Alle inzendingen over holtes in geheugen

Haat houdt zich steeds op in nauwe holtes, kruipt voort, steunend, wringend, zoekt almaar.…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

Wanneer geheugen langzaam verdwijnt, wanneer je niets meer onthouden kunt, wanneer "gisteren" verdween, zomaar is het " denken" verdwenen, wanneer herinneringen weg waaien, zonder dat de wind aanwezig is je niet meer weet welke dag er komt of zelfs welke maand het is, wanneer geheugen oplost in het niets je ons ook niet meer herkent, is…

Achter mij vergeten dagen als spelonken gehouwen uit harde rots gapend als lege graven waarvan steen gewenteld is. En ik blijf zitten met veel vragen waarom zoveel graven om te rouwen waarin geen licht meer schijnt is dit om de toekomst op te bouwen waar verleden langzaam verdwijnt. Komen die vergeten dagen eens terug in ons bestaan…

ze ziet boomtoppen die zich geluidloos voor de ramen bewegen ze denkt aan het strand en het zand dat dagen later nog in haar schoenen zat ze hoort de paarden die tot hun knieën in de bagger staan de vrouw voelt de zachte omarming van de tijd het kind dat ze pas geleden was…

in mijn geheugen is het net herfst waarin takken praten met bladeren traag in het vergane landschap dat zijn gezicht laat zien in beeld van zwart blad waarin ik verdwijn in een dode vorm van bestaan de noodlottige glans van denken…

Nu ik 't mij weer herinneren kan geniet ik terug met volle teugen, 'k was er uren van in de ban, van dat ene woord: Geheugen!…

Links bij mijn oor is het warm en nat mijn oog dwaalt af valt bij mij weg het asfalt glimt mij tegen storm en regen zijn tot zegen ik ben op weg rondkijkend zie ik boeken kaften op een rij gelezen en vergeten was het heg noch steg luisterend eerst links dan rechts hoorde ik weer stemmen doof zijn, niet begrepen weer iets weg…

Hij bestaat nog de boerderij in mijn geheugen. Ook neven en nichten weten ervan nu is er gras, bomen en een oude man met een boxer. Een plas op de plek waar mijn oma kookte, drollen waar mijn opa rookte... Toch laat ik een traantje als ik daar sta en denk aan opa met zijn roestige spa.…

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

Soms een glimp ontwarend tussen de mistslierten van ‘t geheugen, even is het beeld weer daar, duidelijk en kristalhelder, maar slechts na enkele seconden blijkt alles weer een leugen.…

Laatst ontdekte ik een leugen In mijn werkgeheugen. Ik wist niet wat ik zag, Kon niet zien waar het aan lag, Ik kon me er ook niet op verheugen. De ontdekking van die leugen Zal mij nog lang heugen.…

Compleet met sleutel, pasje en rijbewijs alleen zijn geheugen nog: want DAT zat er niet bij!…

het geheugen is een kneedmachien ze kneed het verleden vervormt het tot een degelijker iets dan het was voordien weet ooit die jou zo bezwarende leugen zo te kneden tot iets wat mogelijk lijkt te deugen vertaalt iets in verzachtende of juist hardere beelden naar het heden zodat het voor jou nu misschien beter of zwaarder te verteren…

Het land is moe van achterklap en leugen Helaas voor Mark: wij hebben wél geheugen…

In de walmende smidse klinkt verward gehinnik, als seringen krult adem uit angstige holtes. Brandgeur zet de nacht in een haastige gloed, de paarden vertrappen rozenstruiken op hun vlucht.…

Ze drinkt haar koffie zwart in ‘t grijs decor van stamcafé blaast rook in de lege holtes van uren Daar droomt zij kaders voor samen alleen aan een tafel voor twee waar tijd in trance verglijdt maar soms net te lang kan duren…

Ik herhaal je zonder begin of einde herhaal ik jouw lichaam De dag kent een smalle schaduw en de nacht gele kruisen het landschap is onaanzienlijk en het mensdom een rij kaarsen terwijl ik jou herhaal met mijn borsten die de holtes van jouw handen imiteren --------------------------------- uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

GEHEUGEN SPREEK* De waarheid. De waarheid Geen quatsch. Geen leugen Slechts eerlijk spel GEHEUGEN SPREEK Mijn speurtocht.…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Jij maakte een selfie op een golfbreker schuimspatten in vlokken omhoog jij leek uit alle macht te schreeuwen Maar ik kon je niet verstaan, hoewel met mijn middelvingers in de oren kwam jij via de neusgaten naar binnen Daar stoffeerde jij mijn holtes en bijholtes met een hoogpolig, sneeuwwit tapijt van aaneengenaaide ijsberenvellen…

Hoe ze ook roepen en graven, hij bezit de gaven, een kunst die hem is aangeboren, liegen … daar wil hij niets over horen. Zijn smoezen zijn al jaren afgekloven, toch moet men hem op zijn woord geloven, tenslotte doet hij zijn “stinkende” best, en stinken doet het … het parlementaire nest. Al jaren weet hij zijn lof te kraaien, steeds weer…

Ongeduld slijt van de toekomst Dagen die weten noch zoeken Die lang kwamen en kort bleven Voortdurend tellen latend Gerust bemeten lijnen tonen Vergeten gelopen sporen Leeg in het beeld vanavond…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

De gaten waarin je ogen en de muren van stof opgetrokken door dat ene woord. Een oude traan, erosie van gedachten, de stem die door duizend gangen galmde om te verstommen in leegte.…

vaag wist hij nog hij zag dat vraagstuk opgelost ergens in een studieboek had hij van die bladzij toch nota genomen in zijn grijze brij boordevol gestampte feiten en zoveel zachtere dromen tot het besef gekomen dat zij naast hem stond die dag vond hij het juiste antwoord weer via haar gulle lach…

Verzonken gedachten in een verdronken geheugen is de trieste balans van een werkzaam leven, er is geen moment, dat zuurstof verandering brengt in de situatie. Het geheugen is verzopen in de gedachten van het gehele leven…

Was tussen de draden van mijn geheugen geweven. De blik op oneindig geen tastbare bezorgdheid om de toekomst. Haar verleden op nul. Nieuwe oorden zal ze verkennen onbeschadigd zoals ze is broos en fragiel zorgeloos en aftastend naar een leven.…

Jij bent nog steeds bezit van mijn geheugen. En die ene wens wil ik maar niet verzaken. Want na al die jaren gaat geen dag voorbij van weemoed en van rusteloos ontwaken, denkend, lag zij maar aan mijn zij.…

Ha Claire, da’s lang geleden. Hoe is het met jou? Ik schrik op, doe een stap achteruit. Ik ken dat gezicht. Een spook uit het verleden, al is ‘ spook’ niet het gepaste woord. Die blonde krullen, bruine ogen en sensuele mond zijn wel niet meer wat ze eens waren, maar mogen er best nog zijn. Een schoonheid blijft een schoonheid, Ook op rijpere…