wuivende zuidenwind groene, geurige, nieuwgeboren giften ritme, rite, ringenkind…

Op die avond keek ik, zag ik helder mijn dwaallicht ben jij, mijn allerliefste lief deze blauwe ruimte is onze onbekende wereld traag voelen onze handen aarzelend leren wij kennen schemergedachten fluisteren over vertrouwen wij worden vreugde nog een keer, deze laatste maal strooien we liefde rond in deze na-zomertuin mijn dwaallicht…

woorden waaien door mijn hersens zinnen vormend zien zij licht ik kleur ze in met mijn gedachten proef hun klank met ogen dicht laat mijn vingers stil bewegen streel de toetsen van het bord laat mijn lippen woorden fluisteren oren luisteren naar wat het wordt als het ritme blijkt te kloppen berg ik alles netjes op zullen woorden…

Wil jij eventjes mijn oren zijn als ik weer niet kan luisteren en de verloren woorden opnieuw aan mij fluisteren ? Wil jij mijn oren en mond zijn in tijden dat ik het zelf niet kan ? want jij kent mij het allerbeste jij bent mijn vertrouwensman.…