Alle inzendingen over geen winter

De winter heeft zich schrap gezet. zoals in een ver verleden Natte bladeren op de grond. Je bent er zo op uitgegleden.…

Hoe dagen nu worden uitgelicht de stad in nieuwe dimensies baadt leven net ietsje trager gaat terwijl winter zich nog verschuilt achter decemberzon en blauwe hemel. Hoe over alles heen dat wachten op... op klaarte die straks gaat komen hoe toen en gisteren worden opgelijst als in een oud gedicht.…

We moeten minder energie verspillen Dus deze winter er flink tegenaan Een standje lager en een truitje aan Het kan: alleen we moeten het wel willen Als buiten het een graad of twee gaat stijgen Gaan we het straks vanzelf weer warmer krijgen…

de wintertijd is ook al aangetreden en regenjas, het jack, de capuchon doen mij opnieuw verlangen naar de zon de zomertijd is heus nog niet vergeten veel regen hier, tsunami daar, orkaan zodra het kan verkas ik naar de maan alternatief: de winter heeft de herfst al aangevreten en regenjas, het jack, de capuchon doen mij opnieuw verlangen…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

waar kromgebogen bomen beschermen door lange rijen het wandelpad van je dromen want winter beheerst de contreien. waar kiezels van hagel en ijs fonkelen als ruwe diamant de weg wijzen naar het aards paradijs op een bedje van zilver en goudgerand.…

‘s morgens ontwaken onder een grijze hemel mijn kamer is donker, de binnenplaats ligt triest ik hoor zware regen die langs de ramen giet ‘s morgens ontwaken onder een grijze hemel over de aarde hangt nog dat winters verdriet die mijn ziel omsluiert met een dichte nevel ‘ s morgens ontwaken onder een grijze hemel mijn kamer is donker, de…

De Zon verschijnt als warm kompas Hij wijst ons nieuwe wegen Een winter-wandeling-avontuur Door onbekende stegen…

't Is winter in Noord Nederland het ijzelt op de straat En niemand die er nog voor zijn plezier de weg op gaat De nieuwsberichten spreken van ontregeling en nood En als je op de rem trapt kan je wagen bij het schroot De kinderen in Groningen zijn opgewekt en blij De scholen zijn gesloten daarom hebben ze nu vrij We zien ze lekker schaatsen op…

vrieskou in de vroegte vinnige winterse winden betrappen iedere kier en dwingen me te krimpen ik kijk over water 't kanaal nog zo vast lang voor kleine helden de vaarweg hebben ontlast o prachtig zo prachtig deze versmelting!…

Straks komen de buien, zijn er tevéél, dat weten we nu al, in de winter een flink pak sneeuw, een lánge vorstperiode, een elfstedentocht. 't Is ook altijd wat. Lente, zomer, herfst, winter... gezeur om elk jaargetijde, ach ja, 't is ook áltijd wat. Maar voorlopig hebben we déze práchtige zomer wel even mooi gehád!…

Als een himaalan koude winter, deze zedenpreken van kali yuga. Ja, het is een vreemde soort van koude, een levenloze slaap in een wurggreep. Ja Tibet, zij kan ook niet raken aan... Ik zou liever bevriezen in haar wouden. We zijn aangeland in een spirituele winter en ik kijk uit naar degene wie is, Vuur!…

Het werd een breekbaar valentijnsgedicht niet te poshy, eerder ontwarend De waterspiraal in mijn weekbad bevarend Je leglock en adem om mijn pompende bekken over al die extra's in mijn gezicht die de rimpels van de winter rechttrekken als ik jou zie opstaan in winters strijklicht Ik schrok van het vuur in de wending die zat in jouw wiegende…

Hij verbaast zich niet over de vele oudere Nederlanders die hij in de winter ontmoet in het zuidelijkste puntje van ons Europa. Dat bedoelen we toch met één EUROPA.…

Ter nacht lokt de Avond met haar gouden schijnen, Ten winter Herfst met gouden kleuren-pracht. Elk doet voor ons haar zwart een tempel schijnen, Waarin een godheid onze aanbidding wacht. Zó, tintend 't Voor en 't Na met wondre verven, Wijdt Tijd geheimnisvol 't ons naadrend sterven.…

lente groet bloemen bloeien overal waar je kijkt de winter hebben we achter ons gelaten lente brengt beloftes geliefden met vlinders in hun buik de natuur komt tot leven alles draagt kleur, onder een strakblauwe lucht worden mensen vrolijk en blij, de winter is eindelijk voorbij.…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…

En als de aarde de kleuren heeft uitgedaan om een bad te nemen in zwart en grijs gaan de dagen een verbond aan met de nacht en zal het een vroege winter zijn. Zal ik de lampen vullen met olie de kruiken met water en vragen om wijn. Of zal ik vertrouwen en hopen dat er morgen sneeuw zal zijn.…

zoals seizoenen gaan en komen beleven wij plezier en pijn de zomer wordt ons wreed ontnomen de winter zingt een nieuw refrein de kunst is onverstoord te blijven in ons genot en in ons lijden de onrust uit ons hart te drijven in alle vier de jaargetijden zoals een kaarsvlam rustig brandt indien geen wind haar kan beroeren zo houden wij…

de mens die wacht een winter lang staar wat naar buiten of naar het behang de kachel staat aan de gordijnen zijn zwaar wat duurt het lang voor voorjaar de mens die speelt een ganzenspel of plakt de zegeltjes van de shell de deur blijft dicht 't is stil op straat niets kleurt de dag ook geen gelaat…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

De winter barst uit krappe jas in sneeuwvlokken. De tijd is kil en zielsalleen tikken klokken. Morgen sterft reeds vannacht een vroege dood. Onverstoorbaar consumeert het huis vers infrarood. Een fluisterstem bezweert ellende voegt samen zijn. 'Ik heb je lief' denk ik te horen, of is het schijn?…

Bloemen zie ik alleen op het behang, kan er alleen van dromen, de winter duurt te lang. Het stilleven op de muur kan niet tippen aan de natuur. Geen bloem die past in kleur, geen neusprikkelende geur. Ze staan mij aan te staren maar de passie is er niet.…

ik loer naar beneden naar de dorpelingen in de sneeuw de sneeuw, die als een winterse streling hun gezichten streelt ik heb maanlicht in mijn ogen ruw en donker is mijn vacht als schors van de bomen waaronder ik wacht op de mooie herdersjongen zo maagdelijk blank en zoet van geur die het wit van de sneeuw zal veranderen in een bloedrode…

de winter was nog niet voorbij of we zaten al weer in de lente tijd om mijn imago op te poetsen gelijk de vogels en de koetsen in wat heet de poetsmaand mei breekbaar maar wel met glans greep ik de eerste beste kans om het publiekelijk te testen in scherven en gruzelementen lig ik nu blinkend in de nesten…

liefde vormt zich langzaam tot een open riool waarbij de ergernissen en eigenaardigheden vrij spel hebben en over het opgebloeide landschap stromen het landschap dient zich aan te passen, te beschermen en te begrijpen anders sterft al het levende in de liefde en rest een leeg oppervlak: donker, winters, een ervaring rijker…

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…

. ------------------------------------------ uit: 'Al wat winter is en waar', 2001.…

Mezelf afdrogend met de handdoek die eens de jouwe was droomde ik mezelf weer even terug in jouw warme armen een traan, drupte er over mijn net gedroogde wangen dan een zachte glimlach heel even terug in de tijd van toen jij mijn winter zo verwarmde en ik wist dat liefde ook genieten was…

De winter keert weer op zijn natte schreden Ik had flink met mijn laarzen moeten wroeten Toen plots een paarse zee lag aan mijn voeten Na één dag zon...zo lang lijkt het geleden Mijn kap en poncho kwamen goed van pas Geen sneeuw, maar regenruis in 't struikgewas…