Alle inzendingen over idealen nostalgie bitterheid

Woorden liggen op de loer. Mijn tong heb ik al ingeslikt. Maar ze weten van mijn ogen daar schreeuwen ze het uit. Ze wringen uit mijn handen. Ze krampen naar mijn buik. Daar meng ik ze met gal. Woorden schrijnen overal.…

te goeder trouw te sterk geloofd te veel vertrouwd op wat beloofd te groot verdriet te zeer bedrogen te vaak belogen ik noem het niet hoed je voor dromen volg niemands vlag tracht te ontkomen aan het gelag bouw dammen van steen rondom je dagen het leven alleen is lichter te dragen…

Soms gebeurt het, soms worden woorden, als men ze niet verwacht, vallen ze moeiteloos uit de palm van de nacht, ze komen als de maan gunstig staat, als ik drink, adem, proef in wat ik dacht te schrijven, zonder bitterheid, in de nasmaak van de taal, om me in te warmen, een grootse taal die alle talen in zich heeft, niet vervreemd…

Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen niet helpen. Ze vallen tussen doornen.…

Het woord, dat mij met kracht omgordde, En vrede en vreugd gaf, Is alsem voor mijn mond geworden, En voor mijn ziel een straf. De naam, die al mijn onrust stilde... Het fluisterzachte woord, Waarop ik eenmaal pleiten wilde, Staande aan 's Hemels poort - Die Grote Naam, zal ik niet noemen, Die grendels open schoof…

het bloed bereikt op de duur de kust en kleurt het avondwarme zand onschuld verscheept van schoonheid naar verschrikking levenloos aangespoeld op het land hoe bitter is de smaak van geroofde puurheid op deze machteloze verloren zomerdag…

Hoe zwaar is mijn hart om te dragen Hoe zwak kan mijn stem om vriendschap vragen Hoe fragiel bespiedt mijn ziel de dagen in de verte en ik zie alleen nog nostalgie.…

Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

De Telegraaf doopt graag de pen in gal. Venijnig wordt gefoeterd en gefabeld, personen worden keihard neergesabeld. Zo maakt de krant zichzélf probleemgeval. Is er bijvoorbeeld iets met Halsema, dan roept men al verbitterd: ‘Alsem, ha!’…

Ik weet hoe regen smaakt en bitter kruid in mijn tong snijdt – alles wat eetbaar is geproefd en vernietigend verwerkt tot een hof van herinneringen met paden liefde naar perken vriendschap en bedden ondeugd staken boosheid, vijvers verdriet en een stinkende composthoop van mislukkingen en verlepte idealen het klinkt ordelijker dan de doolhof…

Op het zachte gras zaten wij aan de kant van het water. Wij droomden over vrede en dachten niet aan later... Dauwdruppels op het riet, wij keken naar de hoge blauwe hemel en rookten weed. Soms dreef er een grijze wolk voorbij, maar die bliezen wij opzij. Helder blauw moest het zijn en de zon zou schijnen voor iedereen. Op een wereld…

Rond deze tijd van het jaar ben ik niet in de kerstsfeer meer dan anders... want ik ben iedere dag van het jaar in de kerstsfeer. Voor vrede en veiligheid liefde en warmte geborgenheid in iedere ziel!…

Nostalgie die ons belaagt en, wat me van het najaar beklijft, het dorre loof uit takken jaagt. En als het dan daadwerkelijk dreigt dat de herfst zijn intrede doet, de dag weer korter wordt in tijd, maar aan luchtigheid inboet, zie ik ons beider sterfelijkheid.…

Zwarte Woud nostalgie zwaartekracht rond middernacht.…

Afscheid nemend van verzande idealen die gestrand illusies bleken zonder tastbaar resultaat is langzaam de hoop vergaan op verbetering van de wereld met meer van het goede van de mens alleen geleid door de waarheid waarvoor hij zelf openstaat rest zorgen om eigen bestaan waarin geluk samenhangt met breekbare gezondheid en bereikbare…

Op dertienjarige leeftijd schreef ik Gepassioneerde brieven aan de rechtbank waarin ik met klem verzocht Om een verklaring van handelingsbekwaamheid Tranen op het papier, een pen vol vuur Nooit werden ze verstuurd, Moe gestreden. Een glimlach van meewarigheid Als ik denk aan mijn jonge ik. Zij dacht Dat het de rede was die de wereld regeerde…

De ideale man zou niet bestaan De wetenschap heeft dat recent bewezen Dat heb ik dus vanochtend zitten lezen Maar wist dat het niet over mij kon gaan Mijn vrouw zei ook nog even wat ze vond Maar ik ben bang dat ik haar niet verstond. ---- 'De ideale man bestaat niet' AMSTERDAM - De liefde.…

Verlangens dreven voorbij als ik kon verwachten, tot in het werpen van een dieptelood, de echo’s van verhalen worden zwakker, voorbij de dood de magere ribben van mijn idealen bleven achter in het zand. Dat was alles wat ik op de vloedlijn vond.…

Vergeeld, vergrijsd, verwaterd of verdrinkend in hun drank voor zo ver nog niet vergaan net als de idealen van weleer o ja, er zijn wel wat nieuwe maar die zijn minder intens dan de grote helden van toen minder vitaal dan de idealen waar hij ooit naar streefde ach, geef hem een echt ideaal waar hij acuut blij van wordt dan wordt hij vanzelf…

En toch heb je altijd die stem gehoord van de vergeten mensen en verloren gegane idealen. Wolf noch schaap was je op het schaduwfeest van jouw ademland met een stem die niet langer mocht spreken dan de stilte tussen de zinnen.…

Storing door noodstroomtest Eventjes géén TV Dàt is pas nostalgie Wordt vast een hit Terug naar de tijd van het Evengeduldbordje 's Nachts alleen sneeuw En geregeld zwart-wit…

Jij vroeg was deze hang een zucht Naar Eva's appel, passievrucht, Was deze puur uit nostalgie geboren? Jij vroeg mij naar de liefdespijn Naar 't bitterzoet van rode wijn, Was jou en mij geen morgenland beschoren?…

Er schijnen oude helden terug te keren Van Klukkluk tot aan Freddy Mercury En zo verwart men nep met nostalgie En imiteren met reïncarneren Maar ongeacht de grime of wat ze zeggen: Hoe alles wás blijft zeer van die ver wegge…

Van wie ik ooit hield in jeugdige dromen vol overmoed en energie Je woorden ademen vrijheid maar ook heden vol verleden nostalgie zonder toekomst Laat me maar dromen dromen zijn sterker dan elke dood…

Jij meisje jij dat zomaar ergens staat, staart mij bekeert verleer ik wat het was om te (on)pas je verwonderende ogen te kijken, je te stralen en te verhalen over hoe grauw nostalgie is in contrast met jouw meisje jij-zijn.…

De grote zaal is leeg en in de haard dansen de vlammen Van de bedienden slechts hun verre fluisterstemmen Een ogenblik is alles stil een dood moment in tijd de neus gedrukt in het naar stof riekend trijp van de versleten canapé Naar buiten kijkend in de wintergrijze lucht een sledetocht met paarden over het landgoed van mijn…

volgens mijn leraar filosofie is ´het existentialisme tromgeroffel op een leeg vat´ daarbij glimlachte hij intens rimpels in zijn gezicht van poëzie vond hij dat daarmee alle gaten in het menselijk denken te pas en onpas worden gedicht een beetje dankzij hem ben ik geworden die ik ben…

De oude onomatopee klimt stram uit zijn cabine en stekkert vast een '1', een '2' - zijn pet staat naar benzine. Ik vraag zijn toekomst, zijn tevree, zijn hang aan de machine. "Ach", zegt hij, "vroeger viel het mee: het is het ongeziene ..." "En", zegt hij schoorvoets, "onderzee moet ik de kost verdienen. Maar verder maak ik…

ik ben niet vergeten hoe je de wereld verkende in uren en uren op je kinderfiets de steile helling en het enge bos waaraan voorbij, de wereld vredig werd en haast volmaakt, met de wind in het gezicht en de geur van het land losgewoeld door de trekpaarden dat ik in jouw armen niet eenzaam ben…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…