Alle inzendingen over getooid

De jury van Communities in Bloom Verschafte Weert (of all places) die roem (Wie weet behoudt de stad de kaderschool Nu hij getooid is met dit aureool)…

Het avondrood in purper getooid, is al verleden tijd. Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

Getooid in een cape Een masker dragend Buitengewone krachten Aandacht vragend Op zoek naar erkenning Zelden verkregen Een vertekende schaduw Als licht door de regen Het goede voor ogen Het masker evenzeer Op zoek naar zichzelf Niets minder niets meer Wel kunnen vliegen En toch onbemind Het hebben van dromen Hoort nu eenmaal bij…

In de vroege ochtend wandelt alles in mij, in de vroege ochtend voeren mijn benen mij naar de stilte van buiten, die met zachte bries getooid, gevoelens weet te ontsluiten en gedachten ontplooit. Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…

ik wandel over glimmend asfalt bruin blad op een hoop gegooid bomen waar de kruin van kaal valt in warmrode gloed getooid koude golf van striemen regen voorlopig heb ik windkracht tegen maar weet dat ik dit heerlijk vind ik houd nu eenmaal van de herfst en ben in vallend blad geboren ik ben een oktoberkind…

Bomen getooid in witte aanschijn Gekleurd door de zon haar tranen Rood haar ogen bij het ontwaken Een keuze is haar rauw ontnomen Roder haar ogen bij de bedgang Hoop is gedrenkt in zwarte inkt Inkt waar haar testament van leeft Rouwen zullen de gekroonde berken En al wenend nemen zij afscheid…

Als onweerswolken Vol donder en bliksem, Dreigend zwart getooid met Verraderlijk zilveren rand, Jagen oncontroleerbare Gedachten door mijn brein - Ze gaan er met mijzelf vandoor, Zonder dat ik ook maar een moment Boven mezelf word uitgetild - Gedachten jagen, Gedachten jagen, En laten mij dingen doen Die ik van mijn leven…

de liefde rite de passage gemaakt voor de valkunstenaar van de bovenste plank getooid met vleugels van glas zweeft ze in breekbare smeltende tijd om hemel en aarde te bewegen geluidloos wekt ze transparante zielen voor de overtocht een trage reis die hen dalend vanaf Eros naar het eiland van het broze einde brengt…

Indianenverhalen getooid met veren. Fake-news boven de feitelijkheid. Wat waar is valt misschien nog achteraf te leren. Een veertje meer of minder kenmerkt deze tijd. Liegen alsof het gedrukt staat wat maakt het uit. Het eindresultaat gaat voor de veren.…

Wie eikels kwistig om zich henen strooit Mag op de duur een regenwoud verwachten al kunnen partijen elkaar niet achten hebben zo toch hun discussie getooid normen en waarden door eikels vervaagd hebben burgers een nieuw bos ingejaagd ...de overheid wil normen en waarden verbeteren door jongeren als eikels aan te spreken.…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

zwarte strelende wimpers omringen haar ogen die ontwapenend blikken zij schieten kruit van liefde zoeken mijn lippen te likken al twinkelend worden edele rozenblaadjes naar mij gestrooid en omringen mijn lijf als in zachte streling getooid mijn rimpels verbleken als glinsterend damp in het ochtengloren zo een minnespel bevangen…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

Het kleine meisje Met de klinkende sieraadjes Loopt door de goudversierde stad Ze heeft haar wonden licht getooid Danst door de schitterende neon nacht De tranen als steentjes rond haar hals Zaait ze kermis uit haar rok En zwaait wat naar pages Die duiden naar het hemelbed Maar als de rust het doek En alles valt Kruipt ze in mijn schouder…

Twee jaar na corona, knalde het vuurwerk in het rond volgens de metingen op de warmste oudejaarsnacht ooit… Wordt het nieuwe jaar voortaan met een prille lentedag getooid? Toch geen bloeiende krokus in de tuin, wel confetti op de grond.…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid…

Spektakel kleuren impressionistisch getooide afstotende medusa bomen Open de blik fris het gezicht zwart de stof krakend en ruisend bollend afstotend nodigt uit lijdend Groen loenst vlijt vloeit overspoelt gedachten de waas van waar was ik toen Mijn alibi polis toont onderverzekert zijn per gestrekte kwaliteits besnijding…

Ik heb mij op zijn winters getooid, daarom al mijn bladeren afgegooid. Ontdaan van alle fleur en prachten is nu 't seizoen van koude en lange nachten. Maar na drie maanden wachten brengt de lentezon mij terug tot volle krachten. Ik kom weer tot volle bloei, ik ben opnieuw in ganse groei.…

het meisje van de bloementuin streelt met haar blote voetjes het zachte dons van elk blad die zij, getooid met een fladderende hoed met voile haast zwevend betrad zij was uit het licht gesneden zo broos en ongerept en danste haar engelendans; al draaiend en huppelend, een mooie bloemenkrans waar vind ik haar nog aanschouwelijk,…

Stroomaf varend op de Waal, vergleed de dag in wonderschone kleuren de laatste dagen van het jaar getooid met gloed van hoop en delen nu de moed voor nieuwe dag en maanden het nieuwe jaar zal ook uw dagen kleuren en wens aan ieder die dit leest, of horen wil veel creatief vermogen en gezondheid toe alle dagen in het nieuwe jaar te gaan-, en…

Zonder pardon wordt hij nu teruggefloten Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan…

de aarde dampt en doomt weer heeft vorst het gras met rijm en wit getooid de nevelkou blijft hangen de lucht miezert grauw de zon valt niet te zien de hard gevuiste winterman liet zich deze maand al vaker zien met koude lucht die bijt en straalt maar ik sta vandaag onkwetsbaar achter glas en denk dat ik maar binnen blijf…

zijn behangen met zilver rood en groen en boven op zijn kruin een piek tot aan het plafond ze hebben hem bespoten met chemische witte sneeuw het verstikt zijn ademhaling en naalden zitten los je ziet hem bijna denken was ik maar terug weer in het bos tussen al mijn groene vrienden in de frisse buitenlucht maar nee ik sta getooid…

hoe schijnbaar lucht danst in de weerspiegeling van getraliede ramen blauwig paarse bloemen geuren mij toe in het nest van het met riet getooide huis achter me een stenen muur waar een eenzame tafel enkel de wolken draagt als in gebed verzonken het is mijn tuin niet ik snoei ook de rozen niet maar plooi me nederig tussen de avond…

Als een bruid in de morgen ligt de zee in al haar uitgestrektheid kalm, bijna sereen in volle schoonheid te wachten op haar prooi De golven spelen het spel der verleiding lokkend, fluisterend water haar golvende rondingen, getooid met sneeuwwit schuim wenken je naderbij De wind wakkert aan en de zee die zich haar prooi ziet ontgaan zweept…

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…

Ik kreeg een liefdesbrief en omdat ie zoveel van me hield was ie getooid met hartjes ze kwamen uit zijn ziel. Ik kreeg een liefdesbrief die me zoveel deed als deze de kruisjes die als kusjes golden zijn me altijd bijgebleven.…

geen sneeuw geen vorst geen ijspret waarmee hij ons verrast ook geen koude nachten en dagen met stralende zon in een strak blauwe lucht de hemel is nu grijs en grauw zon is verdwenen nergens een stukje blauw Tja, je weet het maar nooit wat koning winter nog zal doen toch verlang ik al naar de lente die haar pas de deux zal dansen getooid…

Meeuwen boven een verstild landschap waar ooit monniken sla verbouwden, en getooid in pij, met monnikskap - de eerste kerk hier bouwden. De ganzen, de meeuwen en de grutto's wonen hier al eeuwen, ze voelen zich thuis, omgeven door water en rust aan de schiermonnikoogse kust.…

Zoals een steen, te lang getooid met diepgroen mos, ineens verschoof in wind en weer, zo brak mijn trots bij 't zien van jouw gezicht in die ene stille, maangegoten nacht. Somberzwart lost op in wit.…