Alle inzendingen over guur

jij kunt altijd met subtiele blik wind bewegen om straatjes schoon te vegen waar je loopt openen bloemen bekennen stralend kleur volgen je met hun geur jij speelt in de schaduw van jeugd draait je om innemend lachend naar de zon hier is het nu guur mistig en koud maar jij zomert een liefde die mijn hart warm houdt…

GEDICHT VAN EEN ZENDER Bleek je teint Star de blik in Je ogen waarmee Je doelloos het Leven inkijkt Aangetast door de Onverwacht gure poollucht Eind maart is het in je Hoofd ook onder de Min-vijftien graden Gevoelstemperatuur En als je al woorden Spreekt dan verdwijnen Ze als sneeuw voor de zon, Amper uitgesproken of…

Zonder het duister kan het licht zichzelf niet zien De aarde draait door, we draaien mee en houden vast Aanpassing is confronterend, ik merk het elke dag Zelfs de wind zocht naar beschutting op gure dagen Wij worden bepaald door waar we gaan, niet waar we waren Houdt de macht bij jezelf en laat de angst maar varen…

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

De winter levert het landschap een ijskoude streek Er bewegen enkel nog spiegelbeelden in de beek De huilende wind houdt een onafgebroken preek Was het maar lente Het liefst vorige week…

Ik wil de zon niet meer zien schijnen, laat het donker zijn, guur en koud laat mij voorgoed in het niets verdwijnen of sterven in een donker woud.…

Elk scheepje aan wal, aan ka maakt er muziek Publiek met goede oren ......geniet Wind een vast bespeler van mast, stagen en tuig Een lied kun je er niet in herkennen Het zijn improvisaties -ter plekke- bedacht Hard of zacht hangt af van gure windkracht wind voor of wind tegen Soms even ritme van regen......…

rood rondborstig wulps blikkend tikt zij het raam als ware zij vragend om aandacht een meisje van plezier niets verhullend zingt zij temend ach kom nou laat mij erin zo zonder jou is het eenzaam hier guur ook en koud vliegen vangend vlug de schoot schuilend kruimelt zij nootjes tot natuurlijke drift in het hoogste lied haar ontladen…

Dan slaat ze toe haar boek de bruine ogen op en vreest het Calderesk sculptuur dat haar nu oogloos guur vanuit zijn dode hoek beloert: een hong'rige strandwandelvloek. Nu is het maar te hopen dat ze harder dan het gigabeest als het zich verroert kan lopen. Anders slaat haar laatste uur en is ze er gewoon geweest.…

ik heb ze verloren zien gaan de stukjes leven op weg naar een bloeiend bestaan ze knopten voortijdig steelden te lang konden de lichtroof van anderen niet aan hun kleuren vervaagden door een brandende zon guur weer vertraagde florissante rijping alom weer is aarde gebarsten en in zijn vruchtbare grond krast klimaat desastreuze…

verborgen onder glinsterende kralen aan natte takken nog niet groen zitten knoppen verscholen in een jasje van lentegroen na natte sneeuw hagel hard gure westenwind en grauwe lucht komt met stralen licht en warm de zon een lentezucht tinten teer nog nooit gevangen waaieren uit brengen geur alles komt tot leven een groot…

Landen is de luchten loslaten een deel van vrijheid opgeven de aarde raken vanwaar je ooit onhandig met misslagen opsteeg waar de warmte van de moederborst nog immer nagloeit door voorjaarsnachten kil en guur de vacht nog dof en donzig daar terugkeren, glorieus en machtig als een geslepen edelsteen in de kroon van de schepping is het…

speel met regen als een kind storm en herfst de bladeren veeg stoepen schoon oogst mijn zomerdroom speel maar met haar rode haren draag haar lachen met je mee zij was strand in zomers warmte golfde bruinend in de branding van mijn zee morgen is nog zomer helaas van korte duur dan komt de noordooster en die wordt winters guur…

De bloem, die, in de lente, Te zorg'loos, 't hartje opent, Gevoelt de gure vlagen, De zware hand der kwijning. Dit zij, ô lieve meisjes! Dit zij uw gulden spiegel: Ontsluit uw teder hart, niet Te zorg'loos, voor de mannen! Leer eerst hun deugden kennen; Zie steeds hun liefde groeien: En open dan uw harte!…

Veel gure regendagen bij de boeken in studie doorgebracht; veel winternachten bij wijn en vrienden lachend doorgewaakt.…

het is een sombere dag vandaag aan 't strand de zee is ruw, het is guur en nat ze loopt met blote voeten op het schelpenzand blonde haren wapperen in de stormachtige wind koude zeewater prikkelt haar voeten blik gericht op de einder smoort in 't grauw gooit schelpjes naar de woeste golven kijkt vervolgens blij en verheugd…

ik wil schaatsen gedachteloos lang glijden wakken mijden en langs takken rijden van de waterplaats voor vogels van de vaart het is het waard de vorst te voelen bijten in je wang of bang te zijn als je het ijs hoort kraken de scheuren zelf nog kan maken ruggen diep gebogen ogen tranen ijsplezier niet bevriezen is het motto hier gure…

De nachten worden koud en guur De winter nadert in verstilde straten binnen zijn mensen aan het waken met in hun hart een brandend liefdesvuur een Kind wordt eerstdaags geboren dat op aarde zijn tempel zal bouwen om ons met hoop en vertrouwen nieuwe kansen in het leven te tonen de derde kaars wordt nu ontstoken en helderder wordt steeds…

Mijn pak zit warm, al is het guur. Je hebt ook geen benul, hoe duur.' Ze wierp hem diep tot bij de vissen, om haar kennis op te frissen. De etensbel der vissen klonk, zodat de man niet eens verdronk. Bij deze had de vrouw gefaald; haar kennis is nooit opgehaald.…

november, gure maand de oude Tijd is daar zijn Zeis alweer klaar voor het snijden in draden zonder waardig leven hij is enkel gekomen om mee te kunnen nemen onder de huid de rillingen ijzige huivers uit besef dat het deze maand kan zijn de laatste na al die jaren bezigheid vol futiliteit en de rekening overdreven gepresenteerd zal worden…

glad gereden banden van een aftandse tweedehands fiets kraakt aangevroren dauw koude vlagen uit het oosten landen straf op pasontwaakte wangen wind en weerzin spannen samen tegen verkleumde benen zonder kracht tot over de neus gestoken in een warme das en winterjas drijven gedachten verlangend af zoekend naar de zomerzon die deze gure…

zacht wiegen watergordijnen hun nattigheid tegen de straat guur slaat de wind opspattend water tegen een troosteloze muur weg is de zomerse scene met een zonovergoten hangplek vol schaarse kledij daar was toen geen corona in al zijn varianten met contactbeperkingen bij ze hebben het hart uit het vrijen gehaald van de anderhalve…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

hoe de laatste roos in de tuin tussen ‘t kleurend en vallend blad haar pure schoonheid nog even bewonderen laat hoe zij in regen en gure kou haar tere knopje boven water houdt, naar ik hoop niet al te snel verdwijnen zal hoe ik deze roos als zij het redt begin november in ‘n vaasje zet hoe zij dan naast die ene kaars tussen zacht…

Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet. Toch is het volop herfst. Oude gedachten waaien, uit kaalgeworden bomen.…

ik zie de zon maar mis de streepjes warmte ze schijnt koud licht dat blauw weerkaatst op je gezicht het winters fel laat ijzig scherp een lege schaduw zien waarin de vorst zijn sporen kerft guur blaast een noordooster de natuur haar kaalheid aan weerbarstig in verzet trots blijft zij onaangedaan maar in je ogen kiemt de lente en…

Bladloze bomen in een gure herfststorm die als grote donkere grijphanden wuiven naar de vogelzwermen Verkleumde sprietige vingers herbergen hun verlaten nesten Rustplaatsen die zij maanden geleden hebben verankerd in het toen nog zo levendige loof Hun reeds volgroeide jongen zijn allang gevlogen Vergetend de grote donkere grijphanden…

Het tafereel blijft echter somber en sober op deze gure namiddag in het hart van een grijze herfst in oktober.…

Een winterlied verhaalt over lange koude nachten gure wind en ijzige grachten en hoe prachtig wit neder daalt.…

die keer dat hij den bak in vloog omdat hij had gelogen over iets waarover niet gezeverd wordt of toen die andere dag hij zijn ouwe vriend weer zag met geld dat niet meer kon verspild tenzij aan een hoer of zeven voor hen twee de man die alles overkwam zo zit hij daar te razen tussen twaalf en zeven aan de verdronken toog van zijn gure…