Alle inzendingen over kamer

Transport Binnen nauwe grenzen: Muren van één kamer Eén huis. Nat groen gras En water van een spuitend fontein In zijn wereld brengen. Of nu vandaag bijvoorbeeld De draaiorgelmuziek Van ’s Zaterdagsmiddags In de winkelstraat.…

Zodra de dag als een dreigbrief in mijn kamer wordt geschoven worden de rode zegels van de droom door snelle messen zonlicht losgebroken huizen slaan traag hun bittere ogen op en sterren vallen doodsbleek uit hun banen terwijl de zwijgende schildwachten nachtdroom en dagdroom haastig elkaar hun plaatsen afstaan legt het vuurpeloton van…

De lege stoelen maken plaats Voor de profeten Elia Zittend aan de tafel Van het grote feest De gekte volgt weldra Leeg zijn ze nu Wijdbeens als de toekomstige Moeders der wijsheid In hun schoot zullen ze zitten Zij die begeren en zweren Bij nieuw gevonden waarheden Hoe zwanger kan een kamer zijn?…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

armoede is een slechte adem een versleten loper op de steile trap waar een lucht hangt uit vreemde keukens om daar boven te wachten een koude stille kamer in niets dan eenzaamheid rijkdom is gelijkvloers hoogpolig tapijt vol blote kindervoetjes de geur van vers brood en giechelgrapjes uit de warme keuken daar waar zoete kusjes…

jij luistert hoe herfst valt op blad en wind in doffe straten waar het gezicht schaduw verbleekt in’t geluidloze gewoel van blinde dagen over de brug stroomt te vaak regen naar spiegelruiten die verzinken in onbeminde kamers jij hebt gehoord en stormen begrepen maar de nacht is moe heeft mij en het uitgeputte blad in de stad…

vreemd kijkt de kamer mij aan de balans is verstoord alsof er niets meer echt bij elkaar hoort alles toont een eigen gezicht in het nieuwe licht dat is gaan schijnen het samen is snel aan het verdwijnen waar tijd liefde in verbondenheid heeft gebracht is alles zich ineens bewust van nooit gebruikte kracht is er nog plaats…

Ik zal uit een bepaalde hoek van de kamer tevoorschijn komen alsof dat was afgesproken en ik zal iets vanuit mijn ellebogen ------------------------------------------ uit: 'Terug naar de apotheker', 2005.…

Ik heb een mijnschacht in mijn keel ik val omlaag vanuit mijn kamer zit als een pad gevangen in een bel van steen het is hier stil zo stil dat ik mijn dromen hoor ritselen als dode blad'ren ik gil ik heb een mijnschacht in mijn keel een tong van scherp gesmeed metaal en lagen gitzwart erts voor jaren ik hak met korte felle slagen…

Handen toetsen zachtjes noten vingervlugge romantiek virtuoos kruiden de klanken de ganse kamer met muziek Ragfijn trillen alle snaren geen notie meer van tijd ratatouille van gevoelens om wie ik de meester zo benijd Gedachten zweven plots in broosheid tranen paar'len in het licht diepe smeltkroes van emoties de hemel leek nog nooit zo…

soms zoek ik naar de wereld om los te raken van het raam en de hond die luid blaft wanneer ik de dag vergeet ook het spreken met de maan, verdroogd op mijn knieën, zoals de bomen die in mijn slaap sterven omdat de wind niet durft te dromen en regen begraaft diep onder mijn kamer; halfdonker en dicht soms zoek ik…

alles begint nu van je los te raken je gewaad, je bed, de kamer en je stede elk moment moet je opnieuw bijkomen in nieuwe verwarring worden afgemat je wilt de samenhang hervinden die je gisteren nog had maar de dingen die je liefhad zijn voorgoed vervluchtigd vervlogen tot as je wordt buiten jezelf gedreven los als de adem van een kind…

thuiskomst het regende die dag janneke had haar hoofd gebogen haar gezicht verborgen achter een gordijn van haren de kamer was donker op tafel nog de krant van een maand terug opengeslagen de spaarlampen kropen naar het volle licht gaven de boekenkast glimmende ruggen haar voetstappen klonken als vanouds we zijn nooit weggeweest…

poreus hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels…

Mijn kamer is te klein, ik schuif de gordijnen dicht, je kracht omhelst het bloot, de nacht is ver en zo dichtbij, het kaarslicht is boterzacht, smeert mijn hart als oceaan, zo groot, zo diep, als je tegen me lacht om mijn zinnen te ontbloten en weet wat je van mij verwacht, daarin ben ik geen partij voor jou en wordt de vluchtweg…

Barakken, ramen die bestemd waren voor wezen die met ruimteloze schreden de dag afwachtten, muren van prikkeldraad niet zagen verdwijnen eenzaam als de dood, zelfs de andere kant van het draad was zonder licht ze hebben getracht een eigen kamer in de wereld te zoeken uitzicht op vrijheid , plafond en die binten kregen ze nooit meer uit…

Wat mij ten diepste stuwt en voedt wil ik delen met jou en met velen; wil ik zaaien en begieten, vruchtbaar laten worden en stralen, zoals licht dat niet verborgen kan blijven onder een bank of in een hoek van de kamer, maar trilt en uitdijt tot vreugde en verkwikking van de ziel.…

schrijf geen waanzin over mijn woorden heen of waar de wind zal zijn wanneer alle richtingen verdwijnen het huis bloedt nog steeds uit linker en rechtermondhoek veegt de vloer rood in de kamer waar ik nooit meer kom misschien had je het weten anders verwacht maar achter in de sneeuw waar de wind een huid krijgt staat het kind…

ik was weer even thuis hoorde het subtiele kraken dat mijn gang naar boven maakte rook de geuren die in kamers woonden zag gezichten van passanten in hun vroeger gaan en komen raakte aan herinneringen in het stof op zolder werd bedolven door mysteries uit mijn jeugd angst en vreugde kwamen terug in koude rilling op de rug nog…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…

Hemel beluister de doodskreet van je kinderen hoor de geboortelach en voel het gefluister goedemorgen dood goeiemorgen leven huis vol lege kamers en ruimte pijnlijk vol gedroomd op melodie van de eeuwigheid kinderen neuriën aan open graven adios mijn leven adios mijn dood en warmen verlangend hun koude lichamen aan het eeuwig wachten…

Op 12 september zijn er Tweede Kamer verkiezingen.…

In het huis van toen troostte ik mijn levende dode met de dood van haar geliefde die nu nog leeft zolang dromen duren gelden andere regels de doden van gisteren leven onveranderd voort alsof gisteren vandaag is tijd slechts een andere kamer of er na dit leven een ander zal zijn is nog verborgen in de toekomst in elk geval is het…

en dan nu de vloeibare oogst verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der…

Die dag gaf water mij haar spiegel Haar stroom zette zich zeer intens in mij voort Ongecontroleerd kwamen wij bijeen Vrijpostig als wij waren, zonder kleding samen, in kamer met de dikste muur Zij richtte zich op en bewoog zich naar pilaar Hij kruiste haar heuvel, kuste het landschap op haar buik onder bergen Haar hals bracht mijn…

sta je daar in een raamloze kamer naarstig opzoek naar iets dat niet te vinden lijkt koortsachtig schuifelend ondanks benen van lood gaan handen op de tast naar een punt van herkenning in een ijl stukje licht is het silouet van net zichtbaar de weg erheen oogt onmogelijk als door klimop omsingeld baan je je een weg om te kunnen…

golven van geluid door mijn kamer peilloos is mijn afkeer slaan helpt nou niet meer schuldig zijn zij ik weet wie ze zijn horen kan ik ze maar niet zien schreeuwend maak ik mij los tierend op de zondebok het is niet aflatend aanzwellend tot afgrijsen oordoppen begin ik te proppen nu wordt het snel minder verward kijk ik om mij heen helpen…

De zon komt laag de kamer in Stoelen met ranke poten strippen het licht Vijf glazen uit een fles De klok wijst half zes Het klaphekje echoot na De aardappels, o ja! Ze had nog zo gezegd “Het mesje ligt links in de la Om twintig vóór op het vuur Ik doe de sla met feta wel We eten om zes uur”…

ik kasteel met vele torens ben geen heer op afstand mijn havezate biedt veel meer slot mijn gracht alleen de ophaalbrug is altijd open voor elke warme gast we openhaarden in zacht en stil gemak waar vlammen spelen en zonder rook emoties stelen ik laat je gaan kom meteen achter je aan want in de hoogste kamer van de toren wordt…

weer en zie gisteren en alle voorgaande gebeurtenissen met wie ik was op de dijk, meeglinsteren alsof een garde de herinneringen mixt met heden één brij details aanvankelijk de kleurtjes zichtbaar maar dan als massa luchtig in een bakvorm gegoten in de oven, en terwijl ik mijn yoga doe met muziek hoe de geur uit de keuken zich in de kamer…