Alle inzendingen over hoort

Gebries en vuig gebral, is alles wat men hoort. Halsstarrig wendt men af, het trotse, harde hoofd. Een komend hemels godsgericht? Daar wordt niet in geloofd. Er was en is geen spijt, voor al het zinloos kwaad. Zelfs al zou dat wel zo zijn, dan nog is het te laat.…

nu ineengevlochten leed de bloei uit heel jouw leven heeft gehaald betaalt de tijd zich terug voor eeuwig jong ben jij, jouw glimlach zweeft voor altijd in mijn hart, mijn hoofd in al mijn dagen helpt het me je te dragen, in mijn oude moederziel alleen de lengte duurt maar voort het hoort niet, dat jouw zachtheid zo verviel en immer…

't Komt zoals het komt, Je weet immers niet beter - Dagen bitter en zoet, Alsof wat dan ook Er nog toe doet - De stroom van die rivier Hou je toch niet tegen, Valt het goed, lach dan maar Valt het tegen, laat dan Je tranen gaan ook al hoort Het niet, het huilen van een man; Je leven is een avontuur, Het eind meest ongewis,…

je loopt een beetje en je denkt wat in je hoofd bijvoorbeeld dat zij zo leuk is misschien moet je haar bellen intussen zie je wat krokussen bloeien volgens de media maar dat zie je zelf niet en denk je niet aan als je al iets ziet is het haar gezicht haar haar, haar ogen, haar lach en haar stem die je altijd hoort al zo lang in het…

Ongelooflijk Zie de DNB heeft het gevonden JA de pensioenen wat zijn ze vindingrijk Je hoort ze wrijven en krabben over de koppen Daarom zijn ze ook zowat kaal denken ze nou werkelijk dat wij gek zijn DE volgevreten kaalplukkers kon je verwachten toch naar de miljarden gift Niet zeiken oudjes er is nog Drees En wat geld heeft loopt niks mis…

zoals het moet hij wandelt zachtjes hij sloft eerder wat hij is niet meer bij machte zijn voeten de een na de ander op te tillen hij mocht het graag anders zien maar hij heeft toch niets meer te willen anderen hebben over hem besloten hij moet hier weg naar zijn idee wordt hij levenslang opgesloten maar wat is nog lang voor hem hij hoort…

Als al dat eens normaal was raar is Schilder dan met woorden, rijm met verf Praat dan met schrift, schrijf gesproken Maar doe het zachtjes, zodat iedereen je hoort.…

in de nacht hoort hij de roep van de uil hij ligt naast het hulpeloze lijf dat geen vin verroert zijn overvolle hoofd herkauwt draait en maalt iedere steen op de achtergelaten weg keert hij om de dood komt niet altijd aan het eind van het leven hij denkt aan de klare lijn de kunst van het weglaten alles en niets zal…

Een waas, een geluid, is het enige wat je ziet en hoort. Je bevindt je in een nieuwe dag met enig zonlicht in de verte. De mist lijkt in stilte langzaam te verdwijnen.…

Nu is het wel duidelijk, nooit ben je bereikbaar, zit je gesloten in je Ospedale della Pietà en je kijkt over het wisselende water van de lagune, in de ruimte van de Riva degli Schiavoni je hoort de klanken van de viola d’amore en de stemmen van de meisjes die je laat zingen over de vruchten van hun schoot: nooit jouw zonen die je niet…

hebt geen schaamte ontdekt geen blote ontboezemingen je zocht vergeefs naar een dubbelleven opwindende intimiteiten een lijk in de kast, geheimen tussen de regels In die oude statussen heb ik geademd, voor jou zijn ze leeg, saaie kamers verstoft en vol spinrag Houd ze maar als herinnering Het deert me niet dat jij was waar je niet hoort…

Voel je dan wroeging, voel je spijt, wanneer je hoort: straks wordt ze gecremeerd? Ik vraag me af hoe je je voelt als zij wordt weggedragen En jij, jij bent te trots daarbij te zijn. Voel je dan iets van binnen knagen? Of blijk je eenzamer dan zij te zijn? Ik vraag me af hoe je je voelt……

zal ik ooit nog durven dromen nu jouw lach mij werd ontnomen wordt een dag nog steeds herboren als ik in jouw tranen de nacht verlies hoor ik een lied in verdwenen stilte waar de nachtegaal gezwegen jouw stem niet meer hoort vraag ik mijzelf in hoeveel dagen de stilte wordt doorbroken wanneer ik ooit weer mag ontwaken in…

Ik strijk de kwast langs jaren vang gehuilde tranen op slik verdriet vooruit naar morgen verscheurd door gedachten breekt mijn lach de kalender door de laatste weken ik tel stil op mijn vingers de laatste dagen, een witte cirkel om mijn ringvinger tekent de tijd, aan de linkerkant waar het hart hoort te zitten, is…

Hoort erbij, ongehoord, onverstaanbaar, ongestoord. Nodeloos geluidloos, onbekend, niet gewend, troosteloos, voelt waardeloos. Toch welwillend, onhoorbaar gillend, luister 't gefluister. Voelbaar verstaanbaar, breekbaar lichtpunt in het duister.…

tocht die als van ver langs koude beenderen strijkt de toeschouwer ongewild met verschrikte blik verrijkt de leuning kraakt gespannen benen uitgestrekt in rust een rilling neemt gedachten mee kleine haartjes panieken onbewust een bijna leeg vertrek verhaalt niets meer dan een half woord van binnen schreeuwt de angst maar niemand die het hoort…

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

Realiteit is kwetsbaar en woorden gevangen soms is horen niet meer dan goed luisteren als je maar niet hoort dat wat je horen wil want dat is kil.…

van koesterende warmte zij hadden al te lang in de kou gestaan denkend het is gedaan in onvoorzien heb jij niets kunnen regelen toch zal jouw lach alles bezegelen samen is voor allen hartverwarmend op het juiste uur en de goede plaatst juist omdat warmte gedeeld en meegenomen wordt omdat het bij mensen hoort…

Je hoort geen stilte die luider snikt dan legers meeldraden - ze vechten voor wat licht - schrijf met glazen woorden de scherven op hun dode bloemenmond. de tijd eet geld met hopen en af en toe zich rond. ------------------------------------ uit: 'Een dode speelgoedvogel', 1969.…

Ik kan schrijven waarover ik wil alleen: lang niet altijd wil ik en ook het onderwerp moet bij mij horen En zulke onderwerpen zijn moeilijk te vinden ze moeten je in de schoot vallen en dan plots denk ik: hé, dat hoort bij me Zo ben ik een nachtegaal in de herfst een krekel in de nazomer, een kind van het late seizoen: ik ben oud Met…

Want achter die lege ogen, Hoort geen toekomst vol pijn.…

Hoe ik zat met dat boek in mijn handen Dromend dat ik een groot dichter was Kopland, Nijhoff of misschien wel Kloos Maar dat ik toch voor het leven koos Zoals het kwam zo leeg en langzaam Zittend op mijn stoel kwam het voorbij Niet als een film – zoals het hoort En valt eigenlijk beter uit te leggen Door gewoon niets te zeggen En te kijken…

Een pen van het diepste blauw Ontmaagd het gelige blad Tekent sierlijk de bouw Van haar fantasiestad Waarin mensen slapen in wiegen kindjes die hen in slaap sissen De vissen kunnen vliegen En vliegen vredig vissen Tot een plotse pennentrek Het geluk in de kiem smoort Zo bouwt de dichteres een plek Waar alles is zoals het hoort…

vreemd kijkt de kamer mij aan de balans is verstoord alsof er niets meer echt bij elkaar hoort alles toont een eigen gezicht in het nieuwe licht dat is gaan schijnen het samen is snel aan het verdwijnen waar tijd liefde in verbondenheid heeft gebracht is alles zich ineens bewust van nooit gebruikte kracht is er nog plaats…

langzaam schraalt de wereld in wantrouwen en angst de openheid is opgedoekt we zien en verstaan elkaar niet goed wat we ook proberen zij zullen het toch zelf moeten leren hun rollenspel verandert helaas niet nog steeds de man gebiedt in rijen komen zij maar het tij gaat keren in terroristen weren wie in naam van allah doodt hoort…

Hoort het suizen van de lucht waarin honigbijen zoemen neemt uit die somberheid de vlucht naar het land waar bloemen bloeien.…

Op stille avonden denkt ze nog weleens dromerig terug aan hem haar jeugdliefde met een tedere glimlach in haar ogen wat hield ze van hem soms hoort ze nog zijn warme stem en stillekes in haar hart staat zijn naam geschreven met een gouden pen onuitwisbaar al had ze later ook weer lief gehad op andere wijze de herinnering aan…

de man loopt met haar op neemt in het veen 't gebaande pad en houdt het voor haar open pas later ziet hij dan de spiegeling in 't stille water van de afgeknotte kale bomen waar zelfs de kraaien zelden komen zij hoort hun roep er was veel liefde onderweg zegt zij, vooral van hem die zich verliezen kon en niet eens groots of zeer meeslepend…

Al die dingen op een rij Doen mij zeggen Jij hoort niet bij mij…