Alle inzendingen over huiveren

Je was een vriend genoot mijn vertrouwen Moeizaam verworven met huiver gedeeld Je hebt een deel van mijn leed helpen dragen Waar ben je mijn vriend of heb ik ’t me verbeeld…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

Ik lees jou en voel mij ik huiver opnieuw een teug adem ervaren mijn ogen herkenning in dat wat jij blootgeeft vanuit 't diepst van je ziel…

speeldoos zing je vale liedje over het lege landschap in de schemering van streling in de korrels van koude liefdeloze gedachten in huivering van een krijtwit verleden opgesloten in de tijd…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Huiverend in de kilte van de nacht, verkleumd naar liefde gesmacht. Verloren onschuld van de jeugd, gegeven één moment van vreugd. Gelaten het leven zoals het was, verleden onder een stolp van glas.…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

Als ochtendmist, onzichtbaar maar te voelen, niet zelf koud maar de huiver overbrengend... Als stilte, klaar al om gewekt te worden, ontwakend tot een zuiver ritueel van vreemde vogels in het riet verborgen... Zo kom je, ben je plotseling mijn deel....…

Koester gloeiend goud koren huiver zilver maanlicht water leef in laatste uurtjes gedenk die krans van margrietjes zélf gevlochten rond de tere kinderziel…

De laatste foto is nog niet gemaakt het slotwoord niet gevallen huivering van hoop wankelt in ongelijke strijd met het onvermijdelijke laat me je kussen in de warme wind van verre sterren dromen tot die tijd…

Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer en cataract; ondiepte, genadig voor huiver, uitgesproken in loslippig boezemwater.…

IJle huivering. Koele lichtbries. Peilloos slaan de bloemen los. De groene vruchten van je ogen Ik kus ze O, lentemorgen…

Een vreemde huivering verbergt mijn klauwende kreten Verpulverde angsten worden in duizendvoud ingevreten Een korst van tijd bedekt mijn geharde lijf Mijn ernstig hart weet met het allerlaatste licht geen blijf…

Voel en adem bron van rust Bevangen in de kus der lust Streel en huiver kippenvel Opzwepend zwoel liefdesspel Rode lippen warm gezwollen Erotische vlees van die volle…

In momenten van angst en huiver, huiver in 't menselijk bestaan; is het verlangen rein en zuiver, hoopvol 't juiste pad te begaan. Te vliegen over onmetelijke heuvels, gevrijwaard van tegenwerking en strijd. Omarmd door almachtige vleugels, gezeglijk en tot vrede bereid.…

Het is een tijd van angst, van huiver, van pillen slikken, van eigenlijk van alles. Nou hadden we dat traject al eens gelopen, maar toch moet je het met gemoedsrust bekopen.…

Het zwerft eenzelvig op de werf snijdt diepe krassen met zijn stem het scherpst in elke vlucht en trede breng de huivering in het lichaam, huivering van onbekenden op ons erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed die mij met beide klauwen beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi weer open deed, werd het een vogel…

Als geronnen bloed hangt mijn schreeuw boven de stilte, ik huiver en kruip terug, de warme diepte in.…

Bij het gloren der dageraad verschuift de steen Het duistere kraambed waar zij geboren worden En zo ook nu weer er een nieuwe dictator verscheen Hangend in besmeurt Batik, Gezogen aan uitgedroogde borsten Huiveren schrale baby's…

laatste bloemen huiveren bibberen in hun potten verwijtend roepen ze naar mij "wij willen naar binnen" in de borders is nog kleur van lage en hoge asters de laatste appels zijn geraapt noten drogen in kistjes…

wist u dat een gekookt ei verdrinken in 't IJ het aanrecht afnemen met een doek van de toiletbril huiver een truitje strakke borsten de hand aan uw gebruikersnaam wachtwoord met hoofdletter en cijfers zich onthouden zich niet aanraken?…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

Verbaasd zie ik de krant die voor mij ligt: Het meisje dat gevonden is bij Nulde Wier aanblik mij met huivering vervulde Heeft eindelijk een menselijk gezicht. Dat kale kopje van een plastic pop Daar lijkt geen enkel levend meisje op.…

er was een spreeuw in voorgaande lente zwevende veertjes in onbevangen licht het huiverende fraai gevlekte verenpak gevederd afscheid in slowmotion van dwarrelende pluimpjes er waren ragfijne botjes van een roerloze spreeuw in de voorgaande lente…

en huiver…

Onderwerp van voorstelling op het schip “Verwondering”: “KOUWE VOETEN” ik leef me vol huiver in……

Geef mij de warmte weer de ogen van een kind verwondering voor leven breng me woorden die gebroken wachten tot de klank ze vindt dep mijn wimpers als de ochtend dauw niet drogen kan en laat me niet gehurkt in huiver van mijn schaduw…

prille dromen zijn zo tastbaar zuiver met een stille huiver van verwachting latere dromen zijn zo sterk verweven met het leven dat zijn sporen bracht soms zijn late dromen de prille dromen die na zoveel jaren niet gestorven zijn…

Huiver voor mijn schrijvend zwaard dat hier heerst met ijzeren wil. Nobel zwaait zij woorden op papier, snijdt de klanken uit uw ziel. Om in emoties rond te dwalen op zoek naar een moedig hart. Dat de queste kan verstaan en de stilte die hier viel.…