Alle inzendingen over houweel

Hier is een spade Twee bij een en twee diep graag Ik doe de rest wel…

stenig me met zachtheid en molesteer me met je hart pak een houweel en hak een pad van gouden spaanders kus de grond waarop ik loop en laat ons samen wachten op de nachtegaal…

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

ooit was ik keurig getrimd gewied en heel formeel mijn buxushegjes strak geplant in rechte lijnen tot stormtroepen mijn lijf met schoffels en houwelen kliefden, hakten en verbrandden nu haak ik mij aan elke steen door de modder naar de meet maar in de grond ben ik nog steeds dezelfde kleine Franse tuin…

Ontbied de bouwvakker uit de ivoren toren van het hospitaal, om dicht te maken wat ooit uit z’n voegen is gebarsten, te hakken met z’n houweel naar de oorsprong…. Stapel opnieuw met mij die stenen de ondersten bovenal en kijk hoe ik blijf graven, pa zolang er aarde is in mij; draag me als ik val.…

De sluiproute van de olie door misdaad overwoekerd macht is eigenlijk honger zuchten en kermen worden niet gehoord de woestijnwind blaast maakt vlinders van steen hoe komen wij hier weg hoeveel hoofden tel ik zijn dit echt de werkers zij hebben wel houwelen maar kunnen er niet mee richten bind nu alles samen dan is die beklemming…

Met houwelen, spades en troffels wroeten zij bevlogen in ondergrondse geheimen. Alles moet boven aarde komen! Opgehelderde mysteries sterven een snelle, stille dood. Het maakt me wat weemoedig soms.…

ik voelde een steen diep in mezelf ze smeedde een verharding in en om me heen en drukte op mijn gemoed een zacht ijl stemmetje zei: weet je wat je daar tegen doet pak een houweel en delf naar je diepste zelf heb toen de steen in duizend stukjes kapot geslagen maakte mijn hart weer helemaal vrij zie je nu wel weer zei de heldere stem…

Tweemaal is geen scheepsrecht En vier keer is er één te veel Ik hak en sla m’n rug in puin Met een veel te bot houweel De muur wil maar niet om En de ramen barsten niet De kerker blijft bestaan En ontaard in kwellend verdriet Ik wil u enkel zeggen: Mijn geest zit goed verstopt Waardoor ik alle ellende Diep in mijn hoofd opkrop Een kurkentrekker…

de kroon te lonken ik ben gewapend met ijsbijl en zuurstoffles licht speelt met kristal op een gekreukte kegel van rots een baken van trots ik kruipklim op stalen stekels tegen een graat op over de wervels van de berg met blauwe lippen op bevrozen tenen een gordel aan de heup schroef ik een doorn in ijs de slagtand van een houweel…

steeds wanneer woorden dreigen te vertalen in een niemandsland waar daad noch krijger bij machte is om met liefde zijn houweel te slijpen aan trots en het waanbeeld dat er een god drijft op de stem van vaderlijke uitingen buigt mijn hoofd, zinkt mijn toebedeelde gedaante in zwijgen, een stilte die me raakt, me verhardt en de waarde van…

Daar komt allengs meer leven: De mannen treden uit Met spa, houweel en hamer; De mijnklok wordt geluid. Daar gaan zij, kloek en moedig, Maar ernstig, stil en stroef, En vrouwen, meisjes, knapen, Gaan mee naar gindse groef.…

een grimmig lot dat het plots zijn lijftijd zou ontnemen noch van onzegbaar verdriet dat condenseert in alle kamers op gezette tijden klop ik aan voor een praatje, een verhaal, een aai of een herinnering en sluit de kaalslag buiten wie kwaadwillig is wie die kind verdrijven wil die neemt duizend schoppen mee, een drilboor, hamers en houwelen…

Die zware wanden zagen de eeuwen wijken, Trotserend Tijd en Stormwind en Houweel, Geslachten sterven, val van koninkrijken, Als viel slechts hun de onsterflijkheid ten deel.…

bederven de zeebonk veegt het kristalpoeder van de stoppels duikt gapend in het donker dons van de kajuit knieschijven in de klem van een eeltige klauw het zeil gevierd, gevouwen, gebonden met een zeel want de noordpool dijt uit in kringen van drijfijs een doffe schots kantelt en knelt in de havengeul een ingesloten luchtbel wacht op het houweel…

Recht op, rechtuit, stram zich verzettend tegen het dreunen van de resten van de dag met handen als houwelen zich verwerend tegen het graniet van de nacht wordt de ochtend bevochten.…

Met hamers, houwelen en pikhouwelen in de onderaardse gang. Voor robijnen, smaragden, kolen en steenkolen. Voor opbouw, volk en vaderland. Het weer wordt bar. Zwavelstokken vallen uit de hemel lijkt mij. Het water gaat harder stromen. Vet wordt verzameld. De beren zoeken hun hol weer op. Vogels tjilpen in zware vleugeljas.…

Wiens brood men eet diens woord men spreekt je kunt je laten inspireren door dagelijkse kost verbaal en culinair souffleren Drie in de pan vlam in de pan een kookboek in de hand geen fantasie doch bellettrie met hoed door 't ganse land Hieraan heb ik houweel met pik uit voorzorg toegevoegd wij trekken daarmee voorwaarts noordwaarts…

Ook nu was de slag Can 't houweel hoorbaar. Toen in 't west de dag Geheel dood was, traden de jonge elven Hun ondergrondsche huizen uit, daar delven Des daags ze gangen en een donk're mijn. Mijngraverslampen zetten ze, wier schijn In 't gras smaragden zalen maakt.…