Alle inzendingen over graver

Naar de graver voor de dood.…

Er woont een minnaar in mijn tuin, een kompel met fluwelen handen. Hij klopt, betast en streelt de rulle wanden, breekt met zachte vingers de vochtige aarde aan. Zij laat begaan. Zoals hij stijgt en daalt, hardnekkig al haar gangen gaat, lichtvoetig kruipdier van genot dat in haar bekken sluipt, kleine doodgraver van verlangen, blindganger…

Op bodem van de tijd, vonden gravers een vrouw. Door jaartallen bewaakt noch door oorlogen ingekleurd. Onthoofd, haar lijf besmeurd, vervormd, ontkend, uit boeken weggekrast, werd ze wat ze was: vrouw, herhaald begin, onderste steen die altijd boven komt.…

ik reisde alleen met een roestvrijstaal vlindermes nooit hoefde ik het te gebruiken onderweg zag iedereen dat mijn verenpak niet bestand tegen regen en kwetsuren was onder een verre vlinderboom begroef ik zonder ophef het wapen dat in mijn handen dodelijk kon zijn een oude graver zal het gesloten geërodeerde artefact…

Rozen van vertrouwen heb jij prachtig geschikt je hebt steentjes van geluk zacht op mijn ziel gemikt Met de windvlaag van geduld liet je mijn angst wegwaaien het maakte plaats voor rust om liefde in mijn hart te zaaien Met de pen van liefde graveer ik jouw naam in de roos van mijn hart heel precies en bekwaam…

er zijn gedachten die ik stoppen moet zij graveren dood in mooi kristal uit barst en scherf zal niets herrijzen door vergoten rood die draad houdt mij op aarde als ik los kom uit mijn lijf in verkennen van de grenzen schreeuwt de lokroep mij naar grijs maar geleid door de kristallen klank volg ik mijn rode lijn keer terug…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

diep, zeer diep buig ik over treurigheid grondloos in de troonzaal van tijd het is het oude liedje dat ik hoor schrapend langs de onbereikbaarheid van liefde, de dronken taal doordrongen in eigen huid de nacht aarzelt door de rauwe liefkozing die aan handen blijft kleven mijn vingers wijzen nog naar de maan maar de graver snakt…

zijn zij vermisten binnen kaders van het raamwerk of schimmige figuren die vitrage draperen achter gebarsten glas in uitgewoonde kamers waar zij woorden graveren met lange nagels en klagend krijten in holle klanken die betonmuren impregneren deuren slaan als vanzelf in ‘t slot en sluiten wezens met ogen van licht buiten het zicht op uurglazen…

Hoe graveer ik in papier het tasten naar haar golvend haar dat silhouet van jonge abrikozen verdronken in mijn vingers. Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel.…

er is geen wind in dit oude dorp het dwarrelen is ongezien zoals het kind in die ene lichtvlek dat blijft fluisteren en ongestoord rozen plukt heb ik dan de oorsprong losgeweekt, de hele kleine woorden die zoveel overeind hielden en die ik wilde houden graveren in de straten van mijn jeugd, vrij van huiver en zwarte richels al waren…

Het is bijna de dag van de te verse gravering, de papieren, bloemen, de dag die zich herhaalt, alles wil herhalen wat herhaalt kan worden. Is het 't gemis, de ontroering van toen en nu, het denken aan het leven wat geleefd werd het niet weten, nog niet durven uiten en voelen.…

- zeker nog een twee vrouwen heb ik liefgehad die mijn gemoed zo hebben weten te graveren dat ik opgeruimd terug kan blikken zonder spijt - maar dat ik jou verliet bleek verkeerd ingeschat Tijd was niet bij machte hier te triomferen: jij won het van de drang naar ongebondenheid -…

in deze kuil, mijn ondergrondse wapenfeit, die 'k zelf gegraven heb; de stank is veelbelovend* heroïsch voel ik mij: ik heb mijn taak volbracht De kolkenzuiger* komt, zijn slurf hangt gretig boven 't door mij gegraven gat; met olifantenkracht zuigt hij de drollen op: doelmatig, onomwonden Hier zit ik: moe, voldaan; hier zit de Trotse Graver…

Ieder mens is een hovenier, Ieder mens is een graver: En zacht en diep graven we hier Een kuil voor ons kadaver. Maar 't leven is te vast en hard: Of we al een rustplaats graven, Nog nimmer kwam de grote nacht En is een mens gaan slapen. Zie naar de bloemen op een graf, Het leven kan niet sterven.…

achter mijn verblijf ben jij gastbuur boven het zuiden in graverende pauzes van andere bogen dat weet ik door het hart voor ademhaling van loopvlakken langs de wegen ik woon op eigenschap in dagen op stem en oog van plaats tot plaats op de manier van gedachtegoed geduld vult zijn taak van stromen naar stemming en bestemming dat verandert…

Zijn graaf, graver, poorter en pastoor meier, meisen, bastaard, burger maalder en markies, jonker, jager bakker, baker, moorders, moeders kinderen en armen van geest lijken, met dode woorden voor altijd opgeschreven: natus et mortuus.…

Rouwzwart is het veder- kleed van deze intelligente gravers met de dood begaan; die slechts middels de verganke- lijkheid van het leven kunnen bestaan.…

het leven snelt als jij niet remt van jaar tot jaar als flitsend licht voorbij het leven weet je terwijl nog jij bezig bent het mooi te plannen is dat wat er gebeurt in dat weten stillen wij oude en nieuwe vrienden vandaag even toch de tijd om op jou te proosten weer graveren wij op de tijdlijn van jouw leven dat ons zo dierbaar…

Ik zag het graf; ik heb de kist zien zinken, Die zo veel kostbaars was vertrouwd; Ik zag de spa des gravers blinken, Die 't zand ter neer plofte op het hout.…