Alle inzendingen over gespleten

verschrikt kijk je op als er glas breekt en schoonheid verscherft in het raken van de grond je ziet in een flits transparantheid verdwijnen voelt meteen de pijnen van het dramatisch gemis het was kunst in zijn fragielste vormen suggestief massief vulde de ruimte met bijna niets ook de basis is gespleten toch vormen zij een nieuw…

Stille stem van het woord van niet zijn en wel zijn zal in de naad gespleten worden waarachtig het stijgt me op de lippen het warm te zeggen hoe lang nog duren uren kleuren gegooid tegen de regenboog blijven dan nog mens spreek van geen begin zeg van geen eind geheimhouding trilt in vertrouwde klank geeft nieuwe woorden met bestaande kleuren…

mijn steen is gebroken door de tijd van voorheen in zon en door wind heeft vocht mij sijpelend gewroken water is mooier dan ijs in de hand van ontdooier je wacht tot de nacht en mijn breuk is dan je voltooier in heldere maan oogt de kou, zij vriest in seconden de monden die zeggen dat ik van je houd gespleten ontwaak ik en ruim…

o dierbaar onbestuurbaar België o veilig land der democraten vol goede wil en veel te veel mandaten de parlementen zes bijenkorven rijk verdelen schulden en procenten elk zijn gezoem elk zijn gelijk bloei o land versplinterd en gespleten aaneengeplakt met monarchie het vaandel is tot op de draad versleten en “La Muette” al lang…

ik overstuur en jij vat vier seizoenen samen winter over leven ik vis lelies uit het donker jij kneedt waanzinschetsen metaforische zwaktes het zwart van diepte ontdaan zomervel transparant bevend nazuchtend stomend alle stilte stond verzameld in een hal stromend dubbelloops verlangen blies de herfst uiteen gespleten keerpunten…

Zelfs de oude zaagmachine hapert bij de rauwe aanblik van jouw bleek gespleten handen liggend in de doodscabine met schouders zonder pokkenprik tonen nagels rauwe randen ik voel ineens hoe prikkeldraad onze vlieger uit de lucht sneed toen we onze klos verloren je haalt me binnen en geeft raad bij alles wat ons samen speet; door jouw…

Ieder deel van ons was al bemeten, ieder nu een onmogelijkheid in de vouw op het scherp van de tijd die door niemand kan worden gespleten.…

ik aardde diep in vele generaties had mijn bodem lief het weidse land onder de hoge lucht stond altijd borg voor rust nu scheurt de grond trillen lagen in verzet fundamenten zijn onthecht mijn wortels zijn gespleten de toekomst is vergeten het was geen menselijk falen dat de grond zou dalen maar een bewust genomen gok als zij…

gescheiden stroomt ons bloed door afstand die enkel uit tijd bestaat en door gebroken woorden zijn gespleten, waarheid is een gegeven die niet spreekt uit twijfel gedeeld is ons vlees dat liefde ment zoals een paard raast door veld en hei voorkeur en behoedzaamheid, het passen in dezelfde straat, vreugde huist niet in mijn hart…

In koele bloede achter zijn bureau verschanst gespleten tong vanuit een rookgordijn. praat behoedzaam over feiten en stalen cijfers en transformeert tot liegend beest met pakkie aan. Ik ruik het angst zweet van de onbesproken woorden.…

De aarde waarin ik Geboren en getogen ben Is me te heet onder De voeten geworden - Aardkorst door droogte Verscheurd, gespleten In tienduizenden ongelijke Brokken waar alle leven Uit verdwenen lijkt - Dan kronkelt uit die ene Spleet het fata morgana Dat mij een haven verbeeldt: Haven, denk ik, water, zee, De meeuwen komen…

Het ruimteschip van majoor Tom verbeeldt de imago's van een gespletenheid in al zijn expressieve muzikale vormen. Majoor Tom zoekt verbinding met zijn aardse tijd waar zijn ster uitstijgt boven alle gangbare normen.…

soms denk ik wel of vaker nog in momenten die vragen om lange adem en er geen sprake meer is van een ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt…

zoetzure regels splijten het schrift waar taal emotie herkent, zonder zich af te vragen wat de schrijver ervan vindt maakt hij lange lijnen van het stof dat zijn silhouet schetst in een gespleten alfabet – moeders zoekt een passend lijstje die ze vervolgens op de tafel zet hij is niet mij want lijstjes zijn niet mijn ding, kijk de regen…

waar tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit tevoor, het is het leed van haar gespleten…

ik luister je schreden nabij de hartstocht die ik voel, het is woordeloos die brij aan letters die ik wil kneden om een liefdesuiting aan jou te forceren ze rijmen niet maar haken als gespleten ganzenveren in een zweem van reeds in oudheid gestelde snedes ik noem je nimmer liefste, maar roem je wereld waarin jij als mijn muze jouw wonderen…

totaal gespleten immense pijn ik was vergeten wat het is om alleen te zijn koude nacht van binnen leeg niemand wacht groot gemis en jij die zweeg woorden stil mijn hart verscheurd ijzig kil vol droefenis na wat is gebeurd jij bleef maar liegen was steeds ontrouw opnieuw bedriegen ontsteltenis en geen berouw verloren dromen…

dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg, een kar op drie wielen, een kind op eigen benen mettertijd - wij leven met gespleten…

Hollands zelfbeeld is gespleten Vrij van heerszucht; klein maar fijn Meende het neutraal te zijn ’t Europese Tiengemeten Eiland van smaragd vergeten Oliedomme heer Colijn Moordend en geen centje pijn Zonder last van een geweten Echte omgang werd vermeden Tijdens Oostgangers verleden ‘Roeit uit dat gebroedsel, verneder die klant Met…

mijn hoofd huist meer atomen dan menig atoombom soms is er even moeilijk aan te komen als aan een echte bom al die atomen laten mij denken voelen dromen haten tasten gaan en komen in bed lag ik vannacht te woelen denkend aan al die atomen meer atomen nog dan de planeten electrisch gekoppeld en gespleten ontstaat in mijn hoofd meer licht…

verscheurd ben ik in twee helften gespleten een clown links zwart, rechts wit het rechterbeen en linkerarm wit de rechterarm en linkerbeen zwart of liever de linkerarm wit en de rechter…..…

bezweten dikke reten leven met uitgevreten streken gespleten geweten welnee privé eigen portemonnee en andere populistische tongen beweren zullen we de allerrijksten deporteren overzee `t gegraaide geld blijft hier nee Geert Wilders niet jouw idee jij gaat mee naar overzee hupsakee santé…

hooghartig paardparaderend op hoge poten, gehakt in stiletto’s de renbaan is van de hoedjes en schreeuwlelijke kleurenkleren geaffecteerd gelach en gekakel doen hoge herenhoeden wiebelen jacquets met gespleten rugpanden dubbele onderkinnen, whiskygeur gemaakte vriendschappelijkheid goed voor later, verstikkende chokers schouderslaand amicaal…

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Twee aan elkander geklonken als nooit meer los te raken levensvast gebonden, nimmer meer gespleten door licht nog donker, nauwelijks kierend... gelijk één, twee zielen klampend door liefd’ en jawoord aaneen dan... gevend leven aan resultaat van passionele samensmeltingen.…

mijn ogen hunkeren naar het licht dat zich telkens afwaarts keert, het leven draagt de stervenden in het zicht van mijn witte handpalm, was er een god dan zou ik bidden, maar de hemel heeft de christenen gespleten tot spijs die reeds gegeten werd wat nu rest is de aftakeling van de burgerij, de zonde van het vorstendom, een monarchie…

Met elke cel, met elke zenuwvezel met alle wakkerheid en energie niet als een papegaai of parodie en evenmin als woelrat of als wezel Wil ik mijn hele nucleaire wezen de hele firma mens en compagnie en zelfs de extra troepen der genie sommeren in het licht van mijn synthese Gespleten leven is verspilde tijd dit zal van nu af antithese…

kristal wordt omgetoverd in mijn gevulde gouden ruim heb ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten veroveren ze mijn schip het einde van mijn domein een traan bungelt aan mijn wang mijn hart in tweeën gespleten…

schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten Tussen het riet, mijn ziel gespleten…

boven de toren waar weerlicht zich spreidt het bronzen getingel van carillon en klok komt vrijwel niet aan bod waar uren splitsen met veel kabaal als zij na laden onverwacht aarden dit grote magisch realistische doek doet het goed in de kunst waar de kippenvelfactor versleten is door schaarsheid aan echt gevoelde emoties de gespleten…