Alle inzendingen over gewillig

vechten past niet eerbied voor mensen dubbelzinnigheid hunner emoties inleven bijgebleven vergeeft favoriet en laat mij buigen als gewillige spriet gras.…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

de situatie uit de hand hopeloos in het nauw trachtend te vluchten verstuikt ze de enkel gillend als een vreemde smekend om trouw vinnig in dialogen doorweekt sensueel doortastend afkeurend trots als een pauw maar altijd aan het einde gewillig van hem de filmcliché vrouw…

De maagd had niet verwacht dat liefde zo pijnlijk zou zijn De mooie woorden klonken zacht het zachte strelen voelde fijn Zijn overtuiging gaf haar kracht Ze opende gewillig haar benen Geen moment had ze eraan gedacht, hij was daarna heel snel verdwenen...…

Wees gewillig en buig Bezie uw gezicht in de stroom Schroomt u niet te kreunen Laat u tranen de vrije loop En zo u tot inkeer gekomen Ervoer de pijn in geleden tijd Berust dan in hetgeen gaat komen En hult u verder in eenzaamheid…

wegen lijken langer gedachtengangen korter doorkruist toeval het stille zijn waar aarde zwarter kleurt en spelonken onheilspellender klinken dan te voor speelt de zon tikkertje met groene bladeren waarop druppels zich gewillig laten vangen…

zachtjes streel ik jouw gezicht net zolang tot dat 't zorgeloos is ik hou je dicht en hoor hoe je adem zwaarder wordt, er verschijnt zelfs een glimlach met mijn vinger omcirkel ik de contouren van jouw schoonheid zo geef jij je gewillig over aan de nacht…

vermomming van rode lippen geprepareerd om de pen te verlaten nam hij zo in detail en haar zinken was gewillig van het teveel zij schraapte hem uit haar keel en was hem niets verschuldigd.…

ik noem ze mijn gezellen van de nacht stand-upcomedians met zongezichten of in schakeringen van lijkendracht de slaap schikt zich gewillig naar hun eb- en vloedgehalte tijd spant zijn brug voor mij en elke nu-of-ooit-gestalte de langstnazinderende glijdt de ochtend in dan is het zoeken naar een evenwicht tussen wie was en is die ik bemin…

Hij laat z'n bol gewillig door d'r aaien. 'Ben jij me goedgezind?' zo vraagt de vrouw, maar alles wat-ie antwoordt is: 'Miauw.'…

Ik koester zijn lommer, gewillig.…

Als alles dood in mij lijkt te zijn Een ijzige stilte mij het ruisen belet Ligt mijn schoonheid verborgen en ongezien Wachtend op de warmte van de lentezon Omarmd door deze met welgemeende liefde Aanvaard ik dit mokkend huilend doch verheugd Om dan gewillig mijn volle schoonheid te tonen Wederom opgebloeid in al mijn jeugdigheid…

in een vlucht vol fantasieën rees ik gewichtloos boven mijn lichaam uit ik zweefde alsof ik in een extase leefde kronkelend, naakt begaf ik mij op een groene maagdelijke weide tussen vonkelende sterren baadde ik gewillig in exotische hittegolven gepassioneerd en vurig taste ik toe…

Daar op dat elfenbankje in het bos, kuste ik een mafkikker van heb ik jou, opdat het een sprookjesprins worden zou, en vlijde me gewillig in het mos. Maar na afloop was ik niet echt voldaan, toen uiteindelijk bleek dat ik de nacht, met Klein Duimpje had doorgebracht. Hij hield zelfs zijn zevenmijlslaarzen aan.…

een dichter die met vakantie gaat en smart aan anderen over laat een bevlogen kamerlid die even niet met uw problemen zit vrijheid verkozen gewillig vrijwillig niet gedacht aan werklozen het leven is grillig oprechter dan recht echter dan slecht eerlijk gezegd wat is echt ? onwetend het gemis wat verbondenheid is.…

kamerbreed leg ik je neer rol je gewillig uit precies op maat lekker strak als perzikhuid voel je zacht aan masseer je donzig vlak zuig vol verlangen over je heen golven verdwijnen daar lig je dan warm te stralen kamerbreed Uit Luchtig, Lucky mei 2007…

Sterk zijn de vleugels die de geest tilt van het nest krachtig is de spirit die het lichaam gewillig maakt een strijd tussen elementen van ons bestaan de fantasie van ons leven overwint de cruel reality mits de spirit regeert en niet geroerd wordt door wat hij niet gelooft please laat mijn vleugels groter zijn dan het nest…

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…

Ik heb de liefde liever andersom en speel het bij mij thuis ik was je onderbroeken niet maar ben gewillig met je kruis Ik strijk geen zielenpoten maar neem je als het kan als een ei met dubbele dooier slurp ik jou want jij bent man Ik kijk wel uit voor schijnvertoning ook voor onbezonnen glijden al smaak je zo naar honing bij de deur…

de nachtvrouwen wenken veterretend gewillig poserend implanttieten zuchten zacht kom, kom naar mij de nachtvrouwen wenken schermen genot in beeld geschoren de schaamte voorbij nul zes, opgespoten lippen de nachtvrouwen wenken denken in eieren bieden appels kosten een rib…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

vrouwen komen meer op bij stemmen met de hand dan bij de druk op de knop uiteraard in verband met het rode potlood de stevige puntjes die ze gewillig zetten met wiebelende kontjes gulzige open mondjes helemaal niet fout duidend op grote nood thuis staat de bok koud vandaar hun wulpse stuntjes…

Struinden elkaar in lome duinen strandden samen in heet zand Handen graasden in gewillig gras lippen zochten, vol begeer Gesloten ogen spellen liefde in staalblauw met zomerzon. “Ik wou, ik wou, ik wou!” ”Ja schat, en ik van jou! “Ook volgende keer… naar strand weer?”…

kom maar, zeg je je armen open de lucht die nog siddert de donder weerkaatst de galmende verwijten de nacht der gewoonte maakt zwak en gewillig op je schouder rust reeds lang een ander hoofd toch hunkert herinnering het vrijen intens nog eenmaal die koorts ranzig en bitter smaakt verlopen liefde…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

de duinen liggen in warme plooien zand brandt onder onze voeten wind brengt als warme adem goven van zout vanuit een hijgende zee lichamen geven zich gewillig bloot verhitte zinnen vloeien druppelend openen een bezweet verstand maar vinden enkel zomerhitte…

Mythologische vrouw kleurvolle godin der vruchtbaarheid omringd door uw kinderen voer hen op weg stel uw grenzen sluit de baarmoeder laat u niet langer bevruchten als toegankelijke engel middelpunt van kuddes schapen stop uw baren want de nog korte weg naar verdoemenis lokt en staat gewillig open…

In het geliefde Fokkervliegtuig de trots van Nederlands vernuft omvatten koninklijke handen het gewillig draaiende stuur onze prins gaat steeds verder de wijde open lucht tegemoet houdt kundig de strenge wetten waar lang voor het bestaan der mensheid vogels al vertrouwd mee waren.…

voor Jan Fabre een vleesgeworden kunstwerk de pilaren beplakt met gandaham vliegen hebben massaal de weg gevonden naar de Volderstraat in de universiteitsstad Gent bij bosjes strijken ze neer op het gewillig vlees bedrijven er de liefde leggen er hun eitjes en danken de god der vliegen op hun blote knietjes voor dit paradijslijke…