Alle inzendingen over jaargetijde

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

De herfst waait door mijn hoofd en ik verlang slechts naar de zang en storm van de wind over wat mij is beloofd: een lang en gelukkig leven zolang als dat ik deze herfst voorgoed mag beleven.…

ik dwaalde door het januariwoud al liet de winter zich nog niet zien het was er koud de wind speelde er met het mistkleed een markant breiseltje van spinnendraden rustte er op het oude hout wat spelende reeën zo heel dichtbij zielenrust van binnen stil jaargetij waarvan ik toch wel houd…

De jonge merel groet me ‘s morgens fluitend bij het raam. En kom ik dan beneden groet uit de tuin de tulp me met haar rood de kamer binnen. Als ik naar buiten ga raakt een zacht briesje me teer aan. En alle bloesems met hun honinggeuren openen in mij zomaar vastgeklonken en vergeten deuren. Het held’re water bij ‘t kanaal, dat wiegelt,…

Tegen 't blauwe van de hemel prijken pril groen blad en blije bloesem. Kikkerdril in droesem bereidt zich voor op een kakafonie, een vermengen, tijdens dagen die maar lengen. Vogels nestelen en tjilpen, fluiten, willen jubelend hun liefde uiten. En in de tuinen, langs de weg, als hingen om te vieren, tere bloemenslingers te sieren…

De hoge balsempopulier, de sneeuwbal en laurier en alle bloesemkaarsjes, knoppen, die op knappen staan, gekapte takken, knoesten, hout, vieren met hun geuren boventonen. Een feest hier doorheen te fietsen in een voorjaarsregen, in een vlaag te worden afgeleid, voor de bedwelming graag bereid... Kan dit duren! Dit tere, pure, vuur,…

vandaag, ja, vandaag zal ik de herfst loven ik heb hem steeds voor mij uitgeschoven de kwetsbare vogels schrijf ik in mijn dagverhaal laat ze triomferen met opgetogen veren en ik deel wat rode appels vol zoete korrels en kaneel niets is mij teveel vandaag, ja, vandaag stel ik mezelf de vragen over de intentie van het leven antwoorden…

in een idylle de eerste vlinder in de prille zon een serene vluchtige rust op de grijze steen ik denk aan hun soms zo poëtische namen parelmoervlinder zilveren maan porseleinvlinder koesterend stil aangenaam langzaam…

ik kop je terug en hang alle bladeren één voor één weer aan jouw armen ik wil terug naar het moment dat je mij voor het eerst verleidde ik wil je schilderen iedere dag opnieuw hervinden, en van je houden een leven lang…

Strelend zachte warmte, omarmde bruidsnachten met duizend vruchtengeuren, die de dagen kleuren: zalig milde nachten. September hoe lang nog uw bekoren, rustig kloppend hart, dat niet verstilt. Mijn liefde die nooit verkilt. De naam die ik steeds wil horen, schrijdt in volle pracht over oktobertreden. Beladen schoonheid verbergt de droefnis…

Vroeger rook ik 't voorjaar in mijn straat door honinggeuren aangewaaid uit het gindse bos vandaan vandaag hoor ik 't voorjaar: de lente komt eraan! in het gekwetter en getetter onder zovele vleugels uit zovele snaveltjes vandaan…

Zo simpel! Deze maand mei ben ik blij want de kou is voorbij de lekkere lange zomer nabij weer warm, zonnig en zwoel de merel zingt vol gevoel bij mijn schuine raam 's nachts klein kikkergeluid uit 't minuscuul vijvertje de was buiten aan lijnen de zon die in de middag binnen komt schijnen het lokken van tuin en van duin het groen nog…

een late rode klaproos wiegt op de tonen van de wind een paardenbloem wacht op getuite lippen buizerds kondigen zichzelf aan cirkelend in de lucht schreeuwen ze naar hun prooi een vlinder danst samen met een blad dat naar beneden dwarrelt terwijl seizoenen elkaar kussen…

Bij mij ben j' er niet voor de klussen al ben je de beste je doet het al voor je dochters, vriendinnen en de Russen Voor mij ben j' er voor 't kussen en ondertussen laat ik de klussen voor wat ze zijn kussen we 's morgens en luisteren naar de merel, nachtegaal 't getjilp van de mussen.…

dient zich uitbundig aan de nacht trekt even aan het kortste eind het hart groeit als gras kloppend baadt het zich in zomers ochtendlicht de zon verliest zijn kracht het wordt kil boom en plant huiveren bij de eerste kou het oude hart klopt behoedzaam verstilt weemoedig als het duister binnen sluipt zo zijn de jaargetijden…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt meedogenloos vat op mijn lijf en in de luwte grijnst de schaduw van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen het blauwe zeil…

takken moeten kraken bliksemschichten raken zodat de boom in tweeën splijt de donder mag weer knopen in mijn maag gaan maken, raken aan de angst die altijd in me strijdt want ik ben bang geweest als kind omdat ik onweer niet voorspelbaar vond en altijd schrok zie nu de buien dreigen en de wind uithalend hijgen als hij vlaagt door…

Want elk seizoen heeft zijn eigen charme, zei de wind, Ieder jaargetijde heeft wel iets wat je prettig vindt.…

In de tuin van mijn Jasmijnallee kent de lente een tweede gang na de vroege golf van zwoelte in een benauwde atmosfeer, ons voorjaar nam dit alles in alle vroegte mee, met weinig gevoel voor de nood aan koelte Er volgde een tijd, het duurde te lang met veel water, wind en hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg…

Het is april en op de fiets heb ik mijn handschoenen gemist Het zijn de krokussen en hyacinten de bloemen in velerlei tinten die zeggen dat ik mij niet in het jaargetijde heb vergist De hoge huizen de torens de ijzeren hekken in de waarschuwende straten en al wat daar te gronde ging Zij die meer uitdeelden dan toebedeeld kregen…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

Je kruipt, loopt, strompelt, door het leven overrompeld. Je huilt, snikt, snottert, sabbelt, drinkt en kwijlt. Je brabbelt, praat en ijlt. Je knuffelt, vrijt, streelt en uiteindelijk toch onvermogen. Je ziet, je kijkt en sluit je ogen.…

In de lente ben je als een kwetsbare bloem die openbloeit onder de eerste zonnestralen In de zomer ben je als de wind die zachtjes de bladeren van de bomen streelt In de herfst ben je als dat ene blad dat het langst aan de tak van de boom blijft hangen In de winter ben je als een sneeuwvlokje dat rustig uit de hemel komt gedwarreld…

Nooit meer voorjaar Nooit meer de regen Nooit meer naar een tuintje op de fiets Nooit kom ik je meer tegen Nooit meer zomer Nooit meer de zon Nooit meer die stralende lach Nooit meer naar de ‘Spar’ met een boodschappenbon Nooit meer herfst Nooit meer de wind Nooit meer ‘Opa’ nooit meer ‘Heit’ Nooit meer een stukje marsepein van die goede…

klokslag acht, dag in dag uit schaduwen scheren langs elkaar schuw als zwaluwen - hij smacht herfstwind slaat haar ogen neer waait hem pardoes opzij - even kijkt ze op, laat hem zweven glimlacht bij vrieskou - hij stamelt wat hij haar almaar zeggen wil ademwolkjes vervliegen samen een regenpak sloft peinzend voort de oude route, maar…

deze schitterende bloemen tegen een nog blauwe lucht vertellen mij iets over de verloop van tijd... zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…

LENTE in blinde gelukzaligheid zingen op witte wolkjes ingewandsgefladder verliefd mijn lief mijn mooiste lief jou zo ZOMER laatste vlinder gevlogen baarmoeder vraagt paring om diepste vervulling die straks kan gebaard klein liefje mijn lief lief jullie zo bezingen van armen…

je streelde 't zonlicht dat kuste lief je wang verleidde je zo de lente dat duurde niet te lang bloemen gingen blozen bomen spontaan in knop je danste en vierde jouw schoonheid daar ten top je omarmde de zomer wat bruinde zij jou verlangend naar de herfst kwam zij toch al gauw daarna volgde de winter ijskoud streek ze neer betoverend…

Augustus was zeer zelden maar zo koel Hoe laag - gemiddeld - was het aantal graden Dat liet zich zonder cijfers ook wel raden: De statistiek verstevigt het gevoel Vroeg-melancholisch ploeg ik door de hitte Die dezer dagen even dwars komt zitten…

Jaargetijden voelen voor mij als een soort vervellen oud leven sterft langzaam af om fris te beginnen in de lente. In dank schenk ik zuurstof aan alles dat ik mij heen zie en als dan de herfst valt krijg ik er een ringetje bij.…