Alle inzendingen over gewoonte

Pesten gebeurt niet alleen door elk jeugdig individu het blijkt ook voor velen een gewoonte op de werkvloer ook daar gaan volwassenen voluit op de pesttoer je kunt je afvragen hoe infantiel zijn de volwassenen van nu hoe is opvoeding nog mogelijk met zulk kinderachtig gedrag jongeren pesten niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag…

storing witte schapen loom grazend in blauwe weide de beuk verwent het vermoeide gras met heilzame koelte een blad trilt uit gewoonte zonder aansporing hij laat zich horen de leeuwerik vanuit zijn vlucht zijn zang verstomd als zij hoorbaar naast mij plaats neemt…

Na Tjeenk nu Gerrit op het Binnenhof De flipperkoning, die laat alle ballen Straks in het coalitiepotje vallen Nou dat wordt lachen, want die man is tof En is de sfeer soms eens 'n beetje tam Verkleedt hij zich gewoon weer als madam.…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

Als van gewoonte woont ze in mijn dag. Zij is geen spijtoptant. Een tijd geleden heeft zij mij opnieuw veroverd. Zij tovert leed uit haar duistere mouw. De heimelijke sluipwesp. Zij plant haar haken in mijn lijf. Rauw. Hoezeer treft zij raak. Rouwen heeft geen smaak.…

Vrouw van monden en wonden, vroeger was je nog mooier dan een gewoonte. Stil was je als tijdens een lange droevige reis en ik hield van je als van mijn dood en het zaad van pijnbomen. Vrouw met de duizend lippen die danst met een luid lachend lichaam tot je achterover stort in de nacht.…

Voor de één een gewoonte. Voor de ander uitgesloten. Voor de één vanzelf sprekend. Voor de ander met verdriet getekend. Voor de één een zege. Voor de ander niet weggelegen. Maar een ding is een feit. Je kan niet zonder, je hebt het nodig die geborgenheid.…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht verbaasd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb lust is er inderdaad om vredig en bevredigd in te slapen en nooit meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen ontwaakt in de armen van een lijk bevrijd…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht geflatteerd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb maar eigenlijk bedoel ik lust om vredig en bevredigd in te slapen en niet meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen wakker wordt in de armen…

in een lange teug grijpt de adem bij de keel, het slikken van honger lijkt tot gewoonte te strekken en zelfs het avondlicht schuift bij de gedachte aan nacht en zoet als wederkeren tot zij aan zij geef vingertoppen nog een kans in zachte streling gedompeld schuimt met stille golven langs draden onder stroom het tij…

(geboren worden – leven - sterven) lichtsporen die klonteren tot blote voeten in vette klei de Melkweg wapent ons met hagelwitte tanden we planten een vlag in dit pak van vlees en bloed en klampen ons vast aan aardse gewoonten lichten het roestige anker alleen voor poëzie, liefde of de dood…

De poetsvrouw neemt het stof op en zingt een blauwe maan houdt haar staande en alleen er schuilt naast dit lied een duidelijk perspectief in haar gebaar, een bijna geruststellend ritueel ze lucht de kamers, weg alle geurtjes, alle vlekjes gewoonte, alle stof tot nadenken of buitenwaaien gedoemd.…

kom maar, zeg je je armen open de lucht die nog siddert de donder weerkaatst de galmende verwijten de nacht der gewoonte maakt zwak en gewillig op je schouder rust reeds lang een ander hoofd toch hunkert herinnering het vrijen intens nog eenmaal die koorts ranzig en bitter smaakt verlopen liefde…

resten van de nacht overwoekeren de stad gespuis en hoeren kruipen richting donkere tijden hebben hun levens aangepast aan de zinloosheid van het bestaan sirenes verstoren de stilte gordijnen bewegen ik sluit mijn ogen uit pure gewoonte en drink me zat tot dat men mij vergeten zal ik heb geen antwoord op de vragen, nee, die heb ik nooit…

Hij staart achter zijn ogen waar geen antwoord wacht alleen van buitenaf is beweging zij trekt de riem wat steviger hoe vreemd kunnen ogen kijken splijt hun wereld uiteen hij loopt naar de verkeerde kant het kind wrijft aan zijn kin de man stamelt “oude gewoonte” geeft hij zijn naam aan haar in herinnering.…

een gehavende maaltijd aan onterechte monden besteed, als altijd tijdelijk met het karakter van volharden werkelijk, vraagt iemand zich af, ditmaal ontstervend tegen de gewoonte in, zonder ook daarmee in routine te vervallen, zoals een stoel ter hoogte van een tafel biedt dit perspectief op een onvolledig samenzijn.…

ineens voelde ik het het was er al heel lang het was alleen niet bevatbaar geweest of ik was niet bevattelijk haar vorm zwevend boven het licht was ik tienduizend ezels die zich aan dezelfde steen stootten zij was een gewoonte geworden ik en mijn verborgen zadelpijn niemand op een roestende fiets kan uit twee verschillende werelden komen…

vage herkenning van gewoonten en uiterlijk een woord, een hand een gebaar gedeelde herinneringen blijken verdeeld ieder zijn eigen verhaal zijn eigen bril buikdelers van vroeger er ligt een leven tussen…

Macht der gewoonte slijt denkpaden stug als Canyons van graniet Cultuur! * Heerst de domheid zwijgen de wijzen is verstand ‘n kwelling Censuur! * Niets kost het trilling der lucht dat maakt sprekers verdacht Woorden! * Woorden schrappen van Grieks Latijnse afkomst degradeert de Europeaan verbaal Brulaap!…

laat me als een kleine vlam mezelf zijn want hoe anders kan ik uitleggen dat de nacht zich niet vergist naakt op mijn schouders hij is een reiziger -ik ken zijn gewoonte- en komt binnen via schemerlicht berooft een boom van zijn bladeren en ebt dan weg in het oog van alledag laat me het ruisen legt zich neer ik klink zachter op…

Zo komt verleden aan het licht van 't heden: Het dagelijks leven gebruiken op 't land van de stad gewoonten Kruiken, gebarsten de oortjes gelijmd, geplakt Schalen waarop ooit etenswaren, lekkernijen Verborgen, verpakt in de dikke schil van aarde Je herkent, erkent de waarde van vondsten aan het nu prijsgegeven.…

iedere dag doet ze haar best om zo stil mogelijk te zijn de kleine breekbare vrouw ik ben stil uit gewoonte fluistert ze haar hand strijkt over zijn achterovergekamde grijze haar ik wil niet dat hij door mij wakker wordt ik mis zijn glimlach het meest hij is niet dood de wonderen van techniek doen er het zwijgen toe ze…

Laat mij verdwijnen in het dieploze van afwezigheid, smachtend naar omarming van het blanke Zijn waarin de gevoeligheid van opkomende stormen de reden neerdondert - het willen weten waarom een brug te slaan wanneer slechts willloosheid heerst, verslagen door de macht der gewoonten, de wijze waarop het leven tot nu toe beloonde het lot in pure…

We zitten aan zoveel patronen gekkigheden vast dat ze ons meer als last dan gemak dienen zelfs onze huisdieren en planten zijn gewend aan onze rare kanten en gaan daarin gedwee met ons mee gelukkig gaat het weer redelijk zijn eigen gang lijkt het, maar de hele natuur reageert ook op onze gewoonten.…

Anderen zijn harder, ze schelden je uit en eisen respect voor het gezag van geloof en gewoonten Ze vinden je een nihilist omdat ze je niet begrijpen en omdat jij het wel begrijpt kun je hen niet tegenspreken Maar je probeert het uit te leggen – hoe nihil ook de regels zijn, één is er toch: doe de anderen niet tekort…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd.…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd.…

Razernij is afgezwakt Wat metaforen nu, Je raapt ze op en draait ze rond hun as Ik heb je gezien In het perspectief Van wie ze waren zij die meereisden Voor een stukje Soms te lang, Maar bijna nooit te kort Ook jij niet want ik weet hoe het zal gaan Als repetitio Staccato, het slordig Verdwalen in het ritme Van gewoonte…

Mag je liegen uit gewoonte Of om bestwil of uit angst Van onwaarheid, liegen, jokken, Wordt je neus beslist het langst Voor de grap iets gaan vertellen Wat niet waar is of verkeerd Is een tijdbom gaan bestellen Die zich ooit tegen jou keert Als je de waarheid gaat beroven Gaat met jou pas echt goed mis Omdat je zelf bent gaan geloven Dat…

Ik droog je af met een zweem gewoonte als lichtlilablauwe lavendelbloesems met slapverwaterde haarwortels bengel je voor mij aan de zinkende horizon Want ’s avonds of daarna bubbelen jouw kooipoten en je episch epicentrische kopje mee als granieten pelgrims op zoek naar de bodem van dit heelal Kan ik rustig de bloemen op de grenzen van…