Alle inzendingen over horizon

achter mij loopt de weg weer tot de horizon.…

In duizenden druppels vocht uiteen gevallen flarden herfstsluier geworden beneemt het de zomer de adem glijdt het talmend in rust omfloerst het ogen met de bomen tot grijze fluwelen de horizon ontnomen in het stille witte waaiende een sprankje zon jaagt het op de vlucht om verloren lommer de bladgele en rode…

Het bracht het oeuvre van slechts één man die in eigen akte regelmatig de eigen horizon naar de wereld wist te verleggen, maar ook hij aan de laatste grens van bladzijden is gebonden, waarin nog altijd een open einde ligt verborgen. Naar aanleiding van het overlijden van schrijver/dichter Harry Mulisch…

mijn hand de hemel niet plukken kan Waar dorre bloemen mijn vermoeide aangezicht ontsieren en de echo van lieflijke klanken wegsterft Ik vind ogentroost klimmend tegen blinde muren in vale herinneringen aan een zacht bemoste bedding waar ik mij te ruste leg als de zon zich verduistert en de zee zich hoog optilt aan de horizon…

Een trage lange trap leidt langs prikkeldraad waarin flarden plastic de wind trotseren heimwee naar de inhoud die zij eens omhulden slijt langzaam door tot verleden is vergeten al starend naar oneindig hangt een meeuw zwevend voor het einde van de horizon daar is de zon die schijnt lijkt alles lichter in het nu de dunne draad aan…

het ontgaat mij immer minder dat de horizon vertraagt en het land van morgen verse bloemen draagt maar ook van de tafel waaraan ik eet telkens een stoel wordt verborgen het is een berg beklimmen die weliswaar het uitzicht vergroot maar waar ik aan de top, geheel alleen, mijn laatste liefde ontmoet; ik noem haar de dood hoe het ademen…

Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken.…

valt licht kantelt mijn horizon of scherpt haar schijn aan het steen van de dichter die van drinken en dromen weet kom leg je hartslag in mijn hand vals licht dwars elke schaduw lees mijn woorden op je huid of dwaal fluister langs het oor van de dichter die van liefde en afscheid walgt alle kleuren herkent hij geuren en zout van lief…

Maar verleden is geen heden En heden is geen verleden Zo vaak geleden Mijn ziel was overleden Nu sta ik hier Kijkend over het land Groots en fier Geef ik jou mijn hand Een klein meisje dat naast mij staat Een klein reisje Die nooit meer overgaat Dochter is hoe ik je noem Mijn leven en mijn heden Annabel mijn bloem Met jou mijn horizon…

december gebons op de deur gezellig samen, cadeaus en goed humeur na verlanglijstjes en smart gelukkig niet voor niets gewacht soms mis ik die onwetendheid want die leuke tijden zijn allang voltooid verleden tijd met zijn aanwezigheid verloren we ook jouw gezelligheid en na al die jaren is dat nog steeds een strijd als de stoomboot aan de horizon…

vruchten in een valies als ik naar het onbekende noorden reis laat mij zwerven over een rijke appelzee, ik neem alleen het klokhuis mee naar een groene morgen van de overkant laat mij daar van je malse loten eten indien ik heb getwijfeld om me te laten zaaien in een vergeten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de gevederde horizon…

Een nieuwe horizon raakt de haartjes in je hals, daarachter leggen duizend schaduwen een groene toekomst uit. Het doel, mijn ongeduld zo van de dromenwagen getild. Gedeeld door beide lippen, vanaf een tere huid, op handen gedragen naar het gereserveerde plekje in het landschap.…

En wij zijn reizigers Langs dezelfde weg Aan wie alle verre Doelen zijn ontnomen Door het kwaad Dat aids genoemd wordt, Vieren vakantie Niet in de verte Maar hier dichtbij Ons zicht beperkt Tot de twee-en-zestig Parkeerplaatsen langs De autoroute du soleil Twee doen we er elke Dag, twee, en niet meer Wetend dat onze horizon…

En de een'ge kleur in 't blank en zwart van rouw Is, donkre bloedvlek op de horizon, Droefrood, de mantel van een vissersvrouw.…

De zee is achter de horizon. De maanschijf glijdt laag over het water rondom heldere stippen spiralen van rust en beweging. Ik luister. Voor mij alleen maar het gerucht van de branding. Dit weten van einde en begin een niet te meten oponthoud. Branding van herinneringen littekens - waaruit ben ik losgescheurd?…

kronkelwegen onzichtbaar in gedachten als een clown in droef besef waar de mensen om mij lachten en negeerden mijn humeur slenter ik eenzaam langs de grachten nergens ooit een open deur er slaapt een schim in mijn geweten daar waar de dood de vijand huwt heb ik mijn proviand gegeten de waarheid nimmer geschuwd kom we gaan vandaag naar de horizon…

ik mijmer kringen in de vijver zonnen in het gras sculpturen aan de horizon bladeren verwoorden onuitgesproken zinnen die kleur geven aan datgene dat tot voorkort voor onmogelijk werd gehouden, vooral nu toch spreken tongen niet van het kwade zoals dat serpent zou hebben geschilderd verkiest zij blindheid boven roem daar haar glas immer half…

je bloeien van lente tot herfst van begin tot eind als de schoonheid verdwijnt als de zon zo zul je branden van oost tot west van warm naar koud zo word je oud als de sneeuw zo zul je sterven tussen koud en warm rijk en arm tussen oud en nieuw tussen klein en groot tussen leven en dood als de sterren zo zul je schitteren aan de horizon…

en je marslijn rond de rechte lijn verdroom ik vertel me meer woorden en je witte regels letters uit je spiegelbeeld kom en volg me leer het leven schrijven nu en op de lijn niet ertussen dat benauwt de kou heeft ons te lang bevroren we zijn herboren in elkaar sluiers en schillen zijn geen dingen die we willen je bent mijn horizon…

Waar het kristallijne venster mijn woorden terzijde schuift het winterlicht binnenlaat dat naakter is dan mijn blote huid De klok een witte tijd aangeeft ik mijn adem bladstil zie hangen boven een deken van stuifsneeuw het vroegste zwijgen mij toedekt De ijle wanden witte vlaktes zijn die ik om mij heen kan vouwen zodat de lijnen op de horizon…

Mijn lief gedicht laat mij nu dan hopen op een stille plek achter de horizon waar ik mijn pen in goud kan dopen.…

Beelden van witte stranden omarmen mijn utopie met blinkende sterren aan de horizon terwijl je verlangend knipoogt en verleidelijk naar mij lacht die dia portretteert de virtuoze affectie met kaarslicht dat ons silhouet laat dansen tegen de wand zo voel ik indringend de ingelijste foto op het nachtkastje elke nacht.…

Tijd is een wentelend wiel dat achter de horizon verdween komt morgen terug de tijd gaat nooit van ons heen In een droom heb ik jou gezien je haren waren als stralen van de zon je ogen glansden zo klein als je was, toen het leven begon Eeuwen werden geboren nu ben jij aan de beurt jij die mij blij maakt en mijn leven anders kleurt…

tegenspoed die jij creëert ook met wie en wat jij bent leven leer je is domweg vanzelfsprekend een groeitocht over gebaande paden langs valkuilen ook de wonderen beleven leven leer je is genieten van verandering in en om jou heen leven leer je is bewust zijn van het mirakel van vermenigvuldiging waarmee jij voorbij de horizon…

Zolang er leven is blijft voor ieder individu stevig overeind, dat men nog kiezen kan hoe men wil leven tot het aan de horizon als een stip in het niets verdwijnt.…

Verlichte krachten bundelen in de verte vanaf de boulevard tijdens een heldere nacht waar aan de horizon hoop straalt in een universum. Omarmt met jouw hartstochtelijke passievolle hart deel jij je inzicht vanuit de aard van gevoelens waar ik de openheid ervaar in jouw atrium.…

rust trekt witte strepen in het blauw de horizon verdrinkt verrimpelend in de verte roerloos liggen passagiers warme golven strelen loom en sloom een spiegelgladde zee stilte spreekt zich uit in blikken naar elkaar de lading groeit.…

je eiland je ankers van schrik en pijn zijn gesleten niet vergeten door het schuren van liefde vertrouwen in jou weg van het eiland dat veiligheid bood je liefdevol in zijn armen sloot het gevoel gaf te leven in een wereld die goed voor je was je bent klaar met die spinsels dat kleine vertrouwde blijf je behouden maar de horizon…

De kim daalt neder uiterwaard het spant strekt zich uit de stand van de zon het moment kromt uit willekeur en zo is mijn vel versneden tot daar is het leven twee meeuwen vinken de horizon af het velijn van het zijn zout' 't water tot een zilte lijn de golven klauwen aan de dijken het zand geeft zich over bergen naamloos zonder getal…

Vanaf het duin genietend van glinstering over de rustige deining van de zee wachtend, ja waarop, misschien herinnering aan vervlogen tijden en hun wel en wee dromerig starend naar overgang tussen lucht en water waar mysteries zo talloos zijn voorbij een horizon verder dan vogelvlucht door avondrood in dalende zonneschijn wakend dromen…