Alle inzendingen over het meervoud van sti

op een gedichtenberg ver van kerkhofwandelaars, beneden in het dal zou ik zuiverwitte haiku’s willen schrijven, wanneer de zon het hoogst staat en de zevende wind vogels meeneemt onder bomen, innig in het fluisteren er zouden geen ramen zijn om te vullen, geen kamers die zwijgen gevonden, meer en meer het verstijven van angst…

ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt onrustig dromend…

op een dag zullen de lijnen op mijn lijf tastbaar zijn regen zal mij vinden en mijn karkas dragen alsof alles met het waarnemen verdwijnt en enkel nog de waanzin wordt opgenomen in verbeten visioenen het wordt donker in de schaduw van de maan ook de tijd uit vergeet-mij-nietjes genomen…

Dit is de wanhoop van Hen die in mij wonen Stemmen van alle kanten Overheersen mijn eigen ik, Geen uithoek meer waar 'k vluchten kan - Louter zwart nog, En af en toe donkergrijs, Dat zijn de kleuren waarin Mijn allerlaatste ik in Dit aardedonker mijzelf De weg nog wijst…

vele geledingen doordrenken mijn denken en feitelijk bestaan ze brengen zo vaak verwarring in de weg die ik ja ik, moet gaan soms trekt mijn verdriet mij naar binnen of geniet ik intens van mijn zinnen om het lijfelijk genot te beminnen soms wip ik in de speeltuin van het leven naar verre hoogten en duivelse diepten of…

Wij waren vrienden in een ver verleden van nachtfilms, zangersfeesten, parken, dromen. Wij waren minnaars op de hoge treden van lustpaleizen tussen bonte bomen. De maan bescheen de vijvers van Granada, de zon bescheen de zuilen van ons Thebe. Je arm was broedplaats voor de vogels van Messina, mijn dieren trokken jou per winterslede. In welk…

Wie ik was Ben ik stil aan Vergeten Wie ik ben Weet ik al Helemaal niet meer Altijd zo dicht Bij mezelf gebleven En elkaar toch Uit het oog Verloren - Slechts één regel Nog vat alles samen: Ik besta, wij bestaan…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

Geniet van reinheid Majestatisch meervoud, god Heelal bedankend.…

hier aan de rand ligt de tijd, dit is haar wereld nog veel vaker dan dat ze de woorden kan verdoven 'ontwaak mijn sterrenvlinder, ontwaak!' luistert ze naar zijn eindigheid, naar zijn kleine witte stem en wanneer ze zwijgt, haar hoofd te rusten legt van boom tot boom, in wind gebogen in alle stappen terug op het vensterglas,…

ik geef jou een steen, aarzelend warm van mijn handschrift op zijn huid misschien dat het lot mij dit vraagt; een paar ronde, onmeetbare woorden nog vóór mijn ziel het ontbinden verkiest en alle straten zwart schrijft met droeve verzen waarin vogels zonder stem zich wikkelen of misschien willen mijn handen weten waar we…

het begint met een golf en met jou er middenin of ben ik gewoon verliefd en doe jij mij nog meer dromen dan alle duinen waarrond een warme damp hangt je glimlacht nog hoger dan de horizon ik geef je een naam en wijs naar het zandkasteel waarin ik raadsels schrijf over stof en zand, zevenkleurige garnalen en hoe het voelt om vol…

Ook mijn misleide schaduw - al werd hij door mij gestenigd -, geef ik een nieuwe kans, in twee gelijke sterren verenigd tot een decagram waar hij naar nijgt eenzijdigheid waarover hij zich buigt maar minzaam zwijgt, onderwerp hem aan de mij voorbestemde tijd, stap uit de meervoudige spiegel van mezelf en mijn schaduwzijde.…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

Bijziend in veelheid van weinig verziend in meervoud van veel niets zien je vergapen in de spiegel blind de achterkant daarvan in bange hoop dat alles waar is.…

Maar denk er eens over na, Waarom is het meervoud media ?…

ik heb je tot wachter gemaakt in mijn verbeelding net als het beloofde woord laat ik het ongeschreven om dan te dromen in het meervoud je vormen zwijgend toe te dichten en dan als vlinder – vrij in alle vergezichten…

Kon jij anders kijken kon ik je laten zien Tranen die niet enkel vloeien In meervoud delen In vreugde In verdriet Tranen die niet enkel vloeien Kon ik maar laten zien dat ik het anders bekijk…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…

Begrijpt u zelf, jury, wat u weerhoudt te kiezen voor 't gemeenschappelijk meervoud?…

Verstrikt in de klauwen Van het meervoudige monster Tentakels strak om 't Lichaam gesnoerd De adem vrijwel benomen Leven niet meer uit Zijn hand In een toestand Van levend doodzijn beland Door macht'ge onmacht overmand…

ontneem jij mij de woorden en vult ze in met strijkers van grote klasse die snaren beroeren vanuit hun ziel blazers vallen bij het geheel wordt omlijst door meervoudige stemmen die het pijnlijk duidelijk maken wat ik je al die tijd had willen zeggen…

ik keek naar haar lach daarin hoorde ik geluiden van dingen die ik helemaal niet zag raakte haar hand en volgde de lengte van vingers tot aan de eerste polsband las daar haar levenslijnen die in meervoud alle eindes onzichtbaar lieten verdwijnen…

In Friesland is us Atsje overleden, Meervoudig schaats- en wereldkampioen, Die net als eerder Fanny Blankers-Koen Na(ast) haar gezin haar tijd aan sport besteedde. Topsporters met daarbij nog een gezin, Twee vrouwen met de status van heldin.…

soms draagt een vinger heel de hand zij schitterde in ring jouw diamant kaatste in facetten liefde die jij nooit in woorden kon vertalen las de kleur uit je verhalen je briljante niet in setting maar straalde puur natuur in een meervoud van karaten kan jouw glans nooit meer verlaten alleen voor mij ben jij voorlopig nog te…

Koet – koeten, dus méér koeten zijn meerkoeten en ik herhaal, dat zal nog een keer moeten: meerkoets als meervoud is meer fout dan goed. Nee, meer nog (ook al brengt dat weinig goeds): meerkoeten leiden vaak tot mínder koets.…

Dit ben ik vaak geweest: een man op een landweg, een man in een vliegtuig, een man met een vrouw. En dit ben ik vaak geweest: een man die zich onder een steen wou verbergen om geen licht meer te zien. Deze twee mannen, ze dragen mijn koffers, ze lezen mijn kranten, ze verdienen mijn brood. Samen trekken we door het geluid en de lucht…

Op afstand keken wij elkaar plotseling in d'ogen Een heel mooie tijd van nazomeren onderweg naar Binnenkort in de maand mei, leggen verliefde vogels in meervoud hun ei Ook al was het toen eerder op afstand Het maakte mij blij…

Contrasterende tinten staren mij aan, waanzin in de meervoudige betekenis van het woord. Ik waan mij in een netwerk van zorgvuldig gecomponeerde buigingen en strekkingen. Stelselmatig poog ik concentratie te verheerlijken. Gevoelens beneden het vriespunt, doch hittebestendig. Hijgend hap ik, naar vurig verlangen.…

Wat er al wel niet meurt daar bij de boer, Och, kon men ons daar ook maar van verschonen. Je zult maar naast die koeienboeren wonen, Die mest, en dan dat ingekuilde voer. Pakt men de stikstofuitstoot stevig aan Dan is het met die stinkstof ook gedaan.…