Alle inzendingen over hereniging

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

Daar ga je waar ga je ? Grijs, blauw, rood kleuren vermengen zich geuren dringen zich op fluisterstemmen zo licht alles lijkt logisch maar niets is het nog hoe gemakkelijk kan het zijn hoe moeilijk toch ?…

Haar uiterlijk was goed verzorgd, de kleding schoon geen vlekje die dat beeld verstoorde. Ze zei; "wees welkom op dit feest we zijn herenigd, zoals behoorde. "Een feest op drie oktober hoe is dat bedacht, wat ligt er aan ten grondslag?" Ze nam nog eens een flinke slok en hik, wat op een feest als dit, ook warm wordt aanbevolen. "Het gaat…

We zitten omarmd in het bad van onze vriendschap, ongedeerd door de nieuwsgierigheid van mijn familie te strelen Jij dwaalt af naar de ogen van mijn zus waarin we begeerlijk naakt zijn met een fier geslacht Ik zie het en keer terug je bent er weer, dichtbij…

Je hart gaat als een dolle te keer Je lieve moeder is niet meer En ondanks troostende woorden van iedereen om je heen Denk je, ik los het zelf wel op….. alleen Maar je ziet dat niet alleen jij het bent die lijdt Ook anderen om je heen vergeten even de tijd Iets wonderlijks moois kan dan ontstaan Een hereniging, een band komt dan spontaan…

steeds jouw tranen van jouw immens grote verdriet welke jouw hart heeft doen breken alleen weet menigeen dat niet Ik huil nog steeds jouw tranen mis de warmte die je me gaf voel nog altijd jouw nabijheid wanneer ik kniel hier bij jouw graf Ik huil nog steeds jouw tranen over het geduchte gemis kijk verwachtingsvol uit naar onze hereniging…

happend naar overleving moest ze na oeverloos vechten uiteindelijk loslaten loslaten om zich te herenigen bij hen die haar dierbaar waren en geen kans hadden gehad overvallen door Moeder Aarde die de grond had doen trillen waarna huizenhoge golven nietsontziend auto's optilden en woningen van hun fundering rukte deze opjoeg als wilde…

ware liefde is een daad van oeroude herkenning alsof je eens twee zielen was verenigd in een persoon ruw van elkaar gescheiden elk in eigen helft je leven doorbracht in wanhopig verlangen naar hereniging en dat je dan op een dag een wonderlijke dag dat oeroude afgescheidene ontdekt in de ander en na een lange ballingschap…

speeksel druipt mee de envelop in, als lichaam en ziel verlangt het hereniging, kent niet de reglementering ter zake. 'het kan morgen alleen maar beter.…

krachten kerf ik namen die ik als mijn koestering erken voordat ik van de mijmering wordt verdreven Tastend in de weke delen van duisternis die met vochtige vingers de lucht omsluiten zwoeg ik naar de kern die rust in mijn gewelf Gehavend gevoel stuwt het schrijnende gemis heldhaftig verban ik mijn angsten naar buiten en maak plaats voor de hereniging…

Waar, na troosteloze afscheidsklacht, Blij herenen de minnenden wacht, Breke uw glinstering door. Schoon is de dag, als zijn purperen gloed Vorstelijk stijgt; - Als hij zingend de ontwaakten groet! Maar uw komst is de peinzende zoet, Gij, die flonkert - en zwijgt!…

stilte gaf geen antwoord en ademde teleurstelling versus stille moed voelde ik in mijn grijze aderen nog voor de nachten bleef jij niet bij me maar in de verte stond mijn jas je goed uit een donkergrijs verleden had ik wol van ’t schaap over één kam geschoren zoals de zonderlingen zonder adem en was er geen excuus om niet te herenigen…

Met graagte willen wij u dan ook blijvend aantrekken als lid van onze hereniging. Verwachtingsvol blijf ik, Uw vrouw NV http://dingenvanalledag.blogspot.com/…

voor samen hebben wij het door maar bovenal wij gaan er voor de toekomst vol met zonneschijn vult mij met oer kracht maakt zorgen klein wetend dat wij weer samen zijn een familie door dik en dun en ik weer oma vol op in de run niets mag dit ooit nog verstoren gewoon omdat wij samen horen niet voor even maar altijd van deze hereniging…

Het land dat er verkaveld bijligt, is zijn vroegere vette naam vergeten en droomt hoorbaar van hereniging, van herinnering aan vroeger dagen toen liefde en wijsbegeerte nog als hetzelfde werden beschouwd en de eenhoorn zijn gouden hoorn met een gul gebaar over ons leeggoot tot wij misselijk werden van zijn overvloed en honger en miserie…

bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik Neptunus die haar als maagd wou nemen, zijn drietand ontbloot die fier ten hemel rees, doch zij herlaadde haar wapen en ontschoot in een hemelse lach kijk dat is nu mijn zee, geen gemaar maar klare taal op weg naar een tijdloze hereniging…

ik had veel in mijn mars maar kraamde lachend blijdschap en verbazing op gezichten heb toen niet goed op de centjes gepast troubadour leek mij wel wat met zang en dans de mens vermaken liedjes uit het hart die de pijn vervagen van de lange werkdag dagelijks langs herens wegen gaan in zon en regen staan de herberg met een warm…

t verlangen naar wat in ’t verschiet verborgen is In gedachten aai ik zacht je wang en fluister dat ik jou verschrikkelijk mis Hoog in de hemel fonkelt een lichtje het lijkt of het mij iets zeggen tracht Als voor mij..Dat speciaal berichtje dat ik toch niet alleen ben, vannacht Diep in mijn hart gloeit ’t verlangen naar onze gelukkige hereniging…

We leven langs de kalender waarop de jongste dag ontbreekt we koesteren de graven waarin dromen en innige liefdes rusten marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend…

In de ochtend van de bedaagde dag zie ik mijn oude moeder in mijn grijsheid ze heeft een glimlach met een waas van de dood op het kastje naast een vaas met gladiolen we zien dat we elkaar in de ogen kijken maar de gevoelens uit het verleden overtreffen de werkelijkheid van het heden alsof het stof van onze wonden herleeft in de hereniging…

trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen levenslang, en al eeuwen verwacht spiegels van wedergeboorte zien schimmen van ooit en weleer en parels in talloze soorten hereniging…

geboren ben Als ik lang stil sta voor mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt in`t geheugen al die mensen zo vol leven Sterven was zeldzaam niets zou er veranderen toch hield de dood huis Namen geschreven in steen m’n dorp ligt onder de grond elk nam een stukje mee Te laat en te vroeg voor hereniging…

Ons rest hereniging, verbinding, verzelviging Dronken liefde voor elkaar.…

ik was een wereldheer mijn kruin nog vol behaard nu ben ik broeder maar draag als enige geen baard verloor mezelf in starend volgen van de bogen die welfden tot het dak vlak bij des herens hoogte bidstoelde in de refter die te koud voor woorden was chambrette achter een gordijn dat alle privacy verloren gaf ijsde bij de koude kranenrij…

werd overspoeld, niets werd zonder enig doel weggenomen, de aarde voelde zich weer ingekleurd de tijd waarin de dood zich stort de sterkste ranken klimmen over muren de nachtegaal kent alle regels van zijn lied in eenzame nachten als ik hem beluister verdriet dat niet van hier is verstomd het vlees een eigen plaats vindt van herenigingen…

Niets kan ondanks al mijn afgunst Ons ooit herenigen. Zij, ik, moeder, zuster Wonen nu gespreid Tussen dode, flikkerende sterren: Daar zweven wij, in honderdduizend stukken. [Naar David Holbrook] --------------------------------------- uit: 'Ten westen van Eden', 2002.…

Als magisch deken houden herinneringen je in leven, in mijn wereld leef je door dat voelt als geestelijke hereniging morgen gaan we de stad in, net als toen.…

Voelt ge u 't lijdend hart verscheuren, moet gij bij het sterfbed treuren, sleept de tijd, in trage dracht, u door smart en tranen henen; op het scheiden volgt herenen: ‘God geeft altijd kruis naar kracht!’ Wel hem die dit hier beseffe!…

Nu Hepie zonder Hepie verder gaat Ligt zij vast op haar kussen stil te dromen Van tijden die nooit echt zijn teruggekomen Soms komen goede pogingen te laat Want voor voorgoed gewezen hartsvriendinnen Is geen beginnen meer aan herbeginnen…

zomer lag verankerd in gewapend beton zonnestralen trachtten vergeefs het te warmen Terwijl geen straaltje hier binnen komen kon lag hij alleen op 't bed met gebonden armen Veroordeeld wegens afwijkende gedachten weigerde zich met zo'n regering te verenigen Hem zou daarom de loodzware straf wachten zonder zich met zijn lief te mogen herenigen…