Alle inzendingen over in mijn

Ik krijg een filmpje binnen van mijn dochter, waarop mijn kleinkindje de filmster van dienst is. Hij sluipt de kamer rond Gaat op verkenning naar een pot met plant. Likt aan de schoenen, aan de vloer Alles waar hij zijn tong kan aanleggen moet eraan geloven. Hij wilt de bloembak gaan verkennen maar een harde neen doet hem opschrikken.…

In de doorwaakte nachten was de liefdeloze leegte schrijnender dan ooit geamputeerd van mijn demente maatje huilde in stilte mijn gewonde hart de innerlijke kracht die ik eens bezat werd mijn grote kwetsbaarheid want in de schuchtere ochtend voelde mijn kussen nat…

Nu de dagen korter of langer daar niet meer toe doen, wint een andere betekenis.. niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Eenzaam samen met jezelf geïsoleerd Vragend …waarom ik alleen …wat doe ik verkeerd? Ook al ben je in gezelschap.. de connectie lijkt te ontbreken Fysiek present maar mentaal geen teken van leven De realiteit lijkt te bestaan, maar ik blijf te vaak even staan weer die oude smart die me weerhoudt om verder te gaan niemand weet omdat niemand vraagt…

Het calendarium rosarium Der katholieken van de kerk van Rome Telt minstens drie, vierhonderd hoge ome De heiligen in een brevarium Met een niet korte noch vluchtige blik Wordt de moderne lezer ingewijd In de mysteriën van oude damen En heren met zeer gedateerde namen Juist die antieke geven je een kick Ik noem bijvoorbeeld bisschop en…

Jij hebt de schouders, waarop ik huilen mag, jij hebt het geduld waar ik op bouwen mag, jij luistert als ik praat, jij, die altijd naast me staat. Jij hebt die wijde armen, waar ik in wegkruipen kan, jij mijn maatje, mijn eega, mijn echtgenoot mijn man. Jij hebt de liefde, die ik nodig heb, die liefde is wederzijds, zo is…

De strijders en ridders... voor het Licht op aarde, in elk mens voor hernieuwde beleving: zij dragen waarlijk moed in hun hart. Het was de kunst, om deze dapperheid voortdurend te voeden in verhevenheid. Geen enkel bloed hoefde te vloeien; alleen daar waar bloemen groeien moest men de strijd met het eigen hart laten vervloeien. Dwars door…

Ik wandel over kronkelende wegen, ik ben op weg naar jou. Loop door felle regen, en ook door bittere kou. Ik heb nog vele zorgen, maar weet van wie ik hou. Ik ben op weg naar morgen, ik ben op weg naar jou.…

Je doet je ogen open, één voor één en slaat me gade. Ik doe mijn ogen toe, één voor één en ga te rade. Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

Ik kijk TV, zie en ervaar het als Het mooiste cadeau Ooit voor een verjaardag gekregen ‘Het Verhaal van Nederland’ (Historische TV serie) Niet voor niets Had ik mij al uitgroepen (1-1-2022) Tot de Rijksdichter Van het Koninkrijk der Nederlanden Want wat wordt ik Daar in bevestigd Wat hou ik van dit land Wat ben ik veel en zo lang al…

Hoe heimelijk mijn geweten zich ook keert tegen het nachtelijk heenkomen van mijn gaan, schuifel ik in het bedreven zijn als een ontzielde Samaan ( 1 ) doch met het weten van een berooide Brahmaan ( 3 ) die dan tóch edel van geest tot de hoogste kaste behoort. Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn oor terwille ben om in de duisternis het…

Op het droomerf Van mijn jeugd Zie ' k mijzelf Dartel huppend Over goudsbloemen Springen die zwierig Hangen langs het Tuinpad van mijn Vader - een niet In woorden te vangen Geluk maakt zich Van mij meester - Want wat zich nu Aan mij voltrekt Is korststondige Extase over wat Hopelijk mag zijn Mijn levenspad…

Ik bezit geen naam noch lichaam. Ik heb geen werk, familie of vrienden. Geen huis dat mijn bezit zou zijn, noch énig dier. De muziek is niet van mij, geen schilderkunst of prachtige beeldhouwkunst. Er zal geen handschrift tekenen voor me. Alléén die éne spronk Licht: vol van liefde en vrede; dat is mijn ziel! Het kleine deel van het grote…

Zal je missen meer dan wie ook voelde je mijn pijn aan zal je missen jij die me nooit alleen liet staan zal je missen altijd een kroel of een lik over m'n gezicht zal je missen vaak zo donker gaf jij me wat licht zal je missen en je nooit vergeten zal je missen onvervangbaar voor altijd niemand kan zich met jou meten…

de stemmen die verstomden in de mist steken zo nu en dan de kop op zij dansen als vlinders over het verlaten veld vol verhalen waar zij eens thuis waren al was dat maar voor even…

je hebt mij vast volledig in je macht ik doe wat je vraagt blindelings volg ik je wil je bent mijn kompas mijn rechterhand op plaatsen die ik niet ken vooral in een vreemd land je leidt mij subtiel doorheen een web van grillige wegen recht naar mijn doel mijn slimme gps ik kan je niet meer missen in een wereld van auto rijden ben…

Vogel op de grond De plek waar hij niet wezen moet Hoort in de lucht te vliegen Zachtjes wiegen op de wind Nu ligt hij dood te zijn. Gevallen in de klauwen van een kat? Of was hij soms het vliegen zat?…

Als vader thuiskomt brengt hij heel veel landen mee: Dromen in mijn bloed.…

Wederom sta ik in deze gedaante Gegraven door de zeven dwergen ooit zal ik de heks verjagen die de boom tutoyeerde. Meter voor meter sla ik de klabanus met een stok die me alles waard is. Doe dit niet geef me een rookmelder pak mijn blocnote maar laat me geef me eeuwige rust.…

Hoe ga ik je missen? Hoe ga ik iemand worden zonder dat jij mee verandert? Hoe word jij zonder mij? Wij zijn dezelfde persoon in een ander jasje verschillend in alles wat essentieel is maar vastgelijmd. Zal ik te veel naar buiten gaan, en jij teveel naar binnen? Zal ik teveel zeggen, zonder jouw hand op mijn arm? Ik vind dit zo eng…

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die zich met diademen van sterren verlicht, rijzen tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie aan gene zijde van onze horizon. De taal verenigt, de arbeid verbroedert, en onze zonden en makkes…

De ochtendnevels verdampen terwijl ik er naar kijk; hoe vaak fietsten wij daar op die kronkeldijk? De zon verlicht de polder, het water en het grasland; ik herinner mij een vrijpartij op een zomers waalstrand waarbij wij samen kwamen in een lijfelijk liefdeslied, achter de kromme wilgen en het wuivend riet. Ik zie onze picknickplekjes…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

In de jonge jaren van de twintigste eeuw verkoopt de meubelmaker voldaan zijn kapstok van donkerbruin hout waarin een spiegel glanst aan twee trouwlustigen gedurende heel het leven van de beide geliefden houdt de kledingdrager aan zijn sierlijke booghaken jassen en hoeden die de tijd doet verschijnen en later verdwijnen nieuwe gewaden…

Een boodschap van hoop een boodschap van liefde, van vertrouwen contra wantrouwen een boodschap van geloof een liefde tegen haat... is, Al, wat in mijn leven geschreven staat. Is, Al, wat ik te bieden heb wat ik geven wil... altijd: heel stil.…

dit leven voelt als vijf levens en is nog niet voorbij er komen er nog vier, misschien wel vijf nog bij en samen met de levens van vóór dit leven en de levens van hier nog na, wordt dat een hele brij ik vertrouw erop dat mijn ziel de weg weet dan kom ik vanzelf ooit thuis bij mij…

Gedachtes in mijn hoofd. Water aan mijn voeten. Ik voel de rust. Zie mijn woorden uitmonden in zee. Waar jij ze leest.…

Het ritselen van de bamboe door het open raam stelt mijn gedachten op hun gemak het paard verlangt naar suikerriet ik wens jasmijnthee met jou Bamboes blad Die ritsel van die bamboes deur die oop venster stel my gedagtes op hul gemak Die perd verlang na suikerriet ek wens jasmyn tee met u…

Terwijl zijn flair afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en…

Kijkend in de wereld van M.C. Escher gaat de logica vaak over in verwondering het kan eigenlijk niet maar toch weer wel de wetten van perspectief zijn niet meer eenduidig maar blijken meer dimensies verborgen te houden zonder computerprogramma’s maar door kijken, denken en veel schetsen schiep hij werelden die onze fantasie nog…