Alle inzendingen over gevouwen

In vervagend avondlicht zag ik een bloem de bladeren vlijen rond het hart voor zij haar hoofd boog in de nacht ik zag d’r dromen drijven op de wind en huilde toen haar morgen niet meer kwam stil heb ik haar naar zee gebracht en aan de golven toevertrouwd biddend dat de oneindigheid haar blaadjes weer ontvouwt…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

mulle zand zij bijt met haar voortand een wond in haar lip gure wind strooit zout in de mond schemering donkert de lucht sterren huivren in de wijde rimpelige zee als zij oma hoort roepen in het waaien van de vroege kindertijd de warme kamer het bloemetjes behang geur van hachee dat de kamer vervult de keurig gevouwen…

Het kriebelen van een dagpauwoog in een bol gevouwen handen...…

Een vuurvliegje dat haar stem niet kan laten horen, de schelpen en de gangen van de oren blijven verschoond van stilte en geluid, de vleugeltjes dicht gevouwen, mondje zichtbaar zonder klank.…

gevouwen handen kalm om het papier waarmee je de pijn zacht omwikkelde…

Mijn handen gevouwen Rond mijn gezwollen buik Je antwoordt met Een zacht bewegen Als bloesem in Een lentestruik…

Zijn lippen zijn omlaag gevouwen. Zijn denken is van bordkarton.…

Twee gevouwen handen, Liggend in haar schoot, Een stil gebed. Twee handen op haar schouders, Troost. Samen bidden, Verwerken. Samen leven, Naar de dood.…

‘lingerie wulps in de vouw man ben je maf wuft zacht gezegd uitgebluft?’ getogen naar Madame Souzie van de Bonbonnetrie die zei ga naar de Keyzerley voor de koketteur connaisseur van alles wat vast maar ook los zit bij de koketterie verwees men door naar de lingetterie expertise vóór achter maar ook voor vóór aldaar sprak de…

in de kiezeltuin bleven verkreukeld op de grond davidssterren liggen de dromenman verborg ze nooit 's avonds voor het slapengaan noemde hij al hun namen bracht de punten naar zijn mond maar altijd kwam in elke nacht prikkeldraad terug rond zijn hart de man vlocht naaldgras door hun haren herdacht het lichaam dat geen meisje werd…

Met handen gevouwen, gaf ik het aan ik voelde me niet meer alleen staan. Veilig verbonden, gesterkt door hem zei mijn stem eindelijk alle nodige woorden, vloeiend zonder rem. Het moet zo zijn, het moet zo gaan en enkel hij weet, voor wie dit ooit, terecht zal staan.…

voor een heiligdom bidden tot ik vleugels krijg het is verlichtend…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…

Een onderonsje fluisteren een vogel fladdert de felle zon warmt kinderhandjes gevouwen glimlachjes kleine stemmetjes boeiende levens.…

zilveren regen streelt kussenzacht mijn wangen vliegen wolkjes lief als oproep in hart gevoel stil gevouwen verleden…

blend in de omgeving neemt je op als je je plooit naar believen wees jezelf uniek gevouwen tot de vorm waarin jij jij bent mens wat hou ik van je…

zwervend langs de kloostermuren van de buitenwereld met gevouwen handen in afzondering heilig gezang onder kaarslicht met rozenkransen in sober samenzijn met open geloof tot de orde geroepen…

Gevouwen benen zittend op de grond slechte afvoer en weinig licht vol overgave voor slechts een enkele roepie voer jij trots je ambacht uit…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

handen met bruine spikkels gevouwen in een gebloemde schoot de pop ligt op tafel het leven achter gesloten ogen aan de binnenkant de wereld achter dichte deuren aan de buitenkant…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

De priesters, broeders, talloze prelaten De grijphandjes gevouwen, zo devoot Ze moeten zélf nu met de billen bloot Nicht gewusst, maar alles in de gaten Ze waren steeds, de smoezelige smiechten met stomheid geslagen door ’t biechten…

niets zal sterven hier of in het ongekende land geen vers eindigt er noch de roos gevouwen tot engel in een witte nacht van wolken die met broze handen het leven waar dan ook ogen geeft als een voelbare, glanzende verbinding…

Devoot in stilte handen gevouwen, terwijl de zon schijnt op zachte aarde. Waar de wereld heilig is als een tempel... Er is vertrouwen en gemoedsrust in lichaam en geest. Een ontdekkingsreis de wereld rond. Bij je zelf nog het meest.…

naar binnen gevouwen verpulverd opgedroogd bloed schaamteloos en machteloos je mist de glans en gloed Zo sta je daar iedere maand mij lachend aan te staren gulzig maar verkrampt zodat ook hij Na het ijzige verlangen Dwergachtig verlamt…

Haar handen de nagels roodgelakt liggen als klauwen gevouwen over haar borsten onbewogen vallen wimpers op eens zo blozende wangen glanzend zij glijdt speels als golven met het laatste licht verlaten door de toekomst worden groeven houdbaar tot…

blijvend schrijven de woorden hun weg naar jou in mij naar mij in jou de handen gespreid gereikt en gevouwen genomen en gegeven gezwaaid en gebleven gedacht en gedaan een mensenleven knielen in opstaan om te zien elk misschien in waarde te weten elke twijfel uit hoop…