Alle inzendingen over grint

minder fraai vond je dat ik de koffie omgooide want dat deed au… je gaf me altijd inspiratie want het uitzicht bracht vaak het nodige inzicht vandaag heb ik een plaatsvervanger want je stevigheid liet te wensen over maar morgen zijn we er weer deel 2 wonderbaarlijk hoe de trap nu zit zij staat nu te knarsen in het grint…

Klaproos zo hemels Tussen aarde, grint en rails hoe triest is uw lot…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

Voetstappen in het grint, de vijver rimpelt in de wind, een late koekoek vindt royaal, aan de waterkant zijn avondmaal. En in de koele voorjaarslucht, klinkt zacht een gerucht, van kinderstemmen vrolijk, vrij, ’t geluk, ’t is zo dichtbij.…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

er zwaait een tuinhek open door de wind een vergeten grendeltje voor een verdwenen kind dan mompelt een oudje o lieve heer en slaat weemoedig haar ogen neer er klinkt geen lach geen schoentjes op het grint het is slechts het tuinhek dat zwaait door de wind…

ik zag je gedragen door de wind je voeten raakten amper het grint het was reiken om zacht te raken even contact maken met diepte uit ons zijn volheid genieten in een vluchtig schampen zonder aan te klampen in een magische spel het mysterie van diepte ervaren in een luchtig evenaren…

Ik loop naar buiten, de nacht is maanziek, er groeit wit grint in het gras, de planten in de tuin dragen grijsgroen livrei Ik waan me in de steentijd, hak woorden uit, bik zinnen los, letter voor letter bevrijd ik gedichten, neem de tijd…

Met zoveel veerkracht komt zij naderbij de aarde moet haar dragen lege glazen tinkelen op tafelbladen het grint knerst met elke schrede Zij gaat niet eens zitten blijft staan onthutsend naakt een Venus zonder armen witkoel als marmer van Delos in haar ogen smeult de zon…

mag ik als wildwaterbeekje sprankelen tussen jouw oevers als wolk voor de zon jouw schaduw delen onder je voeten mijn grint horen knersen als je zacht over mij loopt de lach op je mond zijn tussen verrukkelijke lippen de blik in je ogen met liefde betoveren mag ik je hart voor altijd…

Helaas de tijd dringt Ik schuif uit over grint Geen houvast meer De angst komt steeds weer Hulp is er niet Alleen tranen van verdriet Een meehelpende hand Neen bedankt, Dat is mijn eigen land.…

mag ik in je landschap dwalen waar langs zachte heuvels holle wegen dalen beukenhagen om rechtschapenheid vragen het grint geharkt wordt voor het zondagskind waar wind het klokgelui langs wei en gaarden draagt de boer tot rust en eten maant mag ik bij je zijn mijn monument van stilte en natuurlijke geluiden weg van alle stress…

Proestend druipend voorover gebogen in de wind loopt hij op het melkwit grint Veegt de hangende tranen uit zijn baard terwijl het meisje voorbij galoppeert op haar paard Seizoenen komen en gaan het witte huis de bloesem stille boom onder de gouden maan De blauwe rivier ik herleef ze schilder met vrije adem de bruisende zee het…

ik zag je door het landschap schuiven met in de bochten het kenmerkend overhuiven wielen rolden en wat grint spatte kletterend op de diepe plas maakte alles modderig en nat ook naast het pad onrust trok wat schichtig weer de kar bespannen met twee paarden waarvan de kleinste draalde stil was de horizon toen jij verdween…

Een man sprong op Liep over het grint Trok me van mijn fiets Een hand over mijn mond Trok mijn broek uit Kneep in mijn kont Mijn gevoel was weg Alles wat ik weet Was zijn gehijg En zijn kop vol zweet.…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

ik liep het pad maar miste het knerpende grint de kiezels die mijn voetstap altijd ving in bekend geluid nog voelde alles vertrouwd ondanks donkergrijs in het vooruit het goot stil makend de sfeer veranderde snel naar kil en fel tijd had opgehouden te bestaan toen het hemelwater zich liet gaan zag de zondvloed komen als…

Gedonder in de achterbak, want kat met zout en peper laat zich niet bestieren, laat zich niet commanderen in het grint. Koffers naast zijn, met olie doordrenkt, lichaam gelegen, verbergen schatterlach en eerste stapjes. Kindje loopt of lacht niet meer. Moeder tikt, met haar sleutel, putjes in de autoruit.…

Van de verboden vrucht huivert elke tak; zij slaat de ogen neer en waar het grint een hak bezeert, beluistert zij het schuren van de slang.…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

God's stap op weg naar genadigheid naderde krakend in 't grint zoekende de kus van Zijn kind toen Zijn oog viel op een vijgenblad dat iemand laten vallen had een schaamlap Eva ?…

Muren als krantenpapier, verdroogd en blootgesteld aan noorder winden, het kind gespeend van een tastbaar evenwicht, vergroeid met het grint en de vrije distels op het speelkwartier taant de toekomst in zijn overlevering .…

open tuindeur, jij en ik Genietend van het ogenblik Een kaarsvlam flakkert, seint berichten Hooguit bestemd voor ingewijden   Eenmaal ontcijferd spreekt het oog Jij trekt je wenkbrauwen omhoog   Dit is een taal van alle tijden Het spat en spettert op de vlonder Het golft vanuit de regenpijp Stroomt over tegels, grond en grint…

haar en droeg een pet In de vrieskou ‘s morgen buiten is de pomp weer vastgevroren op de ruiten kristallen rozen, zonder doornen een boerenkiel met losse duiten Ik zie hem nog de houtjes hakken stapels naast de kolenkit balkenbrij gebakken een gasfles waar geen druk op zit vader doorleefde alle ongemakken Zaterdags een hark door ’t grint…

Het is meer iets van op klompen lopen, knarsen op het grint. Wie dit vindt zal niet mee kunnen komen met lome en oude symbolen: de bleke maan voor 't bleke lief is eerder week dan apocrief. Meer dan op 't volkje dat betreurt en klankrijk zeurt als grond tussen gelieven splijt hou ik het op wat bijt, en wel om 't hardst.…

grint knarste sprak luid zijn onvermogen uit mij ongestoord te laten gaan ook wind deelde dit decor waaide strak tegen op het zelf bemeten pad jij zat op een bankje vlak bij het water te midden van druk snaterende eenden die natuurlijke stilte wel een heel eigen invulling verleenden met hun hongerig gekwek toen ook de boom…

Ik zwoeg gestaag, verbrand mijn energie, Maar wat ik opdelf is wat grint en zand. Anderen eten graag, ik kauw met pijn. Fazant! en ik verslik met in een luis. De hele kosmos smaakt ze zoet, op mijn Verhemelte proef ik slechts as en gruis. Anderen hebben ritme, ik loop mank. Ze ademen, mijn hals hangt in een strop.…

Wit grint glimmert in het zonflikkerend licht, door het gebladerte van de witte kastanje sporadisch doorgelaten. Mijn tranen van krampende eenzaamheid druppen, ze maken tijdelijke vlekjes op het grijze marmer. Ik probeer met je te praten, maar mijn keel stokt.…

Ik voelde me een prinses op dat pad van grint. Dat geluid bleef me altijd bij…net als het piepen van de oude kraan. Mijn broer en ik mochten water gaan halen en ik liep nadrukkelijk op mijn nieuwe lakschoentjes. Ik was nog zo klein , zo ècht nog een kind. Ik genoot van het geluid die mijn schoenen daar maakten….op het pad van grint.…

op zwarte schouders zwelt de stilte tot een ongekende zwaarte ik kus je houten lippen en laat je koude handen nog een keer rusten in mijn ogen vol vragen in bronnen van woorden vind ik marmeren zinnen die ik beitel in de aders van je aardse graf ik leg me neer naast glazen vogels en de geur van wierook op het witte grint waar…