Alle inzendingen over haast

Een schok van herkenning Alweer op drift Een kreet uit het verleden Vergeten in een schrift God, ik kan de wanhoop voelen Het druipt haast van elk woord Verlopen in geel vergoten tranen Maar door niemand ooit gehoord Wat was ik jong toen Ik zie mezelf nog zitten Nog zoveel om naar uit te kijken Nog zo weinig om in te spitten Verse…

zonder echt na te denken weet ik dat het echt zo is jij kan mij zo bekoren dat het haast schampachtig is het fluweel van je huid laat mij zweven op je benen de vrijheid die je mij geeft laat mij genieten als een wees heerlijk snoepen van al dat zoets ik geniet volop zoals je voelt kijk even in je ogen want ook jij moet genot uitkreunen…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

Ik adem stil de ruimte in en ruik haast de verse aarde die mijn binnentuin rijk is.…

Een eind lopen Even lucht happen Zonder haast, zonder haat, Glimlachen kopen. Ik besta niet Zeg ik hen Heel serieus, heel duidelijk, Onecht verdriet. Bij beelden stilstaan Stenen gezichten aanraken Met passie, met ongeloof, Vleugels uitslaan. De mensen staren Wijzen naar mij Uit gewoonte, uit afschuw, Uitgerold garen.…

Elke dag gaat hij iets drinken In de kroeg op de hoek En meestal blijft hij zitten Op andermans verzoek Bij elke laatste slok Geeft hij een signaal Dan doet hij nog 'n rondje Het gaat haast machinaal Zwijgend kijkt hij om zich heen En ziet een wazig landschap Waarin de lege blikken Van zijn maten aan de tap Zijn ogen blijven steken…

Geen troost, geen mededogen, Maakt ooit dit hart gezond, Want zagen nieuwsgierige ogen De grote, open wond, En peilden nieuwsgierige handen Hoe diep die wonden zijn, Hoe smartelijk zouden ze branden Met haast onduldbare pijn! Want iedere blik zou schrijnen, Wat toch reeds zo moeilijk geneest.…

De tijd dat wij elkaar niet kenden en niet wisten van elkaars bestaan is haast niet meer voor te stellen omdat wij zolang samengaan Als ik kijk in jouw lieve ogen je zie, je voel, heel dicht bij elkaar dan durf ik heel voorzichtig te denken we blijven echt altijd een paar Want doordat wij al zolang één zijn ben ik echt nooit meer alleen…

Clara is langs geweest het huis ligt vol met sterren van heinde en van verre liggen zij uitgezaaid in de verstuurde brief die wij van haar ontvingen liet zij de woorden zingen het lied van leed en lief .... en jaren naderhand als wij zijn uitgeflonkerd, de schemering haast donkert, dan lícht er aan de kant een vonk, een niet-verwachte…

Wonderschoon was de vreemde vrouw Hij kon zijn ogen haast niet geloven Haar ronde vormen haar perfecte lach Een paar borsten die er niet om logen Welbespraakt was de vreemde vrouw Ze toverde woorden tot mooie zinnen Sprakeloos luisterde hij naar haar stem De hese klanken dansten zijn oren binnen Onafhankelijk was de vreemde vrouw Zelfstandig…

hier speelde ik op de dijk madeliefjes plukken de pinksterbloem bewonderen en dan de dijk af rollen naar onderen hier speelde ik tikkertje met de kinderen van de buren leerde draaien met de tol geen auto´s die er hinderden en wat beleefden wij en lol hier leerde ik schaatsen op de dichtgevroren rivier geen tijd die ons haastte…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

Gestapelde centraal warmte genererende kern bewerkte veiligheids fortificatie De nacht haast koel observerend het geheel aan de voet van de spontaan omgedoopte tot slaapplaats verheven gevelpartijen Voelde een brok in de keel opkomen bij de gedachten dat door hem alleen het sterven in golven was aankomen stromen De geesten dromen…

het is al zo lang geleden dat sneeuwkristallen langs mijn ramen gleden dansend op wind blij als een kind in elkaar zachtjes raken spelend inhaken zij stralen licht in kristallijne weerkaatsing voor schaduw geen plaats in een gebeuren zonder haast terwijl zij vlagen op de mooiste choreografie lijk ik te smelten door de volmaakte…

de zee bedankt de wind blij voor de stilte hem gegeven zodat hij zich kan spiegelen de wind en de zee genieten mijn dank dat ik mijzelf zie samen wachten de zee en ik tot de opkomende wind de spiegeling breekt lucht wind en zee huilen druppels vallen op mij en bespikkelen de rimpels ik haast me naar jou in je spiegel bekijk je…

omdraaien, zien hoe ze terugkeert naar het huis en de kinderen en vlak voor de drempel omkijkt en een gebaar van haast maakt alsof er wordt gewacht verlangen en verlies samen komen zonder bloedbad, maar met zachtheid het hart triest gestemd, opgewekt slaat zodra een merel zijn rollertjes maakt geen weg terug dan zo weg te gaan om te blijven…

ik was vertwijfeld ten einde raad zocht contact maar iedereen had haast kringen vergingen zonder bericht had geen perspectieven zonder dat zicht ik wist dat dit moment ooit dichtbij zou komen door alles buitengesloten verstoken van ieder teken dat aangaf wie en wat ik was niemand bevestigde dat zag leegte van onbekenden vond…

Er loopt een oude heer die wel van wanten weet; Hij lacht om wat zijn leven tot hiertoe heeft gegeven aan vreugde en verdriet, maar ach, hij weet dat niemand hem haast ziet en zeker niet wil leren van iemand in zo'n oude kleren; Hij vond het blaadje op de straat en weet hoe 't ook met mensen gaat: wanneer de zomerzon verdwijnt de weemoed…

het gelige licht viel op je gezicht waarin ogen sprankelden sluik haar verwaaide naar een kant gerestyled door je hand je lachte met een tikkeltje bravoure in jeugdig nonchalant je stem had het vrolijke timbre met een zacht warme klank je twijfelde in haast aarzelde keek achterom rechtte je rug en was weg jouw verschijning…

Vissen duwend, spartelend tegen de kant waar straks de waterjuffers over het water zoeven in de vroege avond en de muggen zullen dansen zie ik de kleuren van dit heftig gebeuren onderwijl proef ik de geuren van submerse planten paars rank en prachtig naast het midden van de vijver hoger haast nog dan het huis waar de reiger vroeg al stond…

ik heb zo’n grote haast, Ik moet wat halen van hiernaast. Daar is door moeder, om de pret, Een bord met kersen neergezet, En als ge nu niet voort en maakt, Misschien was ’t bord dan leeggeraakt. Dus rep je, rep je wat je kan, Dan krijgt ge er ook een kersje van; Want vader zei: ’een vlijtig paard Dat is de haver dubbel waard.’ Hop, hop!…

ongrijpbare dingen zoals de wind die ik hoor zingen als ik hem wil pakken, lukt dat me niet toch zingt hij gewoon maar zijn lied Zo is het ook met het zonnegloren als ik erin loop, voel ik me herboren maar wil ik het pakken dan lukt dat niet ik hoop dan dat niemand het ziet En ook de tijd, Heer, ongrijpbaar als wat met een stramien dat mij haast…

De pastoor kwam van ver aangesneld In grote haast door iemand gebeld Waarom doet U dat Bent U ladderzat Onze Heer verbiedt dit soort geweld. Heb nog even geduld ontaarde Zo komt U niet in geweide aarde Hij rent door 't pand Schopt hem over de rand En redt hem zo van het kwade.…

Stilletjes ben je uit bed gekropen -- pantoffels aan Zachtjes ben je door de kamer geslopen -- deur dicht gedaan Misschien nog wel stiller liep je naar buiten -- deur goed op slot Haast onhoorbaar begon je te fluiten -- een lied voor God Met lichte tred liep je voort -- niemand die 't hoort Omhoog de hemel in, prachtig oord -- tot aan de poort…

de dood lag voor mij, haast om op te rapen maar ik was een kind, licht en onschuldig herkende het geschuifel niet van het donkere wachten, droef en zwaar de muffe geur, een lijf in zwart op de grijze muur hing haar gezicht, streng en met harde vuisten, voortgedreven door gebed stemmen naderden uit fluwelen hoeken en dwongen mij naar…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

Haast iedereen slaapt nog maar het licht is al ontwaakt; de vogels proberen hun nieuwste wijsje maar weinigen die het horen. Wat beulen we ons toch af vijf dagen op zeven om daarna bij te rusten. Maar hier en daar is er oorlog, onvrede, pijn, armoede en onderdrukking. Wij slapen nog.…

ik wil niet naar het strand wat moet ik met atleten en dat ze zijn geland ik hoef dat niet te weten ik lees vandaag geen krant nu even niks diëten of iets in dat verband Ik loop vandaag te zweten en rauwe hartstocht brandt waar is toch mijn geweten en waar is mijn verstand ik slaak maar schorre kreten mijn blik is dominant ik lijk haast…

Boven de bergen zijn de wateren diep en zwart als het kleed van eucalypta die zich vasthoud aan de heksenbezem op de vlucht haast ze zich weg voor de donder en het brullen van de leeuw vloeien bronnen naar beken midden in de bergen lessen wilde ezels hun dorst nachtegalen zingen in bomen…

Zij trekt een jas aan vlerken verdwijnen in mouwen en het laatste zwart zoekt een uitweg ogen als kralen kijken ietwat scheel naar de prachtig felle kleuren en het zachte groen dat wonderwel past bij de kromme snavel rauwe klauwen laten grof grind knarsen als links en rechts ijskoud, haast onbewogen de nieuwe gast begroeten een…