Alle inzendingen over kinderogen

Wat een rijkdom, wat een zegen al die blije kinderogen die mij treffend zichtbaar mogen soms wat angstig weggedoken maar snel is het ijs gebroken om mij heen staan zij met velen een kleintje staat mijn baart te strelen en een ander kust mijn ring Het is een voorrecht sint te wezen net als voor mijn lieve pieten een bron van wederzijds genieten…

Als zoete tranen, het geluk verhalen, dat geschreven staat in kinderogen. Die blij wandelen over regenbogen gestreeld door gouden zonnestralen. Vriendschap, trouw verklaren. Wijsheid, zilvergrijs in ’t verschiet. Gezondheid, ons gegunde jaren. Liefde die in mij de ware ziet. Schone blauwe, die nochtans staren.…

Een heel nieuw jaar dat staat te blinken als zonnelicht in kinderogen; een heel nieuw jaar waar wij op klinken, om moed en durf voor al ons pogen. Een jaar dat weer naar vrede vraagt en stil geluk graag wil behoeden; een jaar dat o zo graag vertraagt, geloven doet en licht vermoeden.…

zo stil, zo doods het wintermuseum ver weg van wijsheid en brede straten ik hoef niet na te denken binnen zijn ramen, verdwenen vaders en kinderogen zonder voedsel de nacht naast me, ellendig als een koud, kil huis en ik schep geraamtes in de bevroren spoelbak naast label nummer één de opgehoopte sneeuw scheur ik tot stilte ineengedoken…

Want zelden ben ik blij en onbekommerd- ik klaag zo vaak en draag de vragen zwaar en heel ver weg dwalen mijn kinderogen, want overal toch dreigt wel wat gevaar. Maar deze droom herstelt toch weer de bruggen tussen de vreugde en de rauwe werkelijkheid; zowel het ene als het andere blijven duren een leven lang, ze hebben alle tijd.…

Ze heeft, strijdlustig eerst zijn wil getart Maar kinderogen hebben haar bezworen Nu loopt zij naar de spiegel, opgetogen Versiert zij grijze haren met een lint Pakt koffers in, door hoop en vrees bewogen. Vorige week vertrok het laatste kind Vanuit het huis zien machteloze ogen Haar rode rok verwaaien in de wind…

met van die grote kinderogen stond ze midden op de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens…

Met grote kinderogen Stond hij midden op de straat Terwijl mensen om hem heen bewogen Op zoek naar iets, altijd te laat In de zakken van zijn jas Zocht hij naar wat hij wilde weten En hoopte in zijn oude tas Te vinden wat hij was vergeten Zijn geheugen leek compleet gewist Wist niet waar, waarvan, waar naartoe Zijn hersens hulden zich…

de zonnebloemen: een hart van goud en geel van licht, de bladeren vol groen verlangen, de kroon vol fierheid opgericht verlangend naar de mooie uren naar zon en hoop en kinderlied, maar ach, zovele grote mensen die zien de zonnebloemen niet, want ze zijn blind en doof voor tekens, voor 't vele dat een hart verblijdt, gelukkig zijn er kinderogen…

Wit wordt weer de wereld, alle hardheid wijkt, kinderogen glanzen, niets is wat het lijkt. Wit wordt weer de wereld, laat ons hoopvol zijn, even toch verzachten zoveel zorg en pijn. Wit wordt weer de wereld, straks komt Kerstmis aan - vrede voor de wereld zal die ooit bestaan?…

Als de dag van toen hoort hij z’n zoon zeggen -je wordt oud pa- als hij traag opstaat uit z’n oude luie stoel de kamer zich vulde met hilarisch gelach Een gezegende leeftijd moment in de toekomst dat nooit zou komen omdat ‘t zo ver weg was kwam aangeslopen gezien door kinderogen Nu zegt z’n kleinzoon -je bent oud grootva-…

Zeg me waar we zullen zingen in falsetten zullen zwaaien spiegelhuizen laten lachen om een Juttekop met haar orgelmannen met een rietje centenbakken laten graaien kinderogen aangestoven witte spoken laten kraaien Zeg me waar we zullen dansen vliedend middelpunten draaien in dit reuzenrad vol liefde zuurstokroze met gitaar waar we samen…

open in gegil van ja en nee rook onthult het angstsyndroom dat telkens slaapt en wakker wordt door steeds hetzelfde beeld dat stampend in het hoofd ontploft en puinhoop achterlaat in overspannen geest zonder eigen wil verlamd door flitsen van herinnering die zich oogverblindend openbaren in een nieuwe nacht zwarte bange kinderogen…

Er is de hoop en de liefde, het lijden en verlangen naar zin en uitzicht, duidelijkheid; er zijn de kinderogen, de jonge vogels die nesten bouwen, de pimpelmeesjes die steeds weer de aandacht trekken en je helpen om veel te raliveren. Ik weet het nu, nu het weer avond is en de drukte stilvalt rond de avondlichten.…

oh aarde, laat mij wonen in de duizend ramen in de schoot van ieder zicht laat stilte mij herkennen wanneer ik loop naast kinderogen, donker door verlatenheid ik zal de spraak van het vergankelijke bewaren maar geef hen de klanken van het licht ook al weten zij niet waar ze kijken moeten, waar de weg is zonder schreien het open…

Zie de honger, de grijs gerafelde mensen, holle kinderogen leeg en zo onbewogen. Zie bloed op straten en pleinen, zie de plunderende, moordende mensen. Massa graven, kindsoldaten leren haten. De mens, u weet wel, met intellect en rede waart rond. Wij kijken naar beelden, zien de onterende, ontaarde mens, zonder vredeswens.…

Sprookjes Reuzen verbergen dwergen Bergen verbergen reuzen Mensen reuzen en dwergen Zij vertellen de sprookjes nog zelden De verharding is het die verhalen belet Het spiegelen in luisterende kinderogen Spanning brengen op de rand van het bed Kinderen worden onthouden van de fantasie Normen waarden en liefde leren kennen op de knie De lering…

Iets moet er nog zijn Een restje van de oorlog Een restje van mijn prille jeugd De geur van het eten dat er niet was De warmte van het bed dat niet wou komen De tram die niet reed De straten dwalen door de stad van mijn jeugd Iets moet er nog zijn De plek waar de dode jongen lag De stem van mijn vader: zie daar een vogel Opdat mijn kinderogen…

Door dralend stof van getroffen wijken, staren holle kinderogen. De strijd trekt helder aan ons oog voorbij, desgewenst in slow motion of uitzending gemist, maar de beelden raken ons steeds minder. Artsen klagen dat de hulp faalt wegens groot gebrek aan middelen.…

Nu voelt ’t nog wat onwennig Als ik je in mijn armen heb Maar ’t is wel heel gezellig Je blik en lach vol pret Straks zet je een grote stap En gaan jouw kinderogen echt zien De eerste ontdekkingsreisjes met mam en pap Tot de eerste som van tien Zo groei je verder door Tot een flinke jongeheer Zo boetseer je je eigen leven En ontdek je…

Haar schoentjes zijn in stof gesluierd het eens blauwe rokje vaal verkleurd d’r versleten witte bloesje smoezelig en haar vermoeid gezichtje groezelig als ze schaduwstil komt aan gekuierd haar kinderogen verdrinken in pijn maar dapper trekt ze ‘m aan z'n jas vraagt de stoere soldaat met klem en wanhopig gebroken fluisterstem: weet u waar…

op hoge veulenbenen stapt zij vastberaden dwars door de spiegel van de aarzeling en uit de scherven van haar meisjesbeeld ontstaat voor de eerste keer een vrouw met haar kinderogen nam zij foto's van een nabij verleden waarop wat druppels van een mengsel vol haat en liefde schaduwvlekken maken, die tot voorbij het heden raken nog is…

handschoenen en sjaals Ze spreken allen een soort koeterwaals En houden alle lichtjes in de gaten Ze drinken glühwein, raken uitgelaten Het licht verbroedert zelfs het Vlaams en Waals Het stedelijks en het provinciaals Het roept een kerstbestand uit voor soldaten De bomen zijn verlicht, binnen en buiten Het water is het in kanaal en gracht De kinderogen…

Je draagt warmte, licht en blijheid Maar ook droefheid en alleen-zijn met je mee Je draagt regen, ijzel en striemende stormen Maar ook een eerste afdruk in versgevallen sneeuw Je draagt de uit de grond gestampte kerstboom Maar ook het nieuwgeboren Christuskind Je draagt het juk van een consumptiemaatschappij Maar ook de glans in blije kinderogen…

nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor het nabije nat geen kracht om kinderen te vermanen De man in ’t zwart verheft zijn stem spreekt over leven, dood en Jeruzalem Even stokt het leven rond de branding verbaasde kinderogen…

'k had twee tantes Vogelientje en Marie met elkaar getrouwd en woonden samen in mijn kinderogen hadden altijd oudevrijstersjurken aan van treurig kerkhofgrijs over de knie afstotend zwartehoedjes met van achteren een kaalgeplukte veer van voren doorzichtige valletjes gordijnen liepen zoutpilarig tussen de berlijnen sleepend met zondagschoudertassen…

en zie - in de verte de oude vrouw haar kinderogen nemen waar een houten kruis - gekleurd papier behanglijm en een klos met touw een rode vlieger met een staart en dan haar vader meisjeshandje in grote mannenhand samenlopen van verwachting tegen de wind in die rode vlieger naar de hemel blaast zie haar handjes voorzichtig papieren…

En dan die blik, die radeloze blik van grote kinderogen. De MENS gewikt en gewogen. Elke geboorte gaat met vuil gepaard.…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

Stil maar jongen, tot ze weg zijn knijpt de vader in zijn hand Kinderogen ruiken angstig kijken naar verwoestte stad en waarom de buurman bloed spuwt liggend in zijn eigen nat Een sprookje, denkt de kleine jongen als hij die ellende ziet dadelijk staat hier een fee die iedereen weer 't leven biedt Hij sluit z'n ogen en z'n oren knus…