Alle inzendingen over kil

... en we sliepen zacht en stil want macht klinkt kil en vreselijk zwaar maar met deze man gekozen is het vooralsnog waar dat jij verandering wil ... we dronken erop en leden er niet onder vooralsnog…

wat ben ik als ik dit laat gebeuren zwart, zonder kleuren ben ik soms is iets genoeg warmte is wat ik vroeg een arm, een warm lichaam zo zeldzaam en daarom nooit genoeg koud en kil wat jij wil soms is iets genoeg…

Zo venijnig en kil; met deze vorst valt nauwelijks nog te spotten.…

De regenwolken barsten open Het bos blijft achter, kil en verzopen Maar dan wordt het intens stil Het woud bekent weer kleur Er is iets op til In die rood-bruin-gele geur Eikenblad weet niet goed wat het wil Nog even lekker pronken aan zijn tak Of slapen, want het wordt wel kil De zon is al gaan lopen De anderen in hun slaapzak gekropen…

Alleen omdat jij weg bent gevlogen, Weggevlogen want op de aarde vond je het op het laatste moment toch iets te kil. Te kil omdat je zwak was, je kon het niet langer meer aan. Ik denk nu nog elke dag aan je. Iedereen mist je, vergeet dat niet. Rust zacht lieve opa. Ik hoop dat je mij nog een keertje ziet. kusjes jasmijn.…

het donkere woud uren zijn er sinds de avond al verstreken Iets in mij is er dat mij ervan weerhoudt ‘t draadje met mijn bestaan te verbreken Verdorde bladeren onder mijn voeten ritselden krakend door het nachtelijk kil Vijf uur geleden.. ik verloor de moed en mijn hart klopt bijgevolg tegen mijn wil…

Onder kil maanlicht opgezweept door herfstwind beukt de watergeest. Zijn titanische strijd ritueel tijd gebonden blussend door zege.…

Ik verlies mijzelf in het duister maar verdwijn voor niemand niet, de overkant blijft stil en kil terwijl IK best anders wil.…

het waait regent stormt binnen is het warm en kil ik wil naar buiten laat de regen razen spoel het van me af sla me tegen de ruit en til me op laat me gaan een beetje regen kan ik heus wel aan…

avondzon streelt de bomen en enkel mos zwerft over de grond blaadjes dwarrelen verbergen het rood van de herfst sommige zijn wat kil en dor slenteren maar wat door de wind verspreiden het begin van een fijne lente…

het zuchten van de bomen kreunend in de wind de regen valt met bakken onaangenaam en kil het einde der seizoenen tijd voor een nieuw begin de dagen worden langer de grassen worden groener iedereen gelukkiger het is zomer…

heb de kuil gegraven die ik al jaren wilde maken op het warme strand het huis waar ik kan schuilen een plaats voor mij alleen maar het zand is koud en kil ik wil er niet verblijven kijk over de rand want voel dat daar beneden voor mij geen vrede is…

Een liefde zo puur en rein die niet mogelijk mag zijn Zij samen, hij en haar geschapen voor elkaar Verdreven door een klein verschil werd plots alles koud en kil Maar hun liefde zal nooit verdwijnen ooit zal de zon weer schijnen…

maar kil Hij binnen.... ik buiten als in een partituur met elkaar verbonden.…

familie vrienden en buren zien elkaar alleen achter glas om verspreiding te voorkomen van het onzichtbare gevaar dat de samenleving verzwakt door het fundament te knagen wat mensen aan elkaar verbindt die de ander vasthoudende hand die stevige arm om de schouder die warme knuffel of die kroel dat virus maakt de wereld zo eenzaam want koud en kil…

een potloodstreep zwartgrijs kil neergezet verstild zijn lot van de vluchteling hij wordt het land snel uitgezet bezittingloos was hij vertrokken idealen als bagage familiebanden brandend in zijn hart zijn toekomst werd weer wit is al dat zwart de aankomst in het nieuwe land was overweldigend men kende al zijn naam de vrijheid…

in een vaas voor het raam staan twee rozen zwijgzaam zonder zoemen staan ze stil wereldberoemd maar te kil een paar dagen later rozen dood te weinig aandacht watersnood het is verdrietig de andere rozen zijn veel te nietig…

in april de ochtenden nog kil stap ik uit de deur en ruik de geur van nevel uit de hemel in een laken van lila staat daar de azalea zo loop ik in het rond het brood nog in mijn mond alleen maar even blij het onkruid nog verre van mij…

Elke spriet, haast barbaars, beknabbeld door een hele zwerm, die opvliegt in de morgenwind; alleen nog leegte nu, zo kil...…

Hoe kan stilte roepen als koud en kil het blanke vel tart vergeet die laatste regel waar afstand wordt bewaard en draag haar over water geen golf zal meer koppen en schuim zal vuisten laten aarden in thuis…

de kou tikt op de ramen hoor hoe de hemel schreit en haar aarde bedekt met witte tranen kil haar gemoedstoestand, omringd door stilte die zachtjes door de pijn snijdt brandt binnenin het verlangen naar immense rust…

Zijn boodschap brengt de vrede aan voor de mensen van goede wil laat niemand in de koude staan als dagen donker zijn en kil Zijn licht zal over ons stralen Zijn liefde zal warmen ons hart Hij zal onze weg bepalen ons lichtbaken zijn op kerstnacht!…

de omstandigheden hebben ons doen zwijgen en iedereen is stil de schuldigen die aldoor dreigen voelen nu zelf dreiging koud en kil en buiten horen we de vogels alsof er niets gebeurt zij kunnen vrijuit flierefluiten de wereld is in tweeën gescheurd…

Nog deze eeuw gaat er een “ijstijd” komen De warme golfstroom valt volledig stil Dan gaan we van te warm naar veel te kil Opstoken dus die biomassabomen Met CO2 warmt het een beetje op Zo kost de kou ons niet zo snel de kop…

en toen werd het stil buiten ging de wind liggen binnen werd het ijzig kil enkel nog het tikken van de klok, het kraken van de vloer alleen nog de stem van ons huis vervormde stemmen van buiten die binnen niet bereiken momenten tussen weten en niet willen weten tussen hoop en vrees. "Bel je zo terug...."…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

Winter in de stad alles koud, kil en nat verborgen in enge stegen weggedoken voor de regen zit, ligt, hangt bid, treurt en jankt een vervuild mens met slechts 1 wens: regen van de zomerzon…

Ik lig in mijn bed het is zo kil en koud zo zonder jou. Het lijkt alsof deze nacht niet voorbij zal gaan was jij hier nu maar bij me deze nacht deze ene keer om mijn lichaam warm tegen de jouwe te leggen. Ik sluit mijn ogen en denk aan jou de warmte.…

Op zoek naar ruimte vrij vliegend als een arend in de lucht vindt zij meewiegend behoefte aan beperking zij vlucht het luchtruim voelt kil en stil zij wil een veldmuis zijn veilig in de schoot van de aarde zoekt zij het geheim en geborgenheid als waarde.…

alles is vergankelijkheid geliefden onder steen geborgen of met de wind weer weggewaaid bij elke visite nog verder verloren een foto een naam versleten verdriet zo kil klinkt stilte immer dwingend de roep vergeefs want hier vind ik je niet…