Alle inzendingen over genadeloos.

Genadeloos heb ik je weggezuiverd van mijn lichaam en uit mijn hart Rillend nagehuiverd mijn ziel die jij hier brak Huilend in tranen gevoelloos en zoveel woede Zo hopeloos dat falen voortaan wat meer op mijn hoede.…

het eigentijdse woord "keihard" zou ik hardvochtig willen annuleren genadeloos afbreken tot aan het ontoepasbaar toe zo onvermurwbaar vloeren compleet afbranden en tenslotte dan het als onnut voor altijd en volledig "reorganiseren"…

Een liefde vol passie Wild en tomeloos Vurig in verlangen Als een wilde roos Genadeloos en hard Doch teder en vol smart Als de winterwind zo guur Vernietigend op den duur...…

voor altijd in de schaduw van lijkt er geen ontkomen aan het opgedrongen stigma in wat voor bochten je jezelf ook wringt, lijkt vluchten zinloos daar één blik of woord je genadeloos aan de grond nagelt door hen die geen scrupules hebben…

Nu pakken wij hem met ons bondselftal En zondag zetten wij zijn inquisitie Genadeloos in buitenspelpositie…

Je kent de regels voor het snelsonnet Het metrum heb je in je hart gesloten De jamben keur je steevast onverdroten Als het niet klopt dan kom je in verzet Genadeloos als snelsonnetagent: In burger echter vast een leuke vent…

Tot tranen toe bewogen Ben ik door Hem die Zijn armen brak Aan het kruis Om ons te kunnen redden, Ons op te vangen na de val Die zo lang geleden al De geschiedenis van de mens Op zijn kop had gezet, Maar ons zonder Zijn redding Hard en genadeloos naar het Einde brengen zal…

natuurlijk zwijgt het recht als de wapens spreken want recht is krom het gaat om het verhaal krom recht te spreken en om de macht te doen wat men wil genadeloos, wellustig baas te zijn, het boze weg te jagen van altijd bang en op de vlucht…

natuurlijk zwijgt het recht als de wapens spreken want recht is krom het gaat om het verhaal krom recht te spreken en om de macht te doen wat men wil genadeloos, wellustig baas te zijn, het boze weg te jagen van altijd bang en op de vlucht…

Jouw lijf, dat eeuwig grasland, graag verder begraasd maar genadeloos veroordeeld tot andere weiden. Lief, hierbij een briefkaart om je te laten weten; het gaat goed eigenlijk beter -------------------------- verlorenwoorden.web-log.nl…

Frustrerend en genadeloos in somber kleed gehuld. Onheilspellend afgetekend aan de horizon zonder begin.…

de mens is een (t)weeledig wezen een geest en een verstand ze voelen elkaar constant genadeloos aan de tand en menen elkaar zo de les te moeten lezen wat om de zoveel tijd weer lijdt tot een gruwelijk misverstand…

Ontdaan van elke waan brak de maan in tweeën en zag de zee de liefde genadeloos vergaan Rozenblaadjes van geluk de laatste adem van stil begrijpen fluisterden zacht; 'hier eindigt onze nacht'…

De blauwe storm Met witte schuimkoppen Kent geen genade Hij beukt tegen de aarde aan Alles verzwelgend In vergetelheid Restjes vindt men later terug Die wijzen op Een wederzijds treffen Oorverdovend maar sereen Genadeloos De blauwe storm…

zie mijn pink aangevoerd door de kleine nagel als schild terwijl mijn geringste teen, in deze, ter rechter zijde, ook wel de minste vinger aan mijn voet, kneuterig is te noemen en door verwijdering van een eksteroog genadeloos gevild…

Benoem mij niet tot een schaduw van verleden tijd zo genadeloos een droom is niet alleen dat gebleven nee, een vertelling van wat was, van wat is van wat kan zijn want verlaten in herinnering is grauw, rauw en onherstelbaar koud morgen, of nooit dat telt niet maar benoem mij niet tot een schaduw van verleden…

Maar daar de ‘EU’ ineens ‘verbeterd rekent’ Heeft ‘Brussel’ ons genadeloos beboet. Wij Nederlanders zijn nu dik de klos, Soms wil je éven van ‘Europa’ los.…

Genadeloos verdreven op de maat van het hart, opgezweept door het onheilspellend kraken van een zwichtende kilte.…

De schaduw verliest zijn anonimiteit in de hitte van het moment waarop de zon genadeloos weer toeslaat Bochtig is het pad langdurig de weg voordat je ineens vrij helder beseft dat het toch niet aan anderen ligt maar in jezelf zit…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

Gebroken In de nacht Is elk beeld scherper Elke herinnering dieper Aan Hoe je plots verdween Zonder afscheid De pijn voelt ruw En kerft genadeloos Rond in mijn hele zijn Ik blijf verstomd achter Gebroken in de nacht…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

Herinneringen aan jou, Aan jullie, die ik ongewild Verliezen moest, Slaan mij in het gezicht Als een ijskoude winterwind Die onverwacht voorbijkomt Op een tropische zomerdag Terwijl het hete zand Van het Noordzeestrand Onder mijn voeten brandt - Hier heeft het leven heeft mij groots En genadeloos achtergelaten…

Een wortel wordt genadeloos onthoofd, de sla uiteengeplukt met korte rukjes, dan hakt men ruw een witlofstronk in stukjes, nog levend wordt daarna een kool gestoofd. En zo’n dieet, dat vind ik heel merkwaardig, heet ondanks al die wreedheid toch: plant-aardig.…

Ongeloof afstand nemend geen wil te bevatten Maar een waarheid die voor de deur staat en onder de kieren van de deur door begint te glippen genadeloos Die langzaam maar merkzaam steeds meer je hart binnengaat, die Waarheid die ongeloof nagaat waarheid die is als een bedekker nacht zonder sterren loodzwaar…

Genadeloos knisperen scheermesjes hier aan de wal.…

Tandenknarsend in het heelal staalvretende monsterproleet suisend in de ruimte ontstuitbaar geluidloos brok geladen angstaanjagend radioactief verpletterend verterend element gespleten kracht begrensde macht opbiedend "ëïgen ik" besef genadeloos afslachtend krachtsbejag…

als woorden galmen spreken ze niet verliezen in ruimte hun samenzang en melodie waar venijn articuleert sist het serpent genadeloos het ijskoud sentiment maar jouw ogen zonnen warme zinnen je stem vibreert heel diep van binnen…

de rand van de stad nadert, het water rammelt al aan ingewanden dit stuit op bezwaren, onoverkomelijk, genadeloos men stelt geen vragen over de houdbaarheid van eeuwig het antwoord houdt zich schuil binnen de muren van de stad volgens de overlevering ligt daar een vergiffenis begraven…

Genadeloos uveet de koperen ploert Hoog in het zenit laaiend door het zwerk Hoogtij vierend, huidverbrandend sterk Maar gulzig is de keel van eb en vloed Als rode vuurbol daalt hij dan gedwee Voor dag en dauw weer oprijzend uit zee…