Alle inzendingen over groeven

tranen stromen polijsten de randen, maar de groeven worden dieper woorden vliegen uit op ademstromen doen mijn hart verstommen jij bent zo dichtbij en ik zou schreeuwen als ik kon ik zou me vastklampen maar mijn tranen polijsten mijn woorden vervliegen op mijn ademtocht jij voelt en hoort, wind door je haren regen langs je…

dagen trekken aan mij voorbij moeizaam tikken alle raden ze trekken diepe groeven het huidige moment Jouw lach in mijn gezichtsveld toont nu slechts dofheid geen zicht op het wagenpark zo alleen onderweg Ik zwijg de dagen voorbij wat spreekt is mijn gezicht lichaamstaal duikt in een ongewisse duisternis…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant… Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het dartel lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom… En kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

ik liep in je passen, klopte mijn hart in je lichaam er stond een huis tegen de leegte van de straat we dronken uit onze stad sliepen in ochtendnevel groeven een tuin in het dorpsplantsoen.…

De mannen werkten wat rondom in de aard, als groeven ze een schat, maar kalm en bedaard. Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw. Ik liep het aan te zien bang en tevreden, mijn voeten als goede liên liepen beneden.…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies.…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist breuken steeds weer te lijmen nu ze eindelijk is uitgemoeid poets ik al onze grijsgedraaide platen en strijk haar kukident in de groeven gelukkig zat er toch al geen muziek…

ik ben geïmponeerd door de immense muren de vele stenen gevoegd met stukjes leven uit een lang vervlogen tijd handen hebben gesjouwd en gebouwd samen gevouwen in gebed de hoop op een spoedige voltooiing is al te vaak voorzegd nog spreken de stenen over de cultuur van eeuwen met hun naam in de groeven is het monumentale erfgoed door…

terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

Hoe mooi jij bent jaren meegeteld zelfs in de groeven van plaveisel ik twijfel met lichamelijk stijfsel jou te betreden doch jij hebt mij geveld jij kwelt tot in het bot in mijn verloren hart zo ik vergat jouw lieflijk kinderhoofd, met groot talent, aan te klagen als enorme voetenbeul de dader ben ikzelf.…

ik bots en breek met ijs schuur groeven in de schuine kanten schots en scheef onwijs schrijf voegen uit mijn lezersklanten laat je maar raken in je breekbaar taalverstaan ik zal je pootjes haken met jouw tranen ben ik niet begaan houd je maar doof stop mijn teksten in de pot in het lezen heb je al jezelf gegeven en voor de…

Die zoveel gegeven en gegraven had groeven we en veel te groot een gat: wat zo’n beest toch met je doet. Ik hield me goed totdat de rulle aarde toegedaan we akelig alleen op huis aan hond en tranen lieten gaan.…

het zijn de tandjes die voorzichtig proeven in de groeven van het oud vinyl hun impulsen geven aan het mengpaneel dat tonen switcht waarmee de versterker blitst met doorleefde muziek waar het nostalgisch verdriet in krassen en haperingen als liefde en pijn nog voelbaar zijn ben zuinig geweest op hun hoezen boordevol herinnering…

Het park ligt wijd en zijd onder de sneeuw en rond de zwarte groeve van de takken zweeft als een lassoworp de vlucht der meeuw. De kleine vijver is inktzwart en stil, als hoedde hij een kleinodie, het slijk.…

Boom en vrouw De boom bood met dank schaduw voor de oude vrouw op de bank Er was rust in haar gezicht en in het late najaarslicht was ze zo mooi als de herfsttooi van de boom In de laatste zoom hoefden ze niet zo nodig meer Daardoor was er in hun binnen en buiten plaats voor echte pracht En zie: groeven in handen en gelaat waren eender…

schuur maar lege wind jouw vlagen dragen geen duinen meer aan kam de golven af verwaai de fictie van hun op geschuimde zinloze bestaan weerbarstig heeft hij alles getrotseerd was niet stuk te krijgen vond jou snel als zijn gelijke in het delen van de luwte is hij onverwacht gegaan zijn sporen zullen altijd in diepe groeven…

Ook groeven van verborgen pijn maar nu geheeld door de tijd. Littekens zijn er achter gebleven die nooit helemaal verdwijnen. Teken daar ook mijn bruine ogen levenservaring is erin te lezen.. Een zelfportret van een geleefd gezicht met liefde door mij gedragen.…

Hij heeft zijn tijd gehad eeuwen lang alle seizoenen jaar in en uit een ring er bij nog meer diepe groeven. Stormen en regen blad, bloemen, zoveel zaden gedragen. Tot zijn uur had geslagen, hij plaats moest maken voor teloorgang van de tijd.…

Ik kijk toe hoe golven breken Op de uitgesleten stenen Mijn gedachten blijven steken Bij alles dat is verdwenen Hier aan de haven vind ik rust En herleef vervlogen dagen Ik zie hoe zee de kade kust Golven diepe groeven zagen Hun liefde gaat gepaard met pijn Zoals ook die van ons mijn schat Maar het is en zal altijd zijn Zo zeer heb ik…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

ik zag de kracht uit de lijnen in je gezicht langzaam verdwijnen groeven verdiepten zich in het weinige licht uit de donkere kant van het leven toch waren je ogen soms helder en kwiek in reactie op de fysieke tragiek zij spraken woorden die lippen niet konden zeggen handen die zinnen uit moesten leggen je lichaam is nog lang bij…

het lichte craquelé verhaalde al het fijne de scherpe groeven donkerden de lijnen vertelden van haar pijnen nog strak was haar profiel de sterke neus verzachtte in een soepeler verschijnen zij oversteeg de tijd van moeten en beslissen haar woorden wissen voor het eerst onenigheid zij begrijpt ogen vol met mededogen de relativiteit…

Mijn hersenen kraken transparant vloeit kwabbenvocht door minuscule spleetjes links en rechts het watert in het hoofd morgen vloeien alle kleuren rood magenta, scharlaken of gewoon bloedrood ik ga niet dood, nog niet mijn hersenen kraken zwellen mega groot verdrukken groeven wetenschap ik weet niet meer ga ik nu wel of toch niet…

plamuurde snel het grote doek met basiskleuren jij gaf de wereld meer gezicht zonlicht deed wat geel verkleuren maar in ongebreideld mengen werd snel het schildersmes gezet je probeerde nog met water aan te lengen in contouren was je leven uitgezet nog dagelijks penselen we in oliezacht het wit van licht en zon maar de groeven…

op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid…

Je strooide glasscherven waar ik mijn liefde gezaaid had IJzerkrullen in mijn harmonie Je knakte de bloemen die ik vers geplukt had Je kerfde diepe groeven in mijn hart Met spijkerschoenen liep je mijn gevoel binnen Ik heb mezelf bijna verloren maar diep in mij wilde iets eruit Groter groeien sterker worden Sterker en nog…

er al zovele verbond een hand met een dans met fleurige bedwelming de schrijver aan de rol is aan zijn eind hij betwijfelt de wereld die hem het dierbaarst is en denkt in eigen zinnen gewoon het zijne ervan hij loopt rechtop, dat is de waarhied van een mens en zoekt de liefde eeuwig misschien tot morgen, maar dan verlaat hij zijn groeven…

Gedragen in het hart gedoemd door onwetendheid gewond, geslagen neergehaald zonder enig belang diepe groeven, aangebracht in emotie naar verlangen gestrand in achteloosheid van wetenschap en vooruitgang waar onverdraagzame waarheid beklemtoont, geen smeekbede aanhoort elke scherf zijn doel bereikt en angsten doet overstijgen mateloze…