Alle inzendingen over horizon

Een strijklicht dat zijn schaduwen uitstrekt naar onbereikbaar geworden, al verwilderde plekken om wat zich er ooit voltrokken heeft en misschien nog steeds niet is gewist – met de wolken wegdrijvende, weer te binnen geschoten, willekeurige momenten, maar er is zoveel horizon waarachter ze vervolgens moeten verdwijnen, terwijl een afgelegen…

Als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in het ochtendgloren weggerold het wikken in het wegen, onder de krakende karrenwielen van dromen, moest te veel worden afgewogen, gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam moet zijn, zichzelf moet verdienen moet maar wegvloeit in de wind van een veranderend klimaat…

mens zijn is herberg geven dag na dag van minuut tot minuut met telkens weer nieuw en onverwacht komend en gaand bezoek waar een rugzak staat op weg naar de horizon willen wij thuis geven aan voortdurende vindtocht van vreugde en verdriet depressies ook of wanhoop ook als de bagage schaamte blijkt of venijn met en voor elkaar ontvangen…

De zon stijgt uit boven de bossen aan de horizon, zet het rag der boomkruinen in een aarzelende gloed. Een moment geleden renden twee reeën links uit de driehoek van de nog verrassend groene weide.…

en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen zijn geen dingen die we willen je bent mijn horizon…

Daar waar vrije vogels tijdloos vliegen, voorbij een eindeloze horizon.…

En toch ben ik gebonden aan mijn schip, voel ik, ver achter de horizon, jouw baken branden, roepen en verlang ik ook naar de thuishaven, noeste arbeid voor de volgende reis – ik kan nergens blijven, ik wil nergens blijven, niet in een lichaam, niet buiten dat lichaam...…

en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen zijn geen dingen die we willen je bent mijn horizon…

Wanneer we, tot voorbij de horizon, in toeval onze bestemming blijven zien.…

In een krans van nevel stift de lippen van het avondrood de wimpers van de horizon het getijdenwerk van gesmolten sterren in het verleden ontsprongen uit de geest uit de grond gehamerd, die van honger is overleden door de zonnegod geraakt zwellen trommels aan waarin de mensen hun ware krijgskleuren tonen en smaakt altijd naar meer…

straalt bij nacht er zit geen bijgeloof in kracht luister naar de zachte fluistering een diepe adem bevracht de nacht nu ik al zolang op jou wacht er dwaalt een bijzondere gedachte door de voorjaarsparken van de stad streel me voor het eerst jouw intieme tederheid ik heb behoefte aan liefde hartstocht, eenvoudige passie de nieuwe horizon…

Ze heeft overwogen of ik haar spoor kan blijven volgen of heb ik dat mijzelf verbeeld of voorgelogen, mijn leugens verbleken meestal in het eerste morgenlicht, daarvoor is zij voorlopig niet gezwicht, op haar horizon is zij nog niet uitgekeken. Voor mijn jongste kleinkind.…

Achter kim annex horizon, het vlinderlicht slaapt achter sterren bij het opstaan voel je het met je ogen dicht het heeft een betamelijke verlegenheid draagt z’n stralen in appelrode wangen, niet om te proeven of te vangen, je kunt ze aan de kale taken hangen, ze zijn de gave als onbevruchte vrucht blozend als meerdere zonsondergangen…

De dag is weer geopend als een boek, eerste pagina bedrukt met wolkenveld en mensen duiken somber en gekweld ergens warm in droog beschutte hoek luid mopperend op wind en regenvlaag dieren blijven schuil in hun warme nest de horizon blijft grauw van oost tot west of zon vandaag komt is nog maar de vraag.…

de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de war, het spoor bijster, uitzichtloosheid versmalt zich en wordt zogezegd star . geen mens ontkomt aan overgave immers zijn zelfredzaamheid vertoeft doorgaans in ijle lucht doch om zich weer aan enig zelfvertrouwen te laven is saamhorigheid vereist als een helende vrucht…

De toekomst is een horizon. Is de zee die ik nu kan zien. Ik moet er echt niet aan denken, om een denkend mens te zijn. Vroeger was ik een wijze wolf. Ik wist niet wat een riem was, voordat de mens bestond. Een broek of rugzak draag ik niet. Lopen doe ik in mijn blote kont. Mensen houd ik aan een lange lijn.…

ik mocht je huis betreden de gang was donkerlang je kamer was een lach en in je ogen zag ik alle kleuren van het bloemetjesbehang je lippen kusten uitzicht op een verre horizon die pijlsnel nader zwom toen zwoele blikken liefde vroegen zonder schikken ik opende in diepte die de tijd verzegeld had jouw overgave maakte passie los…

geen files op de Waterweg alleen de tijd staat stil de boulevard, net aangelegd de horizon, onzichtbaar kil een wereld drijft voorbij beladen met containers een stil gebed, geen averij maar winst voor ondernemers ze varen uit, in stalen huid met vracht, vakantiemensen op volle snelheid ligt de schuit een droom met al hun wensen we…

de warme wind draagt zomerse geluiden bijen snorren speurend rond de mier verlaat de grond op zoek naar andere bruiden een kerktoren rimpelt horizon laat zachte tonen luiden nee, niet weer uit Muiden we breien uren aan de dag totdat het duister mag in schemering komt licht zijn eigen schaduw tegen in overwegen besluiten ze de nacht…

Er is een horizon vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende…

Zou je niet ook graag een keer met hen naar de horizon toe willen vliegen? Een rondje van boven naar de vuurtoren kijken en luisteren naar de golven die verhalen vertellen van de zee?…

In het zicht getreden, kompas wat verlegt, geen naald, nog koers, nog horizon, modaliteit dan, ik streep je weg, tegen ooit, tegen ooit, tegen ooit, oud besef, nieuw quadrant, bevochten land.…

golven van de zee zijn geen vader omdat zeelieden geen heimwee kennen bergen slijten door regen en dromen herinner de eerste belangrijke nacht er liggen eindeloze velden in heimwee graslanden groener dan jouw verlangen omdat dagen onder een plafond hangen jij telkens ergens anders bent dan hier er groeien grenzeloze dromen achter de horizon…

en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt, de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen zijn geen dingen die we willen je bent mijn horizon…

mens vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd vertoont wel gaten is 't door heimwee dat ik schrei 't Zwak licht boven de horizon…

vragen houd ik de hoop op liefs levend In de stilte van 't stil verlangen dwaal ik in 't duister van de tijd Hoef ik geen pijn nog te vangen daar ik wandel in de eeuwigheid Hoor ik nu opeens zacht praten door het leven, zover achter mij Maar de tijd vertoont wel gaten is 't door heimwee dat ik schrei 't Zwak licht boven de horizon…

we varen op een zee van tijd het strenge vaderland ligt achter ons we zijn ervan bevrijd de kinderen met goede wind verzeild gekoesterd en geklonken en waar de diepte is gepeild de bittere herinneringen in zee gezonken ik heb je in de bloei gekend jij zag mijn wilde streken en gaandeweg werd onze horizon vanaf dezelfde plaats bekeken…

ik daalde af op gladde treden angst was ik vergeten want de onderwereld was mijn ergens bekend gebleven uit de vroegere aarde die in een apocalyptische distorsie was geraakt en door de mens zijn schepper verloor te midden van die altruïstische beelden huilde ik het verdriet over deze teloorgang weg in een lichte streep horizon…

jij hebt de kale vlakten van mijn geest gezien verschroeid en verdord door een brandende zon die in het zenit het gouden vuur spant tot waar het ondergaat in een ronde horizon zand vroeger is ook hier de regen geweest met een dagbloemen die bloeiden tussen het razendsnel opgeschoten gras in een weer droge plas ook in deze…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter.…