Alle inzendingen over gespleten

schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten Tussen het riet, mijn ziel gespleten…

eens, geweten ik heb reeds lang je stem gehoord Ik wil wat mij gebeurde, vergeten doch je verwijt komt ongestoord Zwijg nu toch eens naar geweten waarom verwijt je bestendig door Mag ik dan niet de daad vergeten is ‘t daarom dat ik je almaar hoor Zwijg nu tenslotte toch, geweten ik heb haar vergiffenis gevraagd Mijn innerlijk is totaal gespleten…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

Menige bomen waren gespleten door de harde windvlagen. De wind bewoog zich voort, in mijn adem. Langzaam kwam er een stilte toen de wind zachtjes, leek uitgeraasd. Enkele verwelkte bloemen lagen kriskras over elkaar. De zon liet haar licht schijnen toen de wolken lichtelijk verdwenen.…

datgene wat in mijn keel brandt het verlangen de liefde de hoop verslonden versplinterd vergaand verkast verhuist naar de planken naar hemelse kasten het rad draait voort en voort en voort en voorvluchtig ben ik voor het heden het verleden verhalend vertaald de taal geliefd de taal gehaat de tweestrijd mijn gespleten persoonlijkheid…

De volgende dag vond ik even verderop langs de weg een eikenboom de bliksemstroom had hem in tweeen gespleten hij stond nog, zwaar gewond gemeente haalt hem neer gevaar voor het verkeer.…

hoe kan ik je kloven uit steen als de beitel slechts de jaarringen kent die hij deelt met de jaren die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren…

de wereld heeft jouw perspectief ik schrijf mijn lief in harten op de bomen mijn naam doorboort de bast en aan de pijl hang jij gespleten door initialen liefde is niet te verhalen handen vast de vingers ingehaakt onwennig in het voelen merk je mijn bedoelen we lopen omdat staan intiemer wordt en ogen trekt die alles willen weten…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

Voor wie dit niet leest, is dit vers bestemd Maar wie dit wel leest, dient te weten Dat dit gedicht bezopen is gespleten Toen teveel wijn de dichter heeft ontremd.…

En steeds vereerde ik Hem, die zich ontvouwt Tot feeërie van wereld, kunst en weten: Als zij me geeft mijn bordje havermout, En 'k zie, haar vingertoppen zijn gespleten, Dan voel ik éénzelfde adoratie branden Voor Zon, Bach, Kant, en haar vereelte handen.…

Reeds houden vleugels voeling met de trans en, ongeschonden heerser in de ruimte drijft hij, een glimlach van onkwetsbaarheid – Bewegend evenwicht in eindeloosheid, metalen rustkern in gespleten ruimte, gebeiteld mensmerk aan gespannen trans!…

Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven. Zo ben je vaak in niets een lotgenoot. Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven. Zij wil zich haasten. Jij moet blijven duren. Jij waakt en fragmenteert. Zij bloeit en slaapt. Soms strookt het.…

als je dood wordt word je achteraf je woont dan aan de achterkant van het leven met de deur op een kier uitgepuurd van deze tot gene zijde de terugkeer met een miljard lichtjaar de schriele hoop ligt op zijn keerzijde het zicht benepen tot tussenruimte als een gespleten atoom de gestaltes ternauwernood als krassen in het licht de ogen…

Angst voor de verdoemenis, met een tong die gespleten en vergiftigd is. Vergiftigd door hun hunkering, hun hunkering naar vergiffenis, die ze tot nu toe niet gegeven is. Ze zoeken het in hoeken, ze zoeken het in gaten. Schreeuwend en vloekend, kunnen ze het zoeken niet laten.…

al een tijd lang hoor ik kinderkoren breken takken in verbaal geweld van bomen die maar niet tot lente willen komen ik kan geen rots verpulveren zoals ijs, mijn waterstromen worden steeds gespleten door obstakels op hun lange reis ooit gaan ze weer samen vloeien in de delta bij de zee water zal zichzelf herkennen want het kabbelen…

Kolkend is de lawaaiige chaos Harmonie pyramide gespleten en Het Donker regeert. maar wat fluistert de wind in mijn oor? dat de kakofoniemacht straks eindigt… maar hoe? en wanneer?…

beginsel begint hun bestaan Iedere ademtocht begeleidt ons door het wonder van de natuur geschonken eeuwen geleden gaf zij al kleurrijk haar schoonheid aan ons, puur en ongerept zonder schroom omhelste zij het leven Ik kijk omhoog en ruik, proef en voel dat, wat zij in haar onschuld liefdevol wilde geven, niet langer gedeeld kan worden, gespleten…

' ze kwamen lachend op ons af, besprongen ons, drongen krachtig op verhalen aan we spraken echter met gespleten tongen en lieten, wijselijk, hen in de waan…

Hebt u misschien wat droog, beschadigd haar Te lang en futloos of overbelast Een houten hoofd in een vitrinekast Te vaak gespleten punten hier en daar Te lang onder de zon zonder een pet Daar raakt uw haar van slag door op den duur En u verstoken van een wellnesskuur Verlopen als een haveloos sujet Neem dan voor buren vrienden en vriendin…

Het schijnt vaneen gespleten; Geen hobbelpaard vermaakt mij meer; En schoon men vraagt, wat ik begeer, Ik walg van lekker eten. Al ligt geen kind zo zacht als ik, De rust is mij benomen. En slaap ik eens één ogenblik, Dan worde ik wakker met een schrik Door 't akelige dromen.…

stront eigenwijs stuk vreten de bah-ballade braakt een noot in vuil verwikkeld stik de ademdood je persoonlijkheid gespleten met zicht op diepe loze kreten een dorre poel of is het sloot het geurt gelijk de ochtendmond heeft zelfs een dood vogeltje gewiekt doch uitgevlogen kort voor hoge nood maar haar vleugels zijn versleten de verlossing…

Het is woede en verschrikking, onophoudelijk zenuwslopend gezoem van een gevangen vlieg, hamerslag en smeden van hoofdpijn tot misselijkheid, tijdstip dat de eerste liefde stierf gillend, jammerend, vloekend en vervloekend toch tijdens de bevalling ik huilde niet… alleen hield ik mijn hoofd vast toen het door de hemel gespleten werd…

Rond en vlak zijn ze geworden, ontdaan van breukvlakken en doorklievende randen van gespleten aard. Langs de oever zijn aangespoelde voetstappen weer door woelend water gewist. Wellicht heb ik mij ergens in de weg vergist.…

verhaal, een vreemde taal als losse letters vluchtend in een woord dwalen mijn gedachten dweilend zoekend naar woorden, koortsachtig ijlend geef me raad, hoe zal ik het haar vertellen wat zich eigenlijk niet zeggen laat niet in woorden, beelden of akkoorden zoekend of dat nieuwe leven toch bestaat lijken woorden al versleten, afgeleefd zo gespleten…

gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, pyrrusgewin zonder lauwerkrans en veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, geplukte druiven van een verre droom,…

De keten wordt gespleten door zinloze vragen, die enkel stevige schakels bevragen in bedrieglijke schijn van komen en gaan. Wat is bestaan? Een energetische flux die leidt naar een oceaan, spiegeling van lux, schittering van Lucifer, Prometheus en anderen? Wanneer zal je die dwingende vraag veranderen?…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

Och; zie en ken ze de bloemen met hun gouden hart naar de hemel gericht, hoe ze trillen terwijl de storm de blaadjes rult weerloos tot de nacht ze verwaait en de morgenzon wit straalt door de gespleten boom der duisternis voorbij het dodenhuis de vleermuis schaduwen gesloten luiken met de hoge vensters Ik lig in bed en hoor een wonderlijk…

het vloeipapier sprekend aanwezig of ik zou willen of het nog net zo was, het uitzicht op de vijver met eenden en een toevoeging van verbeeldende gedachten doch, het heden is als een lente die het voorjaar ontwijkt in een collectief doch eenzaam verhaal het speerpunt van mijn taal ligt aan haar hart, vastgesjord door een tros van gespleten…