Alle inzendingen over in mijn

"Zeg niet, dat iets voor de laatste keer is..." De allerlaatste keer is pas over vele, vele miljarden jaren, oké dan mag je zeggen: 't Was voor het laatst, jongens en meisjes, dames en heren, het was me een groot genoegen het was voor ons allen voor de aller, allerlaatste keer! Dan is het ook goed. Niemand hoeft niets en niet meer.…

Ik ben dat kind dat overal buiten ging staan en ik keek: waar kwam die chaos, die onrust vandaan het was de stroom, die wervelwind van gevoelens waarmee God vanuit de hemel de aarde wakker kust.…

Een zachte bries fluistert je naam, voor altijd draagt ze de melodie van dit lied, diep raakt het mijn hart, ik voel me zo eenzaam, omdat je zo een leegte achter liet. Hoe bewogen was je korte leven, zo jong toen je het thuisnest verliet, er was nog zoveel te beleven, maar de draagkracht van je vleugels was er niet. Mijn hart kent geen lente…

Wie door het hoogste is verkozen en zich door het hart laat voeren draagt in z'n ziel de kleur van rozen die slechts het reine kan ontroeren Wie door het hoogst is aangezocht en zich niet van zijn weglaat trekken maakt in de schaduw vaak z'n stille tocht zal niettemin zijn weg met lief bedekken Wie door het hoogst is aangesproken,…

Ik wist, dat ik andere zaken wist als andere mensen weten... Ik wist, dat ik hele andere dromen droom, die bij geen man zullen uitkomen. Ik wist, dat ik zal weten, waarvan ik nooit had gedacht: dát het mijn wetenschap werd, zal worden!! Ik weet, en vergat juist daardoor sta ik open voor nieuwe wetenschap! Ik wist om te weten...…

Een sirene loeit en er wordt een meisje weggebracht in de donkere novembernacht in het week-end. En haar mama huilt want een ouder weet maar al te goed wat verkeer met jonge mensen doet in het week-end. Zij reed voor de eerste keer ondanks het gure weer met haar fiets langs de verlaten straat. Laat die avond vond men haar de hulpdienst…

Voor Anton Licht dat in ontelbare Kleuren uiteen barst, Dwars door het donker heen, De nacht verjaagt tot Achter de horizon En met de saaiheid van Alle dag korte Metten maakt, Vreugde die voor Het oprapen ligt Het nieuwe leven wacht…

Ga weg, kijk niet naar mij Laat mij mijn eigen weg gaan Ik ben zelfstandig en vrij Maar laat mij niet in de koude regen staan Het maakt niet uit Ik ben dit niet Je ziet niets aan mij Ik heb geen verdriet Ik word duizelig wakker Alweer een zwaar hoofd Ik zie tegen deze dag op Maar wie had mij een goede dag beloofd? Ik en mijn epilepsie…

De vroege zon zendt, als de dag gaat krieken, haar stralen naar het dal als ochtendgroet. En ’s middags stuurt ze met een roze gloed een teer adé aan de besneeuwde pieken. Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

Als ik aan een natuurgedicht denk worden mijn oogleden loodzwaar. Overweeg ik een stilleven dan bekruipt mij de angst bekneld te raken tussen een dode fazant en een tinnen schaal. Pisbakken, dansende letters, fietswielen, uitgerangeerde flessenrekken – kijk eens wat Marcel Duchamp uit zijn dokterstas haalt. Twee keer daags…

Mijn dagen gaan nu al zo lang in klamme regelmaat; mijn nachten evenzo want slapen is gelijk aan waken. Mijn dagen, nachten gaan zo moe voorbij, seconden traag, tot in de eeuwigheid, in levenloze regelmaat. Ontdaan van alle lust tot leven is mij mijn einde niet gegeven ; mijn nachten-dagen gaan maar voort in klamme regelmaat van eenzaamheid…

De blauwe regen heet nu weer wisteria. Dat moet wel, want er is aan hem geen bloempje meer te vinden. Hij was wel blauw toen hij ze had. En trouwens hij heeft nu ook geen blad. Hij draagt nu een wilde pruikenbol, die beslist een kapbeurt nodig heeft. Alle dagen zie ik hem zo onverzorgd. Je ziet niet eens dat hij nog leeft.. Maar ja, dat…

Ik liet mijn gedachten gaan wat mijn handen hebben gedaan in het leven: jurkjes genaaid en truitjes gebreid, engeltjes gehaakt en beelden gekleid landschappen en bloemen gepenseeld korte verhalen en gedichten geschreven, vier bundels uitgegeven, kon er emoties in kwijt ze zijn nu krom gegroeid en moe door al dat gedoe door reuma en…

In mij leeft een waardevol en stil respect voor jou. In mij leeft een groots waarderen voor jouw persoon, jouw doen en laten. Jouw stil afwegen, wat wel en niet te doen. Jij leeft voor me. Nu weet ik, na zoveel jaren dat het heel goed was, dit eens aan je kenbaar te maken. Dat heb ik gedaan. Godzijdank. Er ligt een hele mooie weg achter…

een datum een man een liefde een echtgenoot een vriend een vader een grootvader altijd bij ons in ons hart in onze ziel voor de eeuwigheid hij hoorde zo graag de vogeltjes zingen daarom zingt ieder vogeltje zijn lied…

Met mijn ogen dicht reik ik in het ijle naar het firmament. Naar de eeuwigheid waarvan niemand het begin of einde kent. Stof in de wind wij zijn net als stof in de wind. En ons bestaan is niets dan een druppel water in de zee. Wat wij doen neemt de kracht der tijden vluchtig met zich mee. Stof in de wind 't is niet meer dan stof in de…

Heel even denk ik terug aan 't verleden, heel even aan dat, wat ik mocht beleven, heel even ruik ik de zon en de regen. heel even kon ik er niet meer tegen, heel even ging mijn leven in de knoop, heel even gelukkig, maar zonder hoop, heel even, is nu voorbij, verdwenen, heel even iets wat jij me hebt gegeven.…

warme wind vlaagt veranderlijkheid maakt de wereld stil als zonder adem hol schaduwen achterna mijn weg naar binnen om in jou te vergaan tot ik je hart weer hoor slaan zomer ons verder draagt…

Zit ik hier ontroerd te wezen zit een beetje trots te zijn omdat Jasmijn heeft voorgelezen uit dichtbundels geheel van mij. Op school had ze verteld dat oma gedichten schreef dat ze ook boekjes hadden juf benieuwd: vroeg waar ze bleef. En zo ging Jasmijn naar school met bundels in haar tas stond later heel frivool voor te lezen, voor…

Van uit mijn levensboom, eeuwig ingeworteld met zijn knoestige stam, nu stug verweerd, trekken groene jonge takken, onbeheerst naar al die vreemd lokkende windstreken, uitwaaierend en steeds verder reikend, de oneindige horizon als gezichtseinder. En bij iedere nieuwe bottende tak herbegint het wonder van jeugdige telgen uit mijn leven. Op…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

Vlaamse meisjes hebben net iets meer ze hebben streken maar dat kan me niet schelen o nee geef mij meer van die Vlaamse genen ojee ojee! Van politiek hebben ze niets te vertellen maar van je hoepsa dat lusten ze welle ojee geef me meer van die Vlaamse genen ojee ojee! En als ze feesten dan houwen ze niet op dan gaan ze door met een houten…

Onwennig in mijn ontdooiende supporterschap ging bij het eerste doelpunt niet meer dan een besmuikte knuist de lucht in…

Waar een vriendelijke oogopslag Of het warme in een stem - Een arm om een schouder Van de mens die dat nodig heeft - Al zo veel goeds kan doen Is het helemaal niet nodig Om met geld of goed Zo dikdoenerig te doen…

De avondhemel rood verlicht een ziel die voor de aarde zwicht gloeiend aan de overkant steeg de zwerm vogels langzaam waarneembaar gevormd en kwam niet meer terug van verre felgekleurde hemeloorden heerlijkste zandkoekjes bakkend vol loyaliteit droegen engelen, je uitdrukkelijk zachtjes mee. Hemelverschijnselen indrukwekkend licht dichtbij…

Ik ga haar niet meer in het hier zien wel in het daar, ze deed alleen maar of ze voorgoed als moeder verdween. Daar is het gindse bloemrijk, betoverend, dat verhaalt ze, ze hervond haar jeugd, vriendinnen, ouders en grootoudervreugd. Er zijn talrijke kamers maar geen deuren er verblijven infantiele lieden en genieën die allemaal op gezette…

ondergedompeld in een rode vuurzee is de verslagenheid daar waar logica ver te zoeken lijkt onschuldige zielen die aan het begin stonden om de wereld te verkennen hun horizon te verruimen zich te laven aan het leven werd nors verstoord door meedogenloze kogels…

In liefde opgedragen aan Hennie Dagenlang had ik je hand vastgehouden, Om je tot in de eeuwigheid niet meer los te laten - Ik weet, het was tegen beter weten in, Zoals je weet geeft liefde niet zoveel Om het verstand - Want bij het ingaan van de vijfde dag Moest ik je loslaten, je toch laten gaan, Naar je eigen horizon…

Ik word wakker: de hersenen deden het, blijkbaar, nog steeds... Alles functioneerde: mijn geheugen, gezichtsblik nadenken en voelen. Het lichaam stuwde bloed, dwars door alle organen. Ik had de geest nog niet gegeven... God hield me, al die tijd innig bezorgd in leven. God mijn vader. Bij gebrek aan een menselijke zorgzame vader. Een kruiwagen…