Alle inzendingen over grond

Afscheid genomen van een oude buur hoe mager en dood vijfentachtig jaar de familie gecondoleerd, aangehoord hoe zeer ik op mijn vader lijk van uiterlijk Afijn vanmiddag dus wordt ze begraven, weer wat draden doorgeknipt, ik verlang naar zweven naar bevrijding van de vaste grond als ochtendmist opgaan in de lucht…

Niet de vele knopen tellen de afstand noch de mijlen over zee onzichtbare draden worden verweven en hechten aan het tikken van vervlogen tijd daar waar het landen vaste grond geeft in geloof zal het hartenbloed weer stromen, twee handen leggen leven in een omarming van liefde…

Het doet me aan de doden denken Regen in een donker bos Waar wel licht is maar gedreven In wat koud is donker wordt Regen donker bos Wordt donker regenbos In wat as is wolken wordt Naar wat grond is nat gerezen Waarin stilte zoveel dieper groeit Tot op het bot vermolmd is…

het bestaat niet dat hij weer terug zou gaan opnieuw dat grijze water in hier vaste grond en nieuw begin want hij heeft nu de kant bereikt een mantel wordt hem aangereikt.…

Ga aan mij voorbij blauw dat me niet bevroeden kan wat mijn hart beroert wordt niet in lucht gelezen ik zuig met lange tenen diep uit de grond afgestompt de treur van de akker opdat daar groeien mag wat bij mij is afgeknot uitgestrekte armen naar een heldere hemel is het mijn lot of de doem van een religie knotwilg te willen…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…

Maar ik zal lief afscheid nemen, Als zijn kist de grond in zakt.…

haasachtig knaagdier een koning zijnde en keizer over een ander het is meer dan erg gemeenschappelijke grond van vleiers van meer dan drie dimensies draagt de ouderwetse reiswagen met gedempt groot licht het lijf van mens en dier hetzelfde als tevoren: diep denkend en in hokken of achter afrastering gehouden…

sinds jouw vertrek eeuwen terug of gisteren ben je onontkoombaar genesteld in mijn ziel luis in de pels ik ontmoet je wanneer de nacht meest donker, zonder genade is in het duister op de tast treft nog dieper het gemis verlangen laait steeds op, ondermijnt stilaan de grond van mijn bestaan…

gisteren liep de volmaakte man zo maar bij ons door de straat edel waren zijn tred en oogopslag die mij aan de grond nagelden hoe mij nu los te rukken vanuit die verdwaasde staat de nagels trok ik uit mijn voeten wreef droomzand uit de ogen gelukkig zag ik mijn onvolmaakte lief die uitgeslapen goede morgen wenste…

Het taaie beukenhout, weerbarstig door regen en de wind geworteld in donkere grond in het park waar de reiger wandelt een droom over jou en mij en de snel zwemmende vissen omdat het zwijgen onder water lijkt en beuken beginnen te bladeren voor het dorp dat in de lade ligt een brief zo ongeschreven blijft.…

We houden elkaar aan de grond, Vliegen in de wolken zullen wij nooit doen. Onze relatie is niet meer gezond, Begrijp het, ik geef je nu de allerlaatste zoen.…

Nog eenmaal kijkt zij achterom plant gedachten in koude grond en geeft hoop aan lange dagen als het schijnsel van de maan licht spiegelend rimpels raakt speelt regen ritmisch met het zicht haar ware aard zal weer bloeien wanneer katjes in de schaduw rusten…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

Woorden komen uit mijn mond, maar ze verdwijnen ergens tussen lucht en grond. Ik probeer te tonen wat ik voor je voel, Maar je begrijpt niet wat ik bedoel. Zelf op papier Vind ik niet de juiste manier. Je kijkt me aan Maar je zal me nooit echt zien staan. Ooit zal je slechts een herinnering zijn, Maar alleen al die gedachte doet me pijn.…

tussen de vogels zocht ik hem een vreemde in nabijheid ik speurde lente in zijn roep herkenning in zijn ogen als was het reiken naar eenzelfde hoogte of blindelings op zoek naar vaste grond maar hij zou zingen op de randen van de nacht en daarna bij me komen zitten vandaag zag ik ons zij aan zij in een volmaakte vlucht nog nooit…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Motorisch gezien moeten uw benen blijven lopen contact maken met de grond en vooral uh... richting bepalen als u veel reist dan sjeest de auto en u niet! ja dokter zit u te veel wordt het vastroesten in een stalen harnas! ja dokter heeft u eigenlijk een auto? ja dokter! wilt u een borrel? dag dokter!…

Ik ga in 't kleine sparrenwoud zo vrij denkend te lopen, dat 't is of mijn gevoel door 't hout zich op de grond spreidt open.…

ooit was ik keurig getrimd gewied en heel formeel mijn buxushegjes strak geplant in rechte lijnen tot stormtroepen mijn lijf met schoffels en houwelen kliefden, hakten en verbrandden nu haak ik mij aan elke steen door de modder naar de meet maar in de grond ben ik nog steeds dezelfde kleine Franse tuin…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

lug stink grond suur ek dink lewe duur reën val blom dood ek mal lyf bloot jy gaan elke keer ek bly val neer lig aan ons doen dag maan my soen…

ze stromen en stromen als wervelend water ze zijn zo luid en vervelend ze betekenen niets ze kletteren op de grond en blijven nadruppelen, als een echo op het water stop toch eens, woorden ik wil stilte ik wil rust ik wil het niets daar waar woorden niet meer nodig zijn niet meer hoeven en daar waar de kracht schuilt zonder…

De onvrijwillige tuimeling van de harde hazelnoot kwam louter en alleen door een schichtige specht die sperde zijn snavel uiteen van honger en verdriet Zijn tranen waren gelukkig echt en drupten op de grond zonder doel heel zacht versmolten en ongezond langs een broos dood takje met hazelnootpasta…

Met je pracht aan warme kleuren weet je stad en buiten op te fleuren, de diepste tinten oogstrelend mooi die de wind speels door de lucht verstrooit en als zwevend blad in groten getale dwarrelend naar de grond laat dalen Genietend struin ik door het bladertapijt van jou, mijn geliefde herfsttijd…

Met de handen in de aarde de wind in de haren, beide voeten aan de grond Met de zon aan de hemel een zacht kabbelend beekje, de vogels aan het front Met de geur van gras de frisse lucht prikkelend in de mond en op tijd een natje en een droogje als pleister op de wond Dat is dan geluk dat lijnt de cirkel rond.…

je schoffelt kruizen op een hoop en schoont de paden de graven zijn geruimd vergeten zijn hun daden herinneringen spoken rond gevlucht uit pas ontgonnen grond het rusten is gedaan na jaren wachten in opstandigheid de vrede is vergaan kruizen op een hoop een verrijzenis aanstaande maar de zielen zijn al op de loop…

Zo heerlijk los van de grond Door de lucht te kunnen zweven. Waarom het niet lukte Nou luister dan maar even. Mijn maat weigerde pertinent Mij nog een trap na te geven.…

Het lied heeft 52 jaar onder een aambeeld gelegen, de vonken alle kanten op, vliegend van de grond naar de zonnestelsels, het weinig vertrouwen in de uren, seconden van een dag. Vandaag is er niks nieuws aangebroken.…