Alle inzendingen over gedichtendag OR carmiggelt OR standbeeld

Het is vandaag dus weer gedichtendag En daar ik elke dag al wat moet schrijven En steeds maar bij de tijd en leuk moet blijven Neem ik een keertje versjesvrij, dat mag Dus Pro Rail, Schultz, die nota, diepe la Daar denkt u nu maar zélf eens over na!…

zijn vooralsnog vage herinneringen Uitgeslapen is verwondering aan zet Het is een dag om literatuur te eren We gaan een gang, puzzelen en priegelen, Verzinnen woorden, verzetten zinnen, kanaliseren wat wroet van binnen Taal is het instrument van het volk dat elke dag tig registers opentrekt Schrijvend en lezend zijn we hier en elders Gedichtendag…

Melancholie en mislukte aardse dromen, Simon Carmiggelt kon ze met Een mooie 'kronkel' belonen.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

Een levend standbeeld lijkt geen spieren te hebben – voor ineens een nies.…

Kijk maar naar een held van vroeger, zijn standbeeld, ach -- wat een misverstand!…

Gedichtendag zegt jaarlijks: dag gedichten! Penseelt met veel plezier gedachten dicht Van iedereen die na dat wachten zwicht; Een dag vol bloemlees en ontzag-gezichten Morgen wacht de sleur van alledag Maar deze site blijft daag'lijks vers aan slag…

Je draagt de hete woorden met je mee Waarmee je al je liefdesvuur ontsteekt Terwijl je onderwerp tot lijk verbleekt In ’t midden van een volle treincoupé De klap die je daarna verwachten mag Maakt deze donderdag gedichtendag…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…

Er zijn soldaten die voor de eerste kogel de vlucht opslaan. Er zijn er die ook dood nog rechtop blijven staan...…

Ik hoef geen standbeeld nu ik niet meer leef 'k wil ook geen bloemen op mijn vers gedolven graf valse tranen hoeven er niet te vloeien toen ik ze nodig had zag ik de vrienden niet die mijn huis of nummer niet meer wisten jij had mij in de palm van je hand maar liet mij wegvloeien zoals de zee haar weg naar de horizon terug…

Uit de mist staat een nieuw standbeeld op, dat kijkt met minder verwondering naar alles. Het is al behoorlijk verweerd door wind en regen en staat zwaar in het nu herfstachtige weer.…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

ze staan daar maar in weer en wind iets te verbeelden in zoveel standen maar verstild (ik heb met ze te doen)…

En langzaam kruipt het mos over ons standbeeld heen.…

In de lege stad ben ik een levend standbeeld – ik voel me half dood.…

Het was dus gisteren Gedichtendag Als versjesschrijver had ik moeten weten Dat ik juist deze dag niet mocht vergeten Maar doet u nu luidruchtig uw beklag Bedenk dan, al verzaakte ik mijn plichten Dat elke dag een dag is voor gedichten.…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging. Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Gisteren, op de Gedichtendag was ook uw dichter danig in de weer. Als Nederlander trok hij flink van leer en ging met vele Belgen in de slag. Helaas werd zijn bijdrage niet gekozen. Een dichterspad gaat zelden over rozen.…

Want ook al is het dan Gedichtendag, het is toch steeds weer een uitputtingsslag. Dus zocht ik inspiratie in de sau- na en daar heb ik uren zitten zweten op dit vers, dat mag u best wel weten.…

Steve Jobs heeft er niet veel van opgestoken; De nieuwjaarstweet van onze koningin ‘Eenieder voor z’n iGen’ – met die zin Is nu de nieuwe iPad doorgebroken Het iSonnet op digitaal papier Je leest het heel gedichtendag lang hier…

Roerloos staat hij daar de stil vissende Reiger Standbeeld aan't water…

Bij ‘t zachte ruisen van het ranke riet, ben ik een God in ’t diepst van mijn gedachten. Ik luister naar mijn eigen jammerklachten, maar daarbij mis ik een-twee pruimpjes niet. Het was een fijne, stille dag voor mij. Er kwam weer heel wat poëzie voorbij.…

Terras gelegen op het zuiden En naast het huis een houten brug Waarover nu en dan geluiden De planken veren steeds terug Dit paradijs ligt goed verscholen Ik waan me in een hemel hier In duizend jaar verrukking dolen Seizoensgebonden kijkplezier Wat een uitstekend woongenot Ik heb je lief mijn huis en haard Ben helemaal aan je verknocht…

ik voel me een toerist die reist door dit leven en altijd is er het heimwee het heimwee naar huis want in dit leven voel ik me vaak niet thuis…

de aarde broeide vandaag letters ontloken als bloesembomen verzen werden geschreven uitgesproken ook door dichtersmonden die verwondering vonden in de universiteit van het leven kunstige sterren straalden op open podia ook muurbloempjes namen deel lazen op het enge toneel gedichtendag emotievol, glimlach trotse dag…

De takken spelen wild een schimmenspel Het scherm is kant en klaar - ecru gordijnen De zon is lamp en niet te dimmen, fel Belicht hij wat ik zoal voel verschijnen Intense liefde voor het fundament Waarop hij rust, mijn meesterlijke woning Aan mij nu vijfentwintig jaar bekend We zochten lang en dit was de beloning Het pand lag lonkend…