Alle inzendingen over holtes in geheugen

ik zag nog nooit een kiezel eender aan een andere er ontbreekt altijd wel een moment aan eeuwigdurend mijn geheugen valt uit een foto kleurt de hemel als silicaathoudend gesteente in beton gegoten tot men ingrijpt van staatswege…

De wil was er,gezocht heb ik op plekken waar nooit iemand is gegaan waar hart en ziel zich kruisen in de aarde van het bestaan kroop door de holtes van mijn wezen zwom in het diepste van mijn ziel klom over honderde illusies waar ik duizend malen viel heb daar mijn weg gevonden aan het puntje van mijn tak vast moest ik mij houden…

Mijn afdruk verraadt alle pleisterplaatsen waar wij ooit samenkwamen mijn borsten geven richting tonen reisverslagen over getrotseerde afdalingen op muren van mijn onderrug staan onze leuzen gekalkt in zacht gekreun en in holtes van mijn kniëen zetten butsen zich schrap in jouw zoektocht naar houvast.…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier een gastvrij waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een ander vergezicht van blokkendozen, moeiteloos…

niettegenstaande het droge geschrijf hakkelen woorden door huiver over torens naar het nieuwe in stadse stappen door schemerig geruis waar toekomst de straat is met soms nog wat losse tegels waar het onzekere licht uitbreekt door de holtes van het laatste verdriet waarin onze harten razen in de storm van volwassen liefde…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

Verborgen achter holtes. Verdwaald in de geest. Bedreigd door het heden. Verzonken in de spiegel. Verborgen in gedachte. Verdwaald in de ziel. Bedreigd door het verleden. Bedreigd door geraas. Verdwaald in melodie. Verborgen achter ritme. Verzonken in optreden. Bedreigd door een wereld. Verdwaald in een dal.…

Voor het onthouden van elk commentaar is een groot geheugen nodig Voor het zich onthouden van elk commentaar volstaat een klein geheugen en een grote doofpot.…

Ik zoek de zomer in mijn geheugen de geur van liguster geur van geluk en de lijster slaat slakjes op het terras Ik zoek de zomer in mijn geheugen paarse seringen en blauwe regen bloeiend in elkaar verstrengeld, en wij Ik zoek de zomer in mijn geheugen de geur van liguster vervlogen geluk.…

Van Sonja weet ik nog het meest  omdat zij d'eerste is geweest De dagen met Christine  zijn slechts herinnering De week met Truus  is nu confuus En wat Marianne betreft:  die kon niet velen dat mijn hondje keft En met Ida,hoe zat dat weer? Ach ja, dat was een feeks, zonder meer Voor jou, Suzanna, leed ik nog het meest  daar je me ontrouw…

Als men mij waardeert om wat ik ben, geniet ik met volle teugen Als men mijn onderwaardeert om wie ik ben, met mijn soms achterblijvende geheugen kan ik zeggen, klip en klaar dat mijn geheugen niet kan worden opgewaardeerd.…

Momenten van tijd in een hier opengeslagen fotoalbum De mooiste herinnering in meervoud in mijn vitrinekast Volop trots, in het licht, achter glas momenten van ervaren van toen en ooit hebben gedaan Matroesjka's, Toetanchamon bijzonder Portugees en veel Chinees Beer in avondschemering verzameld geheugen, zonder last Vrijheid opent verhoogde…

De onaantastbaarheid van iemand anders zijn geheugen zit als een gesloten pot mayonaise onder water repeterend voor een obsessie vol met tegenstellingen in een ongemakkelijke situatie op bevrijding te wachten…

het was bomen bloeiden berken stonden in blad weilanden leken op een uitgestrekt groen tapijt waarop de zon gul en warm haar licht strooide bovenop de heuvel van het beukenbos schitterde een uitbundige eik haar bladerdak was een troostende moeder die bescherming en verkoeling bood aan wie geborgenheid zocht het werd het beukenbos…

In het park waar de nacht het water steelt Vergeet het licht haar stralende humeur In de diepe holtes van het donker Verliest de liefde haar verlegen kleur Daar sterven schimmen in het duister En de schaduwen omhelzen elkaar Er brandt een vuur zonder rook Vlammend heet maar onzichtbaar Als het vuur de nacht vervolgt En de passie angst verstijft…

een luide roep rondom dwingt stemmen af, die geloven in verborgen holtes van een weggezwegen dag je mag verbloemen wat je niet wilt zien een deken leggen over alle zwarte dieptes waar hun witte onschuld rust maar de wereld draagt haar erfenis van uitgemergeld leven in de kamers van de dood toen hun nood niet verder kon liep er slechts…

idioten het ging niet om leven of dood de waarheid lag tussen stenen het had een lichaam dat elke dag in de spiegel stond alleen was het kaal en er kwamen bomen uit de holtes haar huid was van leer een vriend vertelde dat het door de herfst kwam raaskallen maar het was er nog we lachten op sterven na is geen andere mogelijkheid…

het ging niet om leven of dood de waarheid lag tussen stenen het had een lichaam dat elke dag in de spiegel stond alleen was het kaal en er kwamen bomen uit de holtes haar huid was van leer een vriend vertelde dat het door de herfst kwam raaskallen maar het was er nog we lachten op sterven na is geen andere mogelijkheid waarom bomen…

Zo wordt de volgende dag mijn geheugen weer uitgedaagd maar het is een verloren spel. Alles wat gisteren was is vandaag weer vervaagd. Toch speel ik iedere dag weer met mijn geheugen, maar ik weet: alles wat ik speel is een leugen.…

Zijn geheugen stuurt zijn gedachten steeds op pad -- langs haar ogenglans.…

Mensen denken wel: hij heeft een goed geheugen -- maar ach, het heeft hem.…

Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen over de eenzaamheid, vallen als tere druppels in de kleine holtes van mijn stil en ongebonden zijn. In de stilte kan ik leven, ik kan daar zijn zonder beven. Niemand die me daar kan kwetsen of mijn lijden in leugens kan schetsen.…

Het lichaam is een eenzaam ding met plasma, beendermerg en smeer en kleine holtes vol geheim en drie, vier klieren voor plezier. Het kreeg twee handen voor iets liefs, maar zelfs twee handen zijn alleen gehoorzaam aan het protocol van een of ander kolderdier.…

De grijze massa van je brein, dat gedeelte wat geheugen heet, kan aardig met je op de loop gaan. Dat geheugen kan enorm groot, maar ook angstig klein zijn. Op het moment, dat je dingen vergeet, is 't niet zo, dat je het niet meer weet?!…

Ik kan niet meer in je geheugen treden. Elke vorm van herkenning wordt vermeden. Ik ben je kwijt. IK ben je kwijt. Het heden is niet meer het verleden. Wat we doen is niet meer wat we deden. Ik ben je kwijt. Ik ben je kwijt. Het geheugen is noch heden noch verleden Los van de alledaagse realiteit ben ik je voorgoed kwijt…

Zo word de volgende dag mijn geheugen weer uitgedaagd, maar het is een verloren spel. Alles wat gisteren was, is vandaag weer vervaagd. Toch speel ik iedere dag weer met mijn geheugen, maar ik weet: “Alles wat ik speel is steeds weer een leugen”…

Tevreden zijn met twee hectaren geheugen en vijf aren grond…

bevroren de ramen met ijsbloemen bedekt jouw ogen die naar buiten kijken De tuin gelijkt een woestenij de bomen kaal tot op het bot op hun bast onze handen gelegd voel het kloppen van hun sap Zullen we blijven voor de maan of weggaan met de sterren Wil je niet meer het licht delen van een op- en ondergaande zon Lijf tegen lijf de holtes…

Als herinnering ben je veel aardiger dan in werkelijkheid mijn selectief geheugen stripte je nare trekken…

Zij blijft steeds in je geheugen hangen...…