Alle inzendingen over gebroken

Hun hart is gebroken. Ze weten nu dat hun geliefde niet lang meer op deze wereld zal zijn. Ze doen er alles aan om die geliefde te redden. Ze zouden door het vuur springen voor die geliefde. Maar hoe hard ze hun best ook doen, de korte tijd dat de geliefden gelukkig en verliefd zijn zoals geen ander, weten ze dat er een einde aan komt.…

jij hebt de snaren zelf gestemd de eerste tonen gestreken op de viool van het leven onwennig vibrerend maar vingervlug lerend koos je de juiste akkoorden wist wat men wilde horen jij gaf niet aan maar was consequent ondergeschikt aan het arrangement jouw talent heeft zich later gewroken nadat jij hebt gebroken speelt jouw leven…

IJsbloemen blauwgeverfde hand geribbelde deken gebroken wit hart zonder ophef hart ja nee dingen gedaan wilde hij niet o nee dingen die hij wilde niet gedaan nee vader is een ingepakte uitvinding zichtbaar oud en ziek (spijt niet zichtbaar genoeg) een machine van losse grepen de dochter een lopende band. ----------------------…

Als een vogel met een gebroken vleugel die op wil stijgen, maar hij kan het niet. Vleugellam is het met ogen bezaaide monster Argus, hij waakt, kijkt toe... machteloos. Doch houdt alles in de gaten, maar zijn ogen zijn moe. Al het onrecht en leed dat hij zag en nog ziet op aarde, welke hulp mag nog baten...?…

jij bloeide in mijn cirkeltuin en gaf seizoenen kleur van lentelach tot zomers lui en loom gaf jij de middaghitte droom oogstte donker herfstrood legde op het winterswit je moede hoofd te ruste met heg en hek heb ik je voor gevaren afgesloten mijn zorg en liefde heeft je toen gebroken alleen in vrijheid kan jij groeien dan pas…

wie ligt daar slap en levenloos gebroken in zijn val? in 't lichaam van geliefden zoekt hij een nieuwe moederschoot; het ruisen van haar bloed verstomt ons nooitgeboren kind het zucht: aan mij ontbreekt elk levenslicht ben ik door god verdomd?…

ik heb in het boek van mijn tweede leven een stukje mogen lezen nog beven mijn handen van schrik slaat de angst mij om het gehavende hart het is leven en tijds- bepalend apart van de ene dag op de andere lijk je een wrak nee mijn hart is niet gebroken maar de uiterste houdbaarheid is door talloze bestralingen voortijdig…

Laatst liep ik wat met mijn zotte ziel onder mijn ooit gebroken arm en begon ik 'Heb je even voor mij' van Fransje Bauer te neuriën. Verschrikt door mijzelf keek ik angstig om mij heen. Gelukkig, er was niemand, die mij gesnapt had, want ik kneep hem behoorlijk.…

Toch weer gevallen, gebroken blijf ik maar liggen deze keer. Voor K.…

Het leven heeft vele lagen Met weinig antwoorden en zoveel vragen Je kunt je natuurlijk blind staren en met elke nutteloze gedachte meevaren Maar ik besluit om verder te gaan En niet te lang stil te staan Bij elk moment Of ogenblik Elke traan Elke snik Ik ga verder, elke dag onbewust bewust met een gebroken, maar kloppend hart…

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Mijn bijdrage: (k)anjers Mensen met kanker worden als anjers overblijvende meerjarige staan bekend om hun houdbaarheid hun standvastigheid en helen zelfs gebroken vazen zij, die kanjers!…

mijn steen is gebroken door de tijd van voorheen in zon en door wind heeft vocht mij sijpelend gewroken water is mooier dan ijs in de hand van ontdooier je wacht tot de nacht en mijn breuk is dan je voltooier in heldere maan oogt de kou, zij vriest in seconden de monden die zeggen dat ik van je houd gespleten ontwaak ik en ruim…

Later wanneer ik naar huis ga, en in het park onder waterige bomen loop zie ik ook je ogen, helder en geloken nu, voor de laatste keer gebroken.…

ik bleef hangen aan het prikkeldraad je eerste zin in schaduwen die huilen ik kan me niet verschuilen in de woorden die ik las muren met gebroken glas vrijheid die in scherven brak je hebt de boom betast haar bast weet van verjongen de kern is nu spijkerhard herinneringen zijn verdrongen ramen ogen donker in het bos fluisteren de…

ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil de zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in een oppervlakkig bekoren ik heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je de…

mijn voeten reppen zich door zilveren regen ik dacht: ik kleur de woorden en maak een zon later op de dag zal zij komen haar hitte verschroeit me zij zal vogels verstenen in oogverblindend licht vleugels gebroken niemand is veilig als het zomert laat mij winters zijn ik ruik bloemen op ijs mijn voeten reppen zich onder de koperen…

Herinneringen worden gevlochten doorheen de tranen van afgebrokkelde muren Beelden rusten en gaan vervagen de pijn echter, lang geleden, die blijft je voor jaren in je schoot aanstaren Vleugels worden gebroken handen vergeten te slaan angsten blijven drijven op een eiland waar ik ze wil begraven samen met een opgeborgen traan Een…

Duistere geheimen bliksemen in een flits voorbij, gebroken wit verdwijnt door kieren van bestaan. Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën en verdwaal als licht in de verte.…

En nu zit ik hier te schrijven over al mijn verdriet, het gebroken hart zal blijven, maar opgeven doe ik niet! Ik zal blijven vechten voor liefde en geluk, proberen m'n wonden te hechten tot ik op een dag jouw hartje pluk...…

‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen is ze mij en heel mijn woordenbrij al eeuwenlang vergeten.…

Mijn hart bloedt Verscheurd door verdriet In mezelf, woede woedt Tot recht geschiedt Ik moet schuld bekennen Dat ik jouw last niet verlichten kan Verdriet temmen… Een gebroken man Niets helpt, niets baadt Woorden betekenen niet Alles schaadt Bedwongen door verdriet Ik doe wat ik doe Maar help niet Triest en moe Overstelpt door verdriet…

en zo kwam het, dat je vinken ging vangen dat je koortsig een net had gespannen vanaf de eik naar de iep wild gebarend liep je rond en ik, ik kon niks doen had angst voor het schuim op je mond je plukte de vinkjes en hield ze gebroken in je hand weende om hun schoonheid en ik, ik las de krant toen, heel vreemd klom je in de zon op…

Rijkdom van nu een klopjacht op klatergoud vorm van doelloos streven naar het lijden van arm en oud Koud en gevoelloos versteend van hart vormloos gebroken levend met smart Wijn in de verkeerde vaten vermomd achter beschonken boeken meer dan eens gedronken weg gedept met vochtige doeken Rijkdom voor later het kijken naar het verleden bestuderen…

je kristallen lichten warm op in hun gebroken stralen uit de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende…

Ze weten het niet dat ik 's avonds huil totdat mijn tranen op zijn en ik met rode ogen eindelijk in slaap sukkel Ze weten het niet dat mijn lach niet echt is en mijn blijde momenten overschaduwd worden door 'n gevoel van eenzaamheid Ze weten het niet dat ik vanbinnen pijn heb mijn hart huilt het is verscheurd gebroken en kapot…

behoedzaam tast ik aan schelpen die in diepere lagen van de nacht zich verzamelen in het sleepnet van volkomen stilte vinger na vinger volg ik het bloedspoor van vergankelijkheid langs de scherpe, gebroken randen ik strooi nog zand over de dag en verdwijn als jouw stem sterft op de loodlijn van mijn lippen druppels binden mijn handen…

De gloed, het vuur, de warmte, het uur waarop gebeuren moet door eenzaamheid gevoed Gebroken, woest en overstuur werpt hij een grote wolk van vuur Een hoge gil verstomt terstond een vrouw ligt zielloos op de grond Door pijn en woede destructief maar tevens kinderlijk naïef drukt hij zijn neus tegen 't slappe lichaam en zoekt en vindt…

als uit het niets heb jij de liefdesban gebroken in roes van angst je zelfgeschonden wond gemaakt jouw zachte lippen die nog enkel bitter sproeiden verstikten lust tot op het einde liefde werd verzaakt maar ik zal verder rusteloos blijven zoeken ook als het mos van jaren bloed door groen vervangt tot levensdauw het dode weer doet bloeien…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…