Alle inzendingen over gebroken

als uit het niets heb jij de liefdesban gebroken in roes van angst je zelfgeschonden wond gemaakt jouw zachte lippen die nog enkel bitter sproeiden verstikten lust tot op het einde liefde werd verzaakt maar ik zal verder rusteloos blijven zoeken ook als het mos van jaren bloed door groen vervangt tot levensdauw het dode weer doet bloeien…

aan haar vinger waarvan de nagel nog nooit gebroken, een bonkige robijn dieprood geflonker voor het hart dat van hebben houdt ligt er op de plank geen brood geen vlees noch vis koel naast de verlopen jammerpotten en zo kil in huis nu de laatste kolen weggeteerd de kelder nog het leegst ze lacht naar de mensen droog, fortuin heeft ze…

In de schaduw van de Zimmertoren liet ik weer eens mijn gedachten gaan een overvol terras maar niemand kon dit horen laat staan dat iemand het kon verstaan De schoonheid van het rimpelloze water bruusk verstoord door een vissende reiger de sfeer gebroken door het gesnater van de eenden aan de steiger En toch zit ik stilletjes te genieten…

ik heb niet echt een idee hoe de voorjaarsblues moet klinken ’t is niet het moment om een noot te kraken of hoe dan ook neerslachtig een zomer te verwelkomen ik kies voor breeknoten als een tweede kans van verwelkomen ze versnellen mijn wachttijd gebroken en wel maar ritmisch hollend naar een zomers gejubel en dan pas wil ik een blue note…

terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het gehuil van gebroken…

Waar woorden die niet sterven kunnen zwerven regenbogen recht de hemel in, ge - zellin van achterdocht en aardse puin om me een ander gesternte te gunnen in een kloof die in mij leeft, dan de nachten weer te laten rijmen, komt mijn adem op borgtocht vrij, in de wegtrekkende wasem op de ramen, waarin barsten gezichten worden, gebroken…

Maar zijn horloge is gebroken en daarmee ook de tijd. Zou hij zich herinneren dan zou hij zo traag als meeuwen in ramen passeren. Maar voortbewogen in vergetelheid ging alle traagheid verloren en gaat de oude grijze man met snelle pas de koelkast in.…

mondje open De rups ontrolt aan zijn gezicht In droef vermaak spreekt hij verholen de bruidsspin toe, die hem verslindt Als laster van de tong gesneden uit luider keelgat gillen moet, verweert de wanhoop opgespleten de toedracht van een slinks verzoek Natuurlijk spreekt zij van de liefde en van een gouden bruiloftskrans die eenmaal onbemind gebroken…

in gebroken dromen overwon ik al rennend de kou roeide ik met spaanders van het voorbije leven op de koele onderstroom van tomeloze mattigheid kende het verleden geen zekerheid en in schaduwen van stilte omarmde ik jouw volle maan laverend tussen tijd en ruimte ontnam je mijn rusteloosheid en werden wij de nieuwe wereld…

Eindigende Auschwitz treinsporen Rookgordijnen asgrauwe lichaamsgeuren Jodensterren niet-genomineerden De aangegeven sterren die plaatselijk zich niet waterdicht weten Klaarlichte dag die nachtparels verwacht Maanlicht in zonne-kracht Schouwen gesloten poorten Gebroken woorden herboren Bevrijdingsdag op sporen Uittocht gelukkig vol-bekomen…

onder het brandend oog van de koperen ploert in alles verterende hitte wordt een kind geboren gewikkeld in doeken ligt hij op de lemen vloer geen wijzen, os of ezel komen hem begroeten verstoten door haar clan legt zijn verkrachte moeder haar verminkte lijf vleugellam naast hem zij slaapt met dode ogen zingt zelfs geen wiegelied gebroken…

Licht speelt in glas glas daagt het licht uit geeft geslepen, zachte weerglans gebroken, flitsend weerlicht. Hunkerend samenspel als lichaam en geest…

waar licht voorzichtig eerste stappen zet loopt tijd door ijle sluiers in nevelwerelden vol zon straalt weten als de stem van nu een gezang dat zware tonen blaast vol levensmelodiën op mijn knieën lig ik kleiner als gebogen spiegelglas, de ingehouden smart van nu heeft zich ervan gekweten water glanst haar stille charme tot een lang gebroken…

Het enige wat z'n krant deed zakken was: "GEBROKEN BEEN of CHOCOLA!" Daar had ík hem mee te pakken HA HA HA, dus ga maar na..........…

kan je alles betasten zoals een blij vers of een gebroken vijver waarin woorden zijn verdronken het fluitje van de winter dat met stille tonen de brok in mijn keel overneemt kan je wanneer ik huil en de dag te donker is jouw hand leggen op de mijne tot leven brengen zonder wijzer en woorden worden mij tegemoet in een witte winterochtend…

ontloken is mijn ziel gebroken is mijn hart het beest getemd tot aan de schouders, door god verketterd en gestenigd door de in dit leven bezochte graven – er is niet meer dan de lengte van mijn adem, het geruis kermt en kronkelt door het rot van herfst bruinrood is de stilte terwijl de laatste schemer krast aan het licht wie draagt die verzwaart…

nooit hebben wij ons bloed gemengd of naakt gedanst bij volle maan geen heidens ritueel van schedelbekers bier vleermuis en vampier weg met de magie uit donkere uren de hete vuren in overgaaf aan satan en serpent wij kiezen voor door licht gebroken duisternis de klaring van de zon koestering in warmte en transparantie van de zee…

Golven breken stuk geliefden vinden elkaar zandkorrels breken los in oneindige tijd ronddolend Wolken gaan en komen geliefden kussen elkaar gebroken hout schuurt splitsers blijven achter Duinen keren het water geliefden trotseren stormen eb en vloed markeren de tijd sporen van de dood achter latend…

We tellen af en tikken op het toestel dat gebroken zwijgt. Zo ga je ongenaakbaar weg en komt niet meer terug. Je bent er toch altijd.…

Zo wordt bij haar een gebroken arm gezet; die het haar vooralsnog belet, te bewegen om te pakken. Nu eerst slapen op de kinderziekenzaal; de overigen slapen reeds allemaal. Morgen mag zij de moed niet laten zakken.…

stond je vredig voor de kramen Lichtjes versierden de avond en vaag klonk gezang, zoemend op de achtergrond De gevederde vleugeltjes van een kerstengel bewogen zachtjes in de wind Maar, jouw hand bleef hangen in de lucht Felle lichten verstierden de vrede die avond nog voor de kerst In Berlijn Donderend geraas spoor van gebroken…

je ontkleedde je gedachte voor gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf als waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot zag kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij mij regen om te helpen ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen…

Ik speel de meneer speelloop door straten speelzit aan tafel nergens thuis zoals je weet Speelspreek met woorden speelgoedwoorden speelgoedplastic luchtkastelen speel een huis Daar loop jij kijk door de straten plassen etalages spiegelruiten toverruiten dan dun als vroeg gebroken glas de stad de steden sporen bij elkaar geveegd…

Ik ging naar de dokter en vroeg: 'Hoe repareer je een gebroken hart?' hij schreef me een cocktail voor en zei: 'Dit lijkt me een goede start.' De volgende morgen werd ik wakker in een vreemde roes 's middags zette ik een cd op van J.J. Cale hij zong: 'Same old blues'.…

de weg is open tussen pijn en fijn ze dwong je die te lopen om te sterven was je nog te klein je wilde wandelen aan de hand die nooit is uitgestoken het vertrouwen dat je in haar had is toen radicaal gebroken je overleefde met die pijn als basis voor je liefde het was jouw stil geheim om ooit nog voelbaar te genieten ik zie…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots, in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij regen om te helpen, ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen zo kon ik…

hemel een lege maag ik haat je ster, ik haat je Sterren aan de hemel geen bed om op te liggen ik haat je ster, ik haat je Sterren aan de hemel geen dak boven mijn hoofd ik haat je ster, ik haat je Sterren aan de hemel van mijn familie beroofd ik haat je ster, ik haat je Sterren aan de hemel je hebt je werk gedaan mijn lichaam gebroken…

De duisternis van mijn gebroken gevoelens vallen als een schaduw op jouw grafzerk.…

tijd heelt niet alle wonden nee, niet allemaal de kleur van het leven is soms zoek daarom doe ik vaak mezelf tekort toch is het tijd voor verandering de cirkel moet gebroken worden nieuw geleerde dingen toegepast weg met overbodige ballast ik heb zoveel pijn doorstaan zoveel tranen en teleurstellingen soms kijk ik als op een afstand toe…