Netgedichten

netgedicht (nr. 22.835):

Geluk

Zoals een steen, te lang
getooid met diepgroen
mos, ineens verschoof in
wind en weer, zo brak
mijn trots bij 't zien van
jouw gezicht in die ene
stille, maangegoten nacht.

Somberzwart lost op in wit.
En waar 't onverwacht geluk
opnieuw ontkiemt in het
langvergeten, wervelend
samenzijn, de herwonnen
levenskracht tenslotte
teder samensmelt met de
herinnering aan dat, wat
ons ooit eerder samenbracht.