Netgedichten

netgedicht (nr. 76.531):

Fluistert je naam.

Een zachte bries fluistert je naam,
voor altijd draagt ze de melodie van dit lied,
diep raakt het mijn hart, ik voel me zo eenzaam,
omdat je zo een leegte achter liet.

Hoe bewogen was je korte leven,
zo jong toen je het thuisnest verliet,
er was nog zoveel te beleven,
maar de draagkracht van je vleugels was er niet.

Mijn hart kent geen lente of zomer meer,
maar alleen een bittere kou,
mijn dagen zijn grijs en grauw zonder enige sfeer,
het is winter, zonder jou.

Mijn bestemming is, dat ik je zal blijven zoeken,
de muziek van deze melodie zal mij dragen,
naar het hoge noorden van de wereld en alle uithoeken,
want ik weet, dat mijn reis zal slagen.

Er komt een dag dat we weer samen zijn.