Netgedichten

netgedicht (nr. 25.979):

Oogopslag

Mijn kamer is te klein,
ik schuif de gordijnen dicht,
je kracht omhelst het bloot,
de nacht is ver en zo dichtbij,
het kaarslicht is boterzacht,
smeert mijn hart als oceaan,
zo groot, zo diep, als je tegen
me lacht om mijn zinnen te
ontbloten en weet wat je van
mij verwacht, daarin ben ik
geen partij voor jou en wordt
de vluchtweg uitgesloten, ik
beleef de wereld in een vluchtige
oogopslag, om de regenboog te
prijzen, toen ik naast je lag.